Του Ηρόστρατου
Η έννοια της λέξης δικαιοσύνη δεν είναι απλώς παράλογη, είναι γελοία
Η λέξη καθ’ εαυτή θα πρέπει να πάψει να υφίσταται καθώς δημιουργείται, εγκαθιδρύεται και επιβάλλεται από τους ισχυρούς.
Οι Ελληνοκύπριοι το ξέρουν καλά αυτό και δεν τρέφουν καμία αυταπάτη επί τούτου.
Αντρέα Δημητρίου, «Ιούλιος 1996»-
απόσπασμα
Πριν από λίγες μέρες, σε μια εκδήλωση περί πολιτικού χρήματος και διαφθοράς συνάντησα τυχαία μια παλιά φίλη. Την ποιήτρια Αντρέα Δημητρίου. Στο χέρι της κρατούσε τον Δρόμο (αλήθεια!) και με αφορμή κάποιο κείμενο περί εθνικισμού πιάσαμε να συζητάμε για τον τρόπο που η Ακροδεξιά εκμεταλλεύεται τον πατριωτισμό, αλλά και για την αμήχανη στάση της Αριστεράς απέναντι στα λεγόμενα εθνικά θέματα. Η κουβέντα μάς οδήγησε στον τόπο καταγωγής της, την κατεχόμενη Κύπρο. Μου μίλησε για ένα ημερολόγιο που κυκλοφόρησε το 2012 με δικές της φωτογραφίες και ποιήματα. Ένα οδοιπορικό στο Καλό Χωριό-Καπούτι, ένα αμιγώς ελληνικό χωριό που βρίσκεται στην περιφέρεια Μόρφου. Από το 1974 είναι κατεχόμενο από τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής…
Τα ποιήματα γράφτηκαν στην αγγλική γλώσσα και τα περισσότερα περιέχονται στην ποιητική συλλογή The mountains couldn’t walk away του Πανεπιστημίου La Trobe της Μελβούρνης. Μεταφράστηκαν στα ελληνικά από την ίδια τη δημιουργό, σε επιμέλεια του Νάνου Βαλαωρίτη.
Καθώς ξετυλίγω την επόμενη μέρα το Ημερολόγιο με τους μήνες του ανακατεύονται μέσα μου η θλίψη, η νοσταλγία, η ερημιά, η μελαγχολία, ο θυμός…
Μετά τις εκλογές στην Κύπρο, τα νέα παιχνίδια των ισχυρών και τη ληστρική επιδρομή στις καταθέσεις ώστε ουσιαστικά να γίνει «κατεχόμενο» και το ελεύθερο κομμάτι της Κύπρου από τοκογλύφους δανειστές, το Ημερολόγιο της Αντρέα Δημητρίου γίνεται ανατριχιαστικά επίκαιρο – αν και σκέφτομαι πως η λέξη «επίκαιρο» δεν λέει τίποτε στους εγκλωβισμένους στο Ριζοκάρπασο, ούτε σ’ αυτούς που απομακρύνθηκαν βίαια από τον τόπο τους.
Όποιος ξέρει πως είναι στο χωριό
τα βράδια του καλοκαιριού
δεν μπορεί να ησυχάσει και να κοιμηθεί εύκολα απόψε
όποιος άκουσε το τριζόνι να τρίζει
στον τόπο που γεννήθηκε το καλοκαίρι
θα κουβαλάει για πάντα μαζί του
αυτό τον ίδιο ήχο… να τον στοιχειώνει
…και οι ένοχοι δεν πλήρωσαν ποτέ! (τι έχει γίνει αλήθεια με αυτό τον Φάκελο της Κύπρου, σε ποια συρτάρια της μυστικής διπλωματίας αραχνιάζει;)
Η ευαισθησία έχει εκλείψει απ’ τη γη
έφτασε στην άκρη της
στο γκρεμό της
και …έπεσε κάτω
κα
τε
κρη
μνί
σ
θ
η
