Σκέψεις με αφορμή την αδειοδότηση των ΠΑΕ
του Βασίλη Κεχαγιά
Πού και πού οι πόλεις καίγονται… Κατόπιν βγαίνει η πολιτική ηγεσία, καταδικάζει με αποτροπιασμό, συγκρούεται για τις ευθύνες, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας και λοιπά και λοιπά παρόμοια. Οι μπαχαλάκηδες, κάθε τύπου και κάθε χώρου, φαντάζουν απομονωμένοι, γεννημένοι και αναθρεμμένοι σε κάποιους άλλους τόπους, όπου τίποτα δε δικαιολογεί την εξέγερση και την αγανάκτηση. Κι άντε να δεχθούμε ότι ένα μέρος των σχετικών οργανώσεων είναι «τρυπημένες» από πρακτόρια, έχουμε εισαγωγή επαγγελματιών του είδους από ξένες χώρες, ενώ οι ντόπιοι καλύπτονται από το κατά καιρούς πολιτικό όφελος. Στην περιοχή του αθλητισμού και ειδικότερα του ποδοσφαίρου, όπου πολλά από τα παραπάνω χάνουν την ισχύ τους, τι συμβαίνει και τα πνεύματα δεν ηρεμούν;
Στοιχειωδώς να παρακολουθεί κάποιος τα συμβαίνοντα στον πλανήτη «μπάλα», δύσκολα θα συγκρατηθεί από το να τον κάνει λαμπόγυαλο. Άλλωστε οι ποδοσφαιρόφιλοι στην Ελλάδα μάλλον ως ναρκομανείς θα πρέπει να λογιστούν. Αν εκεί στα Εξάρχεια εθισμός είναι η πρέζα, λίγο παραέξω, εμείς σερνόμαστε για την κυριακάτικη δόση μας γύρω από τα γήπεδα, αποζητώντας «ένα γκολ, ρε φιλαράκι». Φυσικά, το κράτος μας φέρεται ανάλογα, μας απαξιώνει σαν εξαρτημένους. Αυτό έπραξε και τούτη τη βδομάδα, ανοίγοντας το δρόμο για μεταβολές στο νόμο περί αδειοδότησης των ομάδων, προκειμένου να συμμετάσχουν στις επαγγελματικές κατηγορίες. Με προφανέστατο ευνοημένο τον «βάζελο» από την επικείμενη αλλαγή, νιώσαμε σα χαλασμένα πρεζόνια, τα οποία θα ανεχθούν οποιαδήποτε νόθευση, προκειμένου να πάρουν τη δόση τους.
Αν είσαι οπαδός του Άρη, της ΑΕΚ, του Ηρακλή, του ΟΦΗ, του Εργοτέλη, της Καλλονής, του Αχαρναϊκού, της Καβάλας, του μπασκετικού Πανιώνιου και τόσων και τόσων ομάδων που βίωσαν την τιμωρία για τα χρέη τους και την ταπείνωση της κατρακύλας των κατηγοριών, δεν πειράζει. Στον Παναθηναϊκό, επειδή πρόκειται και για ευαίσθητα παιδιά, θα χορηγηθεί μεθαδόνη, θα αθωωθεί και δε θα βρεθεί στα μπουντρούμια με το Αγιονέρι ή το Κοκκινόχωμα, έτσι που να ντρέπονται τα παιδιά σου να σε αντικρίσουν. Το γνωρίζουμε και από το παρελθόν ότι τα βαζελόπαιδα σώθηκαν και στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν η ψήφος του «θρυλικού» Ανδριανόπουλου (ναι, αυτού του ιστορικού ονόματος) έσωσε τους αποδεδειγμένα δωροδοκούντες πράσινους –στην «υπόθεση των λουλουδιών»– από τον υποβιβασμό. Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν είχαν συλλάβει καμιά παραγοντική δευτεράντζα με τα χρήματα, ο γενικός αρχηγός τους συνελήφθη επ’ αυτοφώρω.
Έτσι είναι, μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Όπως και τώρα που η ΕΠΟ ετοιμάζεται για την επαίσχυντη αλλαγή του νόμου, κάποιος εξυγιαντής, τρομπαρισμένος με τουμπιώτικο αέρα θα αναλάβει τη «νόμιμη παρανομία». Η παράσταση προϋποθέτει συμμετοχή του μεγάλου ρολίστα της υποκρισίας, του οικολόγου καναλάρχη που άφησε την πετρελαιοκηλίδα του στα ανοιχτά της Κολομβίας, ενώ στη συνέχεια ανέβαζε κάθε Δευτέρα το έργο «Σώστε το ελληνικό ποδόσφαιρο», με τη βοήθεια διάφορων ατάλαντων γκεστ σταρ.
Ίσως, μετά από όλα τούτα, κάποιοι οπαδοί τα κάνουν γης Μαδιάμ σε ένα από τα γήπεδα-άσυλα ανιάτων και οι αρχές του τόπου θα βγουν απορημένες για τα αίτια της αναιτιολόγητης έκρηξης, καταδικάζοντας, βέβαια, τα ταραχοποιά στοιχεία. Εμείς μέσα μας θα ξέρουμε. Μπορεί και να δικαιολογούμε, έχοντας στο μυαλό μας ότι ζούμε στη «φωλιά του κούκου», όπου το δίκιο το έχουν πάντα οι διαχειριστές του φρενοκομείου. Όσοι αντιδρούν είναι τρελοί.
