Η ανατροπή του ημερολογίου της μεταπολίτευσης δεν ερμηνεύεται με την εφαρμοσμένη κομματική αριθμητική ενός σκηνικού που γκρεμίζεται.
Οι διεργασίες ωρίμανσης που έχουν οργώσει το κοινωνικό έδαφος, εδώ και μία διετία, αποδίδουν πολιτικούς καρπούς. Κι αναδύεται το κομβικό σημείο της σύγκρουσης: Ο πολιτικός αγώνας στοχεύει το καθεστωτικό πολιτικό σύστημα και αναζητά διέξοδο σωτηρίας για τη χώρα.
Ακριβώς αυτός ο άξονας διαμόρφωσε την πολλαπλασιαστική δυναμική στο «σεισμικό» αποτέλεσμα της 6ης Μάη. Συσσωρεύοντας τέτοιο πλούτο περιεχομένου και ριζώνοντας σε πρωτοφανείς κλίμακες μαζικότητας, έτσι ώστε το καθεστώς να κινδυνεύει να υποστεί την Κυριακή τον κύριο σεισμό. Γιατί, άραγε, απέδωσαν οριακά μόνο οφέλη η απειλή της εξόδου από την Ευρωζώνη, η συκοφάντηση και η καταφυγή στη ρατσιστική συνταγή; Όχι βέβαια γιατί ο κόσμος είναι εφησυχασμένος στη φενάκη μιας ανέφελης ακύρωσης του Μνημονίου, ούτε επειδή αιφνιδίως ασπάστηκε τις διεθνιστικές αρχές της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τίποτε δεν μπορεί να φωτιστεί χωρίς να αναγνωριστεί το κυριαρχικό πολιτικό στοιχείο. Από την πρώτη στιγμή εκεί εκβάλουν τα ποτάμια της κοινωνικής οργής. Αυτό ελάχιστα το έχουν αντιληφθεί, ακόμη και σήμερα, όσοι παγιδεύονται στον αδιέξοδο οικονομισμό. Κι οι ιδεοληψίες που δοκιμάστηκαν ως καπέλο στους δρόμους και τις πλατείες, από τον περιοριστικό κινηματισμό των «δικαιωμάτων» και της «άμεσης απάντησης», ώς τα διαχωριστικά προσχήματα της «λαϊκής εξουσίας», όλα τούτα διογκώνονται ξανά ως άλλοθι μιας περίκλειστης διαφύλαξης μεγαλύτερων και μικρότερων «επαναστατικών κάστρων».
Οι καθεστωτικές δυνάμεις πληρώνουν τη δική τους τύφλωση. Ρίσκαραν στα «μουλωχτά» την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, για να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια σε ελεγχόμενες μετατοπίσεις του κομματικού χάρτη. Αλλά η κοινωνική οργή είχε ήδη μορφοποιήσει το αντι- μνημόνιο στο εύστοχο «χωρίς αυτούς» και αναζητούσε πιεστικά προοπτική. Έτσι, η κυβερνητική πρόταση του Αλ. Τσίπρα λειτούργησε σαν την σπίθα που έβαλε φωτιά στον κάμπο των προσδοκιών της λαϊκής πλειοψηφίας.
Η διελκυστίνδα των διερευνητικών εντολών σχηματοποίησε ως επίδικο το ποιος και πώς κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Οι ωμές επεμβάσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών και η λυσσασμένη μιντιοκρατία προσδιόρισαν αυτομάτως το νόημα και στο ποιος και στο πώς. Δεν πρόκειται, βέβαια, για τη συνήθη κομματική εναλλαγή. Πρόκειται για μάχη Δημοκρατίας και Ανεξαρτησίας, ως καταστατικές αρχές για την παραγωγική ανασυγκρότηση που θα εκκινήσει η κυβερνητική εμπροσθοφυλακή ενός λαού, που βιώνει μια μοναδική διαδικασία χειραφέτησης.
Να γιατί τα περί «βαθέως ΠΑΣΟΚ», Αντρέα Παπανδρέου και…. «οπορτουνισμού» πέφτουν στο κενό, προδίδοντας τον εγκλωβισμό όσων τα παπαγαλίζουν στα ερείπια του καταρρέοντος κατεστημένου.
