Του Ανδρέα Πετρόπουλου. Τον Μάη του 2007 βρέθηκα στο Συνέδριο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων στη Σεβίλη, όπου για πρώτη φορά άκουσα αναφορές για την επερχόμενη οικονομική κρίση.
Ήταν η εποχή των δομημένων ομολόγων, της απογείωσης των επενδύσεων της «φούσκας» και από ελάχιστους συνδικαλιστές, αλλά και αξιωματούχους της Ε.Ε αναγνωρίστηκε δημοσίως το φαινόμενο του «καζινοκαπιταλισμού».
Με τη βοήθεια του Σάββα Ρομπόλη κατέγραψα επί τρεις ημέρες απόψεις και θέσεις αντιπροσώπων για το πώς έπρεπε να κινηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να αποφύγουν επισφαλείς τοποθετήσεις, για να μη χάσουν τα αποθεματικά τους, επενδύοντας στον τζόγο.
Όσα ακολούθησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Τα ασφαλιστικά ταμεία (και στη χώρα μας και στον κλάδο) καθοδηγούμενα από κυβερνήσεις, διοικήσεις, ακόμα και συνδικαλιστές που αργότερα επιβραβεύθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους, έχασαν σημαντικό μέρος της περιουσίας τους, ταΐζοντας με τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων τις αδηφάγες χρηματαγορές.
Τα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα, όσα άκουσα τότε στη Σεβίλη δεν έφυγαν στιγμή από το μυαλό μου. Βρέθηκα εκεί ως δημοσιογράφος στην αρχή της κρίσης και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση μάς κινητοποίησε. Αρχίσαμε να συζητάμε, να διαβάζουμε (Το Δόγμα του Σοκ) να κουβεντιάζουμε διαρκώς. Το (εργατικό) ρεπορτάζ άλλαζε δραματικά, όσο βάθαινε η ανεργία και η επισφαλής εργασία άρχιζε να καλύπτει σταδιακά ολόκληρους κλάδους. Γράφαμε για ό,τι συνέβαινε σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, πιστεύοντας αρκετοί από μας ότι η κρίση είναι -σχετικά- μακριά ακόμα. Εθισμένοι αρκετοί σε διπλή ή τριπλή απασχόληση, γράφαμε με σχετική… ευκολία για τα ωράρια-λάστιχο, μόνο που τα δικά μας ήταν καλοπληρωμένα, σε σχέση με τα αντίστοιχα στη βιομηχανία ή το εμπόριο. Γράφαμε για την κρίση των άλλων… και γράφαμε καλά.
Και τώρα; Τώρα στις συνελεύσεις στα ΜΜΕ βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε. Κοιτάς την απόγνωση που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες από τις συνελεύσεις της Ελευθεροτυπίας, ακούς τις εκκλήσεις να μαζέψουμε, ενόψει των γιορτών, τρόφιμα για τους συναδέλφους στο Άλτερ, να θυμηθούμε τους «αόρατους» απολυμένους συναδέλφους στην Απογευματινή και τον Φίλαθλο. Σκύβεις το κεφάλι και ξεροκαταπίνεις όταν σκέφτεσαι το θάρρος συναδέλφων που έχασαν τη δουλειά τους, αρνούμενοι να υπογράψουν ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση του μισθού τους.
Περίπου τρία χρόνια μετά τη Σεβίλη, ξέρεις ότι γράφοντας για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της, γράφεις πια για τον εαυτό σου.
Ξέρεις ότι η εργασία στα ΜΜΕ προσομοιάζει ολοένα και περισσότερο με το ειδικό καθεστώς που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ξένοι επενδυτές σε ολόκληρες περιοχές της χώρας, εξασφαλίζοντας φθηνή εργασία. Η καθυστέρηση στις πληρωμές 2 και 3 μήνες, η μείωση μισθών, οι ανεξέλεγκτες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις, αφορούν εσένα. Ο εαυτός σου είναι ένα ρεπορτάζ στην… Ειδική Οικονομική Ζώνη του Τύπου που επιβάλουν εκδότες και καναλάρχες. Θα μπορούσε η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη; Ίσως, αν η ενότητα και η αποφασιστικότητα του κλάδου συνοδεύεται και από την πραγματικότητα 3.000 συναδέλφων που βρίσκονται με το ένα πόδι στην ανεργία, πριν βγει το 2011.
