Διπλή Ταρίφα: Στη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου!
Και τώρα ενός λεπτού σιγή…

Πενθούμε τον μεγάλο Έλληνα Θόδωρο Αγγελόπουλο, το σύντροφο που πλέει σε άλλες θάλασσες, τον άνθρωπο της τέχνης και του πολιτισμού που τίμησε και δόξασε την Ελλάδα σε παγκόσμιο επίπεδο και η «πατρίδα» τον άφησε σαράντα πέντε λεπτά αβοήθητο, να ψυχορραγεί στο δρόμο. Αίσχος! Δεν ξέρω αν η πολιτεία θα ζητήσει συγγνώμη από την ανθρωπότητα για τον χαμό του σπουδαίου σκηνοθέτη. Θα ζητήσουμε, όμως, εμείς και μάλιστα όχι μόνο με έργα αλλά και με πράξεις. Καλό ταξίδι σύντροφε και να ξέρουν ότι ο Αγγελόπουλος, ο Κατράκης, ο Καζαντζάκης, ο Μίκης και τόσοι άλλοι, προέρχονται από το λαό, ανήκουν στο λαό και δεν τους χαρίζουμε σε καμιά εξουσία!
Το άσχημο είναι ότι μόνο μετά το χαμό κάποιου σπουδαίου Έλληνα τα κανάλια ασχολούνται με το έργο του, για τους δικούς τους -πάντα- λόγους. Αλλά και εμείς, μέσα στο κυνήγι της ζωής, χάνουμε τα πιο πολύτιμα εργαλεία για την καλλιέργεια της ψυχής και της προσωπικότητας του ανθρώπου, που είναι η τέχνη και ο πολιτισμός. Για αυτό ο ταξιτζής, σήμερα, δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί με… αδιάβαστους υπουργούς, με υπουργούς που απειλούν με μακελειό τη χώρα, με γιωργοαντωνάκηδες και τις μαριονέτες της εξουσίας. Ή ακόμα με τις πατάτες και τα κρεμμύδια που πρόσφεραν οι αγρότες της Θήβας στους Αθηναίους! Στο λαό τώρα μένει να τους στείλει όλους στα σκουπίδια της Ιστορίας. Η διπλή ταρίφα θα προσφέρει ποίηση στους πελάτες και τα συντρόφια του Δρόμου, στη μνήμη του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Ακόμα, να ζητήσω συγγνώμη από τους ποιητές.
Ήταν ένα πρωινό μιας καλοκαιρινής μου επίσκεψης στην όμορφη Μυτιλήνη, στα χρόνια της νιότης μου που, γεμάτος όνειρα και ελπίδες, ήμουν μέσα στο ταξίδι της ζωής. Ο Γιάννης, καθισμένος στο κατάστρωμα του πλοίου, περίμενε να ξεπροβάλει από μακριά η Λέσβος! Τότε, μια ανατριχίλα διαπέρασε το κορμί του και έπιασε το μολύβι. Το αποτέλεσμα σάς το προσφέρει με αγάπη.

Η Λέσβος
Σαν ένα φύλλο στον καιρό, να ’σαι παρατημένο
Σαν βράχος μεγαλόσωμος στο πέλαγος ριγμένος
Κι από τους ανθρώπους τους πολλούς μοιάζεις αδικημένο
Για αυτό νησί μου όμορφο, μέσα μου ριζωμένο
θα σ’ αγαπώ παντοτινά, ψυχής μου πεπρωμένο.

Θαρρώ σε γέννησε θεά, του Δία θυγατέρα,
και σε υμνεί, μούσα Σαπφώ, στην κάθε μια σου μέρα.
Κυκλάμινα στολίζουνε το όμορφο κορμί σου,
και ποιητές και συγγραφείς γράφουν για την τιμή σου.

Μπροστά, πηγαίνει ο Στρατής. Πιο πίσω η Μυρσίνη,
και κουβαλούν ολημερίς νερό από την κρήνη.
Ξοπίσω του, πηγαίνουνε όλα τα παλικάρια.
Κι οι κοπελιές που λούζονται με ολόγιομα φεγγάρια.

Χωριά, λαγκάδια, ποταμοί, σμίξαν και γίναν ένα,
με την ψυχή παλικαριού που πάλεψε για σένα.
Και γίναν μπράτσα σίδερο και πόδι αλόγου φτέρνα,
κι όπου διαβεί κι όπου σταθεί, πάντα μιλεί για σένα.

Λέσβος εσύ καμάρι μας, ωραία Μυτιλήνη,
να ’σαι για πάντα σίγουρη, στη μνήμη έχεις μείνει,
αυτών που θέλουν στη ζωή να σέβονται πατρίδες,
και να τιμούν προγόνους τους, που κτίσαν τις ελπίδες.
Γιάννης Στρατής-Αποστόλας

Σχόλια