Η εισβολή στο Καπιτώλιο δεν πρέπει να εξέπληξε όσους θυμούνται τη δική μας πλατεία να κραυγάζει «να καεί, να καεί… η Βουλή». Η πλατεία μάς έμαθε ότι οι άναρχοι διαδηλωτές εντυπωσιάζουν αλλά δεν ρίχνουν κυβερνήσεις και καθεστώτα. Εκτός αν είναι δήθεν άναρχοι, εντολοδόχοι προγράμματος καταρτισμένο από «αρμόδιες» υπηρεσίες για «έγχρωμες επαναστάσεις» και κάθε «αραβική Άνοιξη». Γνήσιοι ή κίβδηλοι οπαδοί του Τραμπ, οι εισβολείς πρόσφεραν το επιχείρημα ότι καταλύθηκαν οι θεσμοί. Οι δυο-τρεις δισεκατομμυριούχοι που έκλεισαν στον Τραμπ, ακόμα πρόεδρο των ΗΠΑ, την πρόσβαση στο διαδίκτυο έσωσαν τη Δημοκρατία ή έδειξαν ότι μας κυβερνά ένα κακόβουλο φάντασμά της;
Η εισβολή στο Καπιτώλιο ήταν στιγμιαία αλλά η κρίση είναι βαθιά και όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλη την «πολιτισμένη Δύση», όπως έλεγαν παλιά οι αποικιοκράτες. Στις ΗΠΑ το πρώτο δείγμα κρίσης φάνηκε ήδη από την ήττα στο Βιετνάμ, μόλις τριάντα χρόνια από τη νίκη στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πτώση της ΕΣΣΔ απέδειξε μόνο ότι «οι άλλοι» ήταν χειρότεροι. Ο Μπρζεζίνσκι βρήκε (δεκαετία του ’90) την ευκαιρία να προφητεύσει («Μεγάλη Σκακιέρα») ότι η κυριαρχία των ΗΠΑ θα κρατούσε γύρω στην εικοσαετία και τα γεγονότα τον δικαιώνουν.
Ταξικός διχασμός
Η ασήμαντη και παραπλανητική όψη είναι το δίλημμα «Τραμπ ή Μπάιντεν». Το κρίσιμο είναι ότι η ελίτ –πολιτική, οικονομική, πνευματική– είναι ενωμένη και εξακολουθεί να πιστεύει στον νεοφιλελευθερισμό, στην παγκοσμιοποίηση, στην υπεροχή της λευκής Αμερικής. Και αυτό κόβει τις ΗΠΑ στα δύο: Μόλις το 1% των Αμερικανών έχει μεγαλύτερο πλούτο από το υπόλοιπο 99%. Δεν υπάρχει ούτε ένας επώνυμος με υψηλό εισόδημα που να έχει συνταχθεί με τον Τραμπ, ενώ τον έχουν ψηφίσει τουλάχιστον 73 εκατ. Αμερικάνοι. Τυχαίο ή όχι, μυρίζει βαθύ ταξικό διχασμό.
Ο πρώτος κανόνας είναι ότι οι αυτοκρατορίες σαπίζουν από μέσα. Οι ελίτ για να το αποφύγουν έστρεφαν την προσοχή του κόσμου σε κάποιο πραγματικό ή φανταστικό εχθρό, με διπλό κέρδος: Εδραίωναν την εξουσία τους στη χώρα και στον πλανήτη και κρατούσαν υπό έλεγχο τους ανθρώπους – μαύρους, λευκούς, Λατίνους.