Με τη βοήθεια του Σάββα Ρομπόλη κατέγραψα επί τρεις ημέρες απόψεις και θέσεις αντιπροσώπων για το πώς έπρεπε να κινηθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, προκειμένου να αποφύγουν επισφαλείς τοποθετήσεις, για να μη χάσουν τα αποθεματικά τους, επενδύοντας στον τζόγο.
Όσα ακολούθησαν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Τα ασφαλιστικά ταμεία (και στη χώρα μας και στον κλάδο) καθοδηγούμενα από κυβερνήσεις, διοικήσεις, ακόμα και συνδικαλιστές που αργότερα επιβραβεύθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους, έχασαν σημαντικό μέρος της περιουσίας τους, ταΐζοντας με τις αποταμιεύσεις των εργαζομένων τις αδηφάγες χρηματαγορές.
Τα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα, όσα άκουσα τότε στη Σεβίλη δεν έφυγαν στιγμή από το μυαλό μου. Βρέθηκα εκεί ως δημοσιογράφος στην αρχή της κρίσης και θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό.
Η αλήθεια είναι ότι η κρίση μάς κινητοποίησε. Αρχίσαμε να συζητάμε, να διαβάζουμε (Το Δόγμα του Σοκ) να κουβεντιάζουμε διαρκώς. Το (εργατικό) ρεπορτάζ άλλαζε δραματικά, όσο βάθαινε η ανεργία και η επισφαλής εργασία άρχιζε να καλύπτει σταδιακά ολόκληρους κλάδους. Γράφαμε για ό,τι συνέβαινε σε άλλους επαγγελματικούς χώρους, πιστεύοντας αρκετοί από μας ότι η κρίση είναι -σχετικά- μακριά ακόμα. Εθισμένοι αρκετοί σε διπλή ή τριπλή απασχόληση, γράφαμε με σχετική… ευκολία για τα ωράρια-λάστιχο, μόνο που τα δικά μας ήταν καλοπληρωμένα, σε σχέση με τα αντίστοιχα στη βιομηχανία ή το εμπόριο. Γράφαμε για την κρίση των άλλων… και γράφαμε καλά.
Και τώρα; Τώρα στις συνελεύσεις στα ΜΜΕ βλέπεις ανθρώπους να κλαίνε. Κοιτάς την απόγνωση που αποτυπώνεται στις φωτογραφίες από τις συνελεύσεις της Ελευθεροτυπίας, ακούς τις εκκλήσεις να μαζέψουμε, ενόψει των γιορτών, τρόφιμα για τους συναδέλφους στο Άλτερ, να θυμηθούμε τους «αόρατους» απολυμένους συναδέλφους στην Απογευματινή και τον Φίλαθλο. Σκύβεις το κεφάλι και ξεροκαταπίνεις όταν σκέφτεσαι το θάρρος συναδέλφων που έχασαν τη δουλειά τους, αρνούμενοι να υπογράψουν ατομική σύμβαση εργασίας με μείωση του μισθού τους.
Περίπου τρία χρόνια μετά τη Σεβίλη, ξέρεις ότι γράφοντας για την οικονομική κρίση και τις επιπτώσεις της, γράφεις πια για τον εαυτό σου.
Ξέρεις ότι η εργασία στα ΜΜΕ προσομοιάζει ολοένα και περισσότερο με το ειδικό καθεστώς που επιδιώκουν να επιβάλουν οι ξένοι επενδυτές σε ολόκληρες περιοχές της χώρας, εξασφαλίζοντας φθηνή εργασία. Η καθυστέρηση στις πληρωμές 2 και 3 μήνες, η μείωση μισθών, οι ανεξέλεγκτες απολύσεις, οι ατομικές συμβάσεις, αφορούν εσένα. Ο εαυτός σου είναι ένα ρεπορτάζ στην… Ειδική Οικονομική Ζώνη του Τύπου που επιβάλουν εκδότες και καναλάρχες. Θα μπορούσε η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης να ανατρέψει αυτή την εξέλιξη; Ίσως, αν η ενότητα και η αποφασιστικότητα του κλάδου συνοδεύεται και από την πραγματικότητα 3.000 συναδέλφων που βρίσκονται με το ένα πόδι στην ανεργία, πριν βγει το 2011.
Σχόλια
