Αόρατοι, στο περιθώριο της κοινωνίας
Ένα παιδί των φαναριών, κοριτσάκι έντεκα χρονών, η Στέφκα, τσιγγανάκι από τη Βουλγαρία, έχει ξεκλέψει λίγο χρόνο από τη δουλεία του και κάνει αυτό που θα έκανε κάθε παιδί στον ελεύθερο χρόνο του. Παίζει χαρούμενα, γελά ξένοιαστα. Μαζί με το μικρό αδερφάκι του, κάνει ζιγκ-ζαγκ, οδηγώντας το παλιό ποδήλατο με το σκασμένο λάστιχο που μάζεψε από τα σκουπίδια. Ενθουσιασμένο, ξεχνά ότι βρίσκεται σε κεντρική λεωφόρο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Λαγκαδά. Είναι παιδί… και αυτές τις στιγμές του μεσημεριού της Τρίτης 22 του Γενάρη είναι όλα μαγικά! Ένα λεωφορείο που μόλις ξεκινά την πορεία του, παρά την ελάχιστη ταχύτητά του, το παρασύρει και το συνθλίβει. Ο σαστισμένος αδερφός της μικρής τρέχει αλαφιασμένος πάνω-κάτω… πώς να πλησιάσει σε τόση φρίκη; Να βρισκόταν ένας χριστιανός να κάνει σήμα στον οδηγό να σταματήσει και το παιδάκι θα σωνόταν. Αλλά κανείς δεν το έκανε. Κανείς από τους διερχόμενους οδηγούς δεν σταμάτησε να πει στο παιδί να προσέχει.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας το κοριτσάκι απεβίωσε.
Ελάχιστα είχαν να πουν οι εφημερίδες και τα ενημερωτικά δίκτυα για το συμβάν. Και οι λογιών-λογιών υπεύθυνοι επίσης. Η μικρούλα δεν ήταν Ελληνίδα, ήταν «γυφτάκι», ήταν από τη Βουλγαρία, ήταν παιδί των φαναριών. Έτσι όπως έζησε – αόρατη στο περιθώριο της κοινωνίας και μέσα στις κακουχίες και στον πόνο, έτσι έφυγε η Στέφκα.
Πίσω της άφησε το ποδηλατάκι της, αλλά και το αδερφάκι της και τα υπόλοιπα παιδιά της τσακαλοπαρέας. Αυτά θα συνεχίσουν να μας «ενοχλούν» στα φανάρια… εμάς αλλά και τις ήσυχες συνειδήσεις μας.
Αν η Στέφκα δε ζούσε στο δρόμο, σήμερα θα ήταν μαζί μας, ευτυχισμένη και χαρούμενη.
Νίκος Νούλας
