Νομίζω ότι όλα ξεκινούν από μια παρεξήγηση, Σωκράτη. Παρεξηγήσαμε αυτούς με τους οποίους πήγαμε να κάνουμε την επανάσταση, όχι τη μεγάλη, του σοσιαλισμού, τη μικρή, την αντιμνημονιακή. Τους θεωρήσαμε δικούς μας, ομοϊδεάτες. Όχι πως δεν έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους, να το παίξουν δικοί μας, αλλά αυτοί κάνανε τη δουλειά τους. Αλλά εμείς; Οι έμπειροι, οι έξυπνοι, οι μαρξιστές-λενινιστές; Πώς την πατήσαμε; Πώς μαγευτήκαμε; Δεν ήταν και λίγο αυτό που συνέβαινε, μια πελώρια στροφή του κόσμου προς την Αριστερά, αλλά ακόμα κι αν βλέπεις το απέναντι κάστρο έτοιμο να αλωθεί, ορμάς ποτέ, εάν είσαι σοβαρός και προσεκτικός, έτσι, γιούργια στα κουλούρια; Δεν φυλάς τα νώτα σου; Δεν κοιτάς τους άλλους δίπλα σου; Τι καπνό φουμάρουνε; Κι όταν μάλιστα, όπως γράφεις κι εσύ εύστοχα στα γραπτά σου, έχεις ένα σωρό ενδείξεις και αποδείξεις ότι είναι αλλού και το πάνε αλλού;
Μιλούσαν για δημοκρατία και όχι μόνο δεν την εφάρμοζαν ποτέ, αλλά της άλλαζαν και τα φώτα. Έγραφα κι εγώ στο Περίπτερο Ιδεών, για τα όργια στις εκλογές για το Συνέδριο, την Κεντρική Επιτροπή και το Πολιτικό Γραφείο. Και για τις βουλευτικές εκλογές επίσης. Για τις λίστες, για τα αλισβερίσια πίσω από τις πλάτες των μελών και της κοινωνίας, για τα προγράμματα που συντάσσονταν στο πόδι, για τα όργανα που ποτέ δεν λειτουργούσαν, για τις επιτροπές που ήταν εικονικές, για την κακή οργανωτική κατάσταση του κόμματος, για την ευνοιοκρατία και τα ρουσφέτια, για τον άγνωστο αριθμό επαγγελματικών στελεχών, για την πλήρη αδιαφάνεια στα οικονομικά… Από πού να το πιάσω;
Εντάξει, δεν θέλω να υποτιμήσω τα ελαφρυντικά. Η ευκαιρία ήταν μοναδική και η ελπίδα κι ο ενθουσιασμός σε κινητοποιούν, αλλά δεν είναι και οι καλύτεροι σύμβουλοι χωρίς δικλείδες ασφαλείας.
Δεν ξέραμε, δηλαδή, ποιος είναι ποιος απ’ αυτούς που παρασκηνιακά λύνανε και δένανε μέσα στο κόμμα; Και δεν καταλάβαμε πού το πάνε όταν ανακοίνωσαν μονομερώς ότι διαλύουν τις συνιστώσες που ήταν συστατικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ, αυτές που τον είχαν ιδρύσει, ενώ διατηρούσαν τις δικές τους «τάσεις» που είχαν και τη μόνη ευθύνη για την ασυμφωνία που εμφανιζόταν στα ΜΜΕ;
Ούτε είδαμε ότι διαμορφωνόταν μια συμπαγής ομάδα από τις παλιές καραβάνες της κλειστής γραφειοκρατικής ομάδας του Συνασπισμού ενισχυμένης με τα γατόνια που την κάνανε με ελαφριά πηδηματάκια από το ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί ήτανε καθαροί και αριστεροί, αλλά γιατί αδράξανε την ευκαιρία να συνεχίσουν την καριέρα τους μέσα από τον ανερχόμενο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταλείποντας το κατερχόμενο ΠΑΣΟΚ; Ότι εμείς φανταζόμασταν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μέτωπο κι αυτοί μας χρησιμοποίησαν σαν Δούρειο Ίππο για να καταλάβουν την εξουσία για λογαριασμό τους;
Ήταν τόσα πολλά και κραυγαλέα όλα αυτά, τόσο φως-φανάρι, κι όμως, κανένας μας δεν είδε πού οδηγεί αυτή η μεθόδευση; Ότι το δημοκρατικό παιχνίδι ήταν σικέ, σαν το ελληνικό ποδόσφαιρο; Ότι, κάποιοι, τα είχανε βρει με τους «άλλους»;
Δεν θα σου τα πω όλα, λόγω χρόνου και χώρου. Εξάλλου, ξέρεις περισσότερα, ως παλιότερος στην Αριστερά. Επιπλέον, είσαι από τους λίγους που έχουν άλλοθι το οποίο αποδεικνύεται με τα κείμενα που μάζεψες στο βιβλίο και αποτελούν ένα θαυμάσιο χρονικό, με ζεστασιά, πικρία και χιούμορ. Εσύ μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος ή εν πάση περιπτώσει όχι πολύ ανήσυχος.
Τα λέω έχοντας κι εγώ ένα μικρό άλλοθι. Εντούτοις, καλό θα μας έκανε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε και τόσο επαναστάτες όσο δείχνουν τα γραφτά μας. Αφού από μόνοι μας και μαζί μ’ αυτούς που συνταχθήκαμε, άλλοι ονειροπόλοι, άλλοι αφελείς, άλλοι που τα ξέρουν όλα κι άλλοι επιρρεπείς στη συναλλαγή, συμπεριφερθήκαμε περισσότερο σαν αριστεροί σοσιαλδημοκράτες, καλύτεροι μεν από τους νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες, αλλά όχι σαν επαναστάτες αριστεροί. Και στη φάση της ανελέητης επίθεσης του πιο επιθετικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, και με όλα τα τσακάλια να έχουν χιμήξει πάνω στη χώρα μας, και η αριστερή μας σοσιαλδημοκρατία ήταν γι’ αυτούς μια χαψιά.
Στέλιος Ελληνιάδης
(Διάλογος με την Σωκράτη Μαντζουράνη, στην παρουσίαση του βιβλίου του «Πέντε λεπτά διάλειμμα», στη Νέα Σμύρνη, 10 Οκτώβρη 2016)