Τα τανκς και τα κανόνια
Οι εξοπλισμοί τροφοδότησαν, κυριολεκτικά έσωσαν, την οικονομία για αρκετό καιρό, αλλά εδώ και πολλά χρόνια είναι σκουλήκι που ροκανίζει την κοινωνία. Οι αμυντικές δαπάνες των ΗΠΑ είναι μεγαλύτερες από το άθροισμα των αμυντικών προϋπολογισμών 10 χωρών: Κίνας, Ρωσίας, Ινδίας, Σ. Αραβίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Βρετανίας, Ιαπωνίας, Ν. Κορέας, Βραζιλίας, όπως αναφέρει ο J. St Clair, εκδότης του αμερικανικού περιοδικού Counterpunch, 11/12/20. Πολλά τα λεφτά, μικρά τα αποτελέσματα: Το ΝΑΤΟ πάσχει από εγκεφαλικό (Μακρόν). Οι ΗΠΑ δεν κατάφεραν να αποτρέψουν την εγκατάσταση των Ρώσων στη Συρία ούτε να ανατρέψουν τον Άσαντ. Απέτυχαν να ανατρέψουν τον Ερντογάν (πραξικόπημα 2016) και τώρα τους εμπαίζει. Όπως, άλλωστε, κοροϊδεύει και τους μικρόμυαλους Ευρωπαίους ηγέτες που χάσκουν ενώπιον του Ερντογάν ενώ η υποτίθεται-σπουδαία Μέρκελ παρακαλάει τον Πούτιν για συμπαραγωγή του «σπούτνικ». Οι ΗΠΑ τα μαζεύουν και από το Ιράκ και από το Αφγανιστάν. Δολοφόνησαν χωρίς αποτέλεσμα τον Καντάφι. Στα οικονομικά η Κίνα είναι ήδη τόσο ισχυρή ώστε σε λίγο να μπορεί να τις αντιμετωπίσει χωρίς να φοβάται κανενός είδους αντίποινα, κυρώσεις και επιπτώσεις. Οι ΗΠΑ ούτε με πόλεμο δεν μπορούν να απειλήσουν την Κίνα χωρίς να φοβούνται ανταπόδοση.
Η κυριαρχία των ΗΠΑ
Ο Τραμπ πίστευε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να μαζευτούν σπίτι για να ανασυγκροτηθούν, «μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά». Ο Μπάιντεν, διακηρύσσει (Foreign Affairs, Μάιος 2020) ότι θα ξανακάνει τις ΗΠΑ παντοδύναμες. Δηλαδή, όξυνση διεθνώς και ένταση μεταξύ των Συμμάχων. Ο Ομπάμα είχε αναθέσει, φεύγοντας, στη Μέρκελ, την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Τώρα φεύγει η Μέρκελ αλλά, άραγε, ο διάδοχός της θα παραδώσει χωρίς αντίρρηση την ηγεσία;
Οι εγχώριοι προχειρολόγοι εξαγγέλλουν (ανοήτως) αμερικανικό εμφύλιο αλλά, καλού κακού, γλείφουν ξεδιάντροπα τον Μπάιντεν μπας και τους πέσει κανένα κόκκαλο. Ο Μπάιντεν έχει αξιολογήσει συνολικά την ελληνική ελίτ από την εποχή που ο Τσίπρας είχε ζητήσει (2016) να τον συναντήσει. Τότε ο Μπάιντεν είχε πει, θυμίζω, ότι όποιος έρχεται (από την Αθήνα) να με δει, μου γλείφει τα παπούτσια. Το γλείψιμο πολλοί αγάπησαν, τους γλείφτες κανείς.
Οι Αμερικανοί για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, καλούνται να σκεφτούν τι τους συμβαίνει, χωρίς τον μπαμπούλα του «κομμουνισμού». Ο μακαρθισμός αποδείχθηκε τουλάχιστον ισάξιος των Σοβιετικών, εξόντωσε κυριολεκτικά κάθε ίχνος ελεύθερης διανόησης στις ΗΠΑ, εξαφάνισε συγγραφείς, ποιητές, φιλοσόφους, εδώ και δεκαετίες.
Η έννοια της Πολιτικής εμπεριέχει τη νόμιμη βία του Κράτους αλλά και της ανατροπής του. Πολιτικό πρόγραμμα με στόχους και κίνητρα, ανεξάρτητα από την άσκηση ή όχι βίας, έχει να φανεί στις ΗΠΑ από την εποχή του «Μάλκομ Χ», της οργάνωσης «Μαύροι Πάνθηρες» που εξοντώθηκαν ως τον τελευταίο, πριν από περίπου εφτά δεκαετίες. Όπως εξοντώθηκε το ειρηνικό κίνημα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Το πιο πιθανό είναι ότι το Σύστημα θα ελέγξει τις εξελίξεις, αν έχει ακόμα στοιχεία ζωτικότητας, ικανότητα λογικής σκέψης και δεν κυριαρχηθεί από τυχοδιώκτες. Αν με δυο λόγια δεν είναι τόσο σάπιο όσο ήταν η ΕΣΣΔ όταν παραδόθηκε από έναν ανόητο που λεγόταν Γκορμπατσώφ και έναν μέθυσο με το όνομα Γέλτσιν. Οψόμεθα.
