Φρουρούμενος στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο της Νίκαιας βρίσκεται ο Δημήτρης Κουφοντίνας αφού, σύμφωνα με τους γιατρούς που τον εξέτασαν, παρουσιάζει σοβαρή επιβάρυνση της υγείας του σαν αποτέλεσμα της απεργίας πείνας που κάνει από τις 30/5. Ο Δ. Κουφοντίνας προχώρησε σε απεργία πείνας αφού του αρνούνται την άδεια, που έχει δικαίωμα σύμφωνα με την σχετική νομοθεσία.
Ο Δ. Κουφοντίνας κατάφερε να πάρει την πρώτη του άδεια τον Νοέμβριο του 2017, μετά από 15 χρόνια εγκλεισμού και αφού την δικαιούταν από το 2010. Αυτό ήταν κάτι που «ερέθισε» ιδιαίτερα τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς και πολύ περισσότερα τους Αμερικανούς και έτσι με εντολή της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, Ξένης Δημητρίου, έγινε πειθαρχική δίωξη κατά του εισαγγελέα της φυλακής Κορυδαλλού η οποία υποχρεωτικά οδήγησε στην αυτοεξαίρεσή του από το Συμβούλιο της φυλακής που αποφασίζει για τις άδεις των κρατουμένων. Τα ίδια επαναλήφθηκαν και τον Φεβρουάριο του 2018 όταν ο αναπληρωτής εισαγγελέας των φυλακών ψήφισε υπέρ της άδειας του Δ. Κουφοντίνα. Έτσι με τις πειθαρχικές διώξεις το αρμόδιο Συμβούλιο δεν μπορεί να λειτουργήσει ενώ παράλληλα έχει δημιουργηθεί κλίμα εκφοβισμού απέναντι σε όποιον εισαγγελέα ασχοληθεί με την υπόθεση. Βέβαια όλα αυτά γίνονται όταν υπάρχουν και άλλοι που βαρύνονται με ανάλογες ποινές και παίρνουν κανονικά τις άδειες που δικαιούνται ενώ υπάρχουν και κάποιοι που δεν τις παίρνουν καθόλου όπως ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος.
Είναι πρωτοφανής ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι ελληνικές διωκτικές αρχές και η κυβέρνηση το θέμα αλλά πολύ περισσότερο η προφανής ανάμειξη της πρεσβείας των ΗΠΑ στο ζήτημα. Οι Αμερικανοί συμπεριφέρονται λες και τους ανήκει η χώρα, άλλωστε τους έχει δώσει αρκετό απ’ αυτό το δικαίωμα και η κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση και ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που έχει συμπεριφερθεί «πονηρά» πάνω στο ζήτημα, ισορροπώντας μεταξύ της εφαρμογής του νόμου, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων, της συνδιαλλαγής με τους δικαστικούς και της υποταγής στις εντολές της αμερικάνικης πρεσβείας.
Το πράγμα όμως γίνεται σοβαρότερο όταν ταυτίζεται η άσκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων των φυλακισμένων με τις πολιτικές τους απόψεις ή με τις πράξεις τους. Εδώ βλέπουμε να βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα κατασταλτική πολιτική που βασικό στόχο έχει την κοινωνία και τα όποια δικαιώματα έχουν απομείνει. Έχει στόχο, ρίχνοντας πολλά και ανόμοια στο ίδιο τσουβάλι, να εμπεδώσει τον φόβο –μέσα από την διαχείριση του, την φαντασμαγορία της βίας, της φωτιάς και του αίματος– γιατί θέλει να «προλάβει», να εμποδίσει μια άλλη προοπτική. Μια προοπτική που θα βάζει στο επίκεντρό της το μαζικό κίνημα και τον άνθρωπο με ριζοσπαστική ματιά και ορίζοντα. Μιας φρέσκιας προοπτικής που στον κέντρο της θα έχει την κοινωνική χειραφέτηση και την πρόοδο του λαού μας, εδώ στον τόπο του.
Το σύστημα δεν φοβάται πια την 17Ν. Αυτή ιστορικά έχει τελειώσει. Φοβάται τους πολλούς, συσπειρωμένους και συνειδητοποιημένους γύρω από την ελπιδοφόρα προοπτική που προαναφέραμε…
Ν.Τ.