Τέλος, από τις σελίδες τούτης εδώ της εφημερίδας (ας μας επιτραπεί ελάχιστη αυτοαναφορικότητα), όλο το προηγούμενο διάστημα αναδείχτηκε και επισημάνθηκε επίμονα η ανάγκη του πολιτικού αγώνα, η σημασία και η αναγκαιότητα του οποίου έχει αποδειχτεί περίτρανα τον τελευταίο μήνα.
Ακριβώς αυτός ο άξονας διαμόρφωσε την πολλαπλασιαστική δυναμική στο «σεισμικό» αποτέλεσμα της 6ης Μάη. Συσσωρεύοντας τέτοιο πλούτο περιεχομένου και ριζώνοντας σε πρωτοφανείς κλίμακες μαζικότητας, έτσι ώστε το καθεστώς να κινδυνεύει να υποστεί την Κυριακή τον κύριο σεισμό. Γιατί, άραγε, απέδωσαν οριακά μόνο οφέλη η απειλή της εξόδου από την Ευρωζώνη, η συκοφάντηση και η καταφυγή στη ρατσιστική συνταγή; Όχι βέβαια γιατί ο κόσμος είναι εφησυχασμένος στη φενάκη μιας ανέφελης ακύρωσης του Μνημονίου, ούτε επειδή αιφνιδίως ασπάστηκε τις διεθνιστικές αρχές της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Τίποτε δεν μπορεί να φωτιστεί χωρίς να αναγνωριστεί το κυριαρχικό πολιτικό στοιχείο. Από την πρώτη στιγμή εκεί εκβάλουν τα ποτάμια της κοινωνικής οργής. Αυτό ελάχιστα το έχουν αντιληφθεί, ακόμη και σήμερα, όσοι παγιδεύονται στον αδιέξοδο οικονομισμό. Κι οι ιδεοληψίες που δοκιμάστηκαν ως καπέλο στους δρόμους και τις πλατείες, από τον περιοριστικό κινηματισμό των «δικαιωμάτων» και της «άμεσης απάντησης», ώς τα διαχωριστικά προσχήματα της «λαϊκής εξουσίας», όλα τούτα διογκώνονται ξανά ως άλλοθι μιας περίκλειστης διαφύλαξης μεγαλύτερων και μικρότερων «επαναστατικών κάστρων».
Οι καθεστωτικές δυνάμεις πληρώνουν τη δική τους τύφλωση. Ρίσκαραν στα «μουλωχτά» την πρώτη εκλογική αναμέτρηση, για να εκτονώσουν τη δυσαρέσκεια σε ελεγχόμενες μετατοπίσεις του κομματικού χάρτη. Αλλά η κοινωνική οργή είχε ήδη μορφοποιήσει το αντι- μνημόνιο στο εύστοχο «χωρίς αυτούς» και αναζητούσε πιεστικά προοπτική. Έτσι, η κυβερνητική πρόταση του Αλ. Τσίπρα λειτούργησε σαν την σπίθα που έβαλε φωτιά στον κάμπο των προσδοκιών της λαϊκής πλειοψηφίας.
Η διελκυστίνδα των διερευνητικών εντολών σχηματοποίησε ως επίδικο το ποιος και πώς κυβερνάει αυτόν τον τόπο. Οι ωμές επεμβάσεις του Βερολίνου και των Βρυξελλών και η λυσσασμένη μιντιοκρατία προσδιόρισαν αυτομάτως το νόημα και στο ποιος και στο πώς. Δεν πρόκειται, βέβαια, για τη συνήθη κομματική εναλλαγή. Πρόκειται για μάχη Δημοκρατίας και Ανεξαρτησίας, ως καταστατικές αρχές για την παραγωγική ανασυγκρότηση που θα εκκινήσει η κυβερνητική εμπροσθοφυλακή ενός λαού, που βιώνει μια μοναδική διαδικασία χειραφέτησης.
Να γιατί τα περί «βαθέως ΠΑΣΟΚ», Αντρέα Παπανδρέου και…. «οπορτουνισμού» πέφτουν στο κενό, προδίδοντας τον εγκλωβισμό όσων τα παπαγαλίζουν στα ερείπια του καταρρέοντος κατεστημένου.
Τέλος, από τις σελίδες τούτης εδώ της εφημερίδας (ας μας επιτραπεί ελάχιστη αυτοαναφορικότητα), όλο το προηγούμενο διάστημα αναδείχτηκε και επισημάνθηκε επίμονα η ανάγκη του πολιτικού αγώνα, η σημασία και η αναγκαιότητα του οποίου έχει αποδειχτεί περίτρανα τον τελευταίο μήνα.
Σχόλια
