Στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου το δεξιό «Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα», που κυβερνά την Ιαπωνία επί… 70 χρόνια (με εξαίρεση δύο τριετίες), έκανε βουτιά*. Το ίδιο και ο μόνιμος σύμμαχός του από το 2012, το βουδιστικό κόμμα Κομέιτο. Το άθροισμα των δύο κομμάτων δεν συγκέντρωσε πλειοψηφία στη Βουλή, και ο πρωθυπουργός Σιγκέρου Ισίμπα αναγκάστηκε να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας με την κατά περίπτωση ανοχή μικρότερων κομμάτων. Ζεματισμένη από το εκλογικό αποτέλεσμα και την ασταθή πλέον θέση της κυβέρνησης Ισίμπα, η μιλιταριστική και συντηρητική ελίτ της Ιαπωνίας αναγκάστηκε να μεταθέσει στο μέλλον τις φιλοδοξίες της για έναν ρόλο πιο «τολμηρό» (και πιο αυτόνομο από τις ΗΠΑ) στην ευρύτερη περιοχή.
Στις 20 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε άλλη μια εκλογική αναμέτρηση, αυτή τη φορά για την ανανέωση του 50% των εδρών στη Γερουσία, όπου ο κυβερνητικός συνασπισμός διατηρούσε άνετη πλειοψηφία. Με το που έκλεισαν οι κάλπες, είχε γίνει κι αυτή παρελθόν: το ΦΔΚ κατρακύλησε στο 21,6% και το Κομέιτο στο 8,8%. Παρά τις «διορθώσεις» ενός εκλογικού νόμου κομμένου και ραμμένου στα μέτρα του ΦΔΚ, αυτή τη φορά ο κυβερνητικός συνασπισμός είναι πια μειοψηφία όχι μόνο στην κοινωνία, αλλά και στα δύο νομοθετικά σώματα. Πλέον στο αγκομαχητό της οικονομίας (φέτος η Ινδία για πρώτη φορά ξεπέρασε το ΑΕΠ της Ιαπωνίας, υποβιβάζοντάς την στη 5η θέση της παγκόσμιας κατάταξης) προστίθεται και η μονιμοποίηση της πολιτικής αστάθειας και αβεβαιότητας.
Μπορεί ο Ισίμπα να διαβεβαιώνει ότι δεν θα παραιτηθεί προκειμένου, «ως επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος» (όλα σχετικά είναι σ’ αυτή τη ζωή), να αντιμετωπίσει «την ευμετάβλητη διεθνή κατάσταση και την κλιματική κρίση»(!), αλλά το μπλοκ της ελίτ έφαγε άλλο ένα πολιτικό χαστούκι – άνισο, αλλά ισχυρό. Άνισο διότι δεν αναδείχτηκε κάποια εμφανής εναλλακτική: στους κερδισμένους συγκαταλέγονται το κεντρώο «Δημοκρατικό Κόμμα για το Λαό», το ακροδεξιό «Κόμμα Πολιτικής Συμμετοχής» και το αριστερό (κατηγορούμενο φυσικά για λαϊκισμό) «Ομάδα Νέας Επιλογής». Και ισχυρό διότι ποτέ στην 70χρονη ιστορία του το κυβερνών ΦΔΚ δεν υπέστη τέτοια πολιτική ταπείνωση, παρά τα «φιλολαϊκά» μέτρα που υιοθέτησε προεκλογικά. Στο μεταξύ ο πληθωρισμός και το χρέος αυξάνονται, ενώ έρχονται και οι δασμοί του «συμμάχου» Τραμπ. Με τι κουράγιο να ξανασηκώσει η ελίτ τις πολεμικές της σημαίες;
* «Μετεκλογική αστάθεια στην Ιαπωνία – ευτυχώς!» (φύλλο 704).
