Η παρουσία μάλιστα των Νανόπουλου και Ζανιά (πρόεδροι Δ.Σ. των Eurobank και ΕΤΕ αντίστοιχα) στο κλειστό γεύμα (με επιλεγμένους από την ίδια επιχειρηματίες) με τη Γερμανίδα καγκελάριο, κατά τη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα την προηγούμενη Τρίτη, αποδεικνύει ότι οι αποφάσεις για τις δύο τράπεζες ήταν κατευθυνόμενες.
Η δημόσια πρόταση, οι λεπτομέρειες της οποίας έκαναν τα επίσημα ΜΜΕ να θριαμβολογούν, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα και τις απαιτήσεις της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, που εδώ και καιρό ζητούσαν «συμμάζεμα» της ελληνικής χρηματοπιστωτικής αγοράς. Το γεγονός βέβαια ότι ο εν δυνάμει «γάμος» -που ανακοινώθηκε ότι θα ολοκληρωθεί τέλη Οκτωβρίου (μάλλον κάποιοι θεωρούν σίγουρη και πιέζουν για να είναι γρήγορη η θετική γνώμη της Επιτροπής Ανταγωνισμού), στοιχίζει στον ελληνικό λαό περίπου 18 δισ. ευρώ (όσα χρήματα δηλαδή αντιστοιχούν στη νέα υπερ-τράπεζα από τα δάνεια του EFSF) και τα οποία θα δοθούν με το «προσωπείο» της αύξησης μετοχικού κεφαλαίου του νέου Ομίλου, είναι άλλο θέμα που δεν χρήζει και μεγάλης δημοσιότητας…
«Τρέχει» το σχέδιο της τρόικας
Ακριβώς μετά τις εκλογές του Ιουνίου ξεκίνησε να «τρέχει» το σχέδιο της τρόικας για τις ελληνικές τράπεζες. Οι γνωστοί-άγνωστοι «εκτιμητές», (βλ. Credit Suisse Securites, Barclays, Deutsche Bank και Goldman Sachs, που εντελώς τυχαία αποτελούν και τους χρηματοοικονομικούς συμβούλους των δύο υπό συγχώνευση τραπεζών) έστελναν memos και εκθέσεις επί εκθέσεων για να αποδείξουν ότι η ελληνική αγορά δεν χρειάζεται πάνω από 3 υπερ-τράπεζες.
Το ΔΝΤ απαίτησε και οι Έλληνες μεγαλοτραπεζίτες -που ήδη έχουν τσεπώσει και από την προηγούμενη κυβέρνηση δεκάδες δισεκατομμύρια- έσπευσαν να εκπληρώσουν.
Το πρώτο σοκ το δέχθηκε η ελληνική κοινωνία -και κυρίως οι εργαζόμενοι σε αυτές- από την εσπευσμένη ανακοίνωση μιας ήδη τετελεσμένης συμφωνίας της Πειραιώς με την ΑΤΕ (η Επιτροπή Ανταγωνισμού έκανε μόλις δύο μήνες για να δώσει το οk). Επίσης η Πειραιώς συγχώνευσε τη Γενική Τράπεζα (Societe General).
Το δεύτερο χτύπημα ήρθε επίσης γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες: η Credit Agricole αποχωρεί ύστερα από 12 χρόνια από την Εμπορική (όπου ήταν επικεφαλής παλαιότερα ο Γ. Στουρνάρας και διοικητής ο Προβόπουλος μέχρι το 2006) και η δεύτερη περνά στα χέρια της Alpha Bank του Κωστόπουλου.
Το τρίτο -και ισχυρότερο όπως φαίνεται- «σχήμα» θα είναι αυτό της Εθνικής Τράπεζας και της Eurobank, με πιθανή επιπρόσθετη «προίκα» για το γάμο, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (στο οποίο και οι δύο τράπεζες διαθέτουν από 6% των μετοχών), αλλά και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων (κανονική εισβολή στο δημόσιο πλούτο δηλαδή).
Η ελληνική κοινή γνώμη παρακολουθεί αμήχανη τα τεκταινόμενα στην τραπεζική αγορά, καθώς αφενός βομβαρδίζεται από τα ΜΜΕ για τα… θετικά αυτών των συμφωνιών, αφετέρου είδε με τα μάτια της να ξεπουλιέται ο καλοκαιρινός αγώνας των εργαζομένων της ΑΤΕ. Ουσιαστικά, διαφαίνεται πως οι τρεις νέες υπερ-τράπεζες, θα εθνικοποιήσουν τις ζημιές τους μέσω του Μηχανισμού Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, που διευθύνεται από την τρόικα, χωρίς κανένα απολύτως όφελος για τους φορολογούμενους.
Από την άλλη, το deal κρύβει και άλλες αναγνώσεις: η ΕΤΕ στην προκειμένη περίπτωση, με τις ευλογίες της Τράπεζας της Ελλάδος, εμφανίζεται ως από μηχανής θεός για να σώσει την εικόνα της κυβέρνησης προς τη Μέρκελ, ενώ πρακτικά κάνει χάρη στον Λάτση, που όπως λένε στην τραπεζική αγορά, από καιρό αναζητούσε ευκαιρία να αποσυρθεί από την τραπεζική αγορά, καθώς η Eurobank -όπως και η Πειραιώς- είχε προβλήματα ρευστότητας.
Τα ερωτηματικά της συμφωνίας
• Τι ακριβώς σημαίνει «νέες συνέργιες με ενοποίηση υποδοµών, συστηµάτων και κεντρικών εργασιών»; Μήπως απολύσεις σωρηδόν και καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων; Στο πεδίο αυτό, η σύμβαση που υπέγραψαν οι εργαζόμενοι της πρώην ΑΤΕ με την Πειραιώς είναι μάλλον ο οδηγός για τις επόμενες συγχωνεύσεις
• Τι όφελος θα έχει για τη λαϊκή οικογένεια η ενοποίηση; Τα επιτόκια της τάξης του 16% θα μειωθούν, και με ποιους όρους;