Αντί για «σεισάχθεια» τα λαϊκά στρώματα βλέπουν να γίνονται «δούλοι»
Η κυβέρνηση διαπραγματεύεται με τους θεσμούς στο πλαίσιο της 2ης αξιολόγησης. Όπως συνέβη με το 3ο μνημόνιο και την 1η αξιολόγηση υποχωρεί στις απαιτήσεις των δανειστών και ετοιμάζεται να πάρει νέα αντιλαϊκά μέτρα μερικών ακόμα δισεκατομμυρίων.
Διαπραγματεύεται έχοντας διαγράψει από την όλη συζήτηση με τους δανειστές την οικτρή κατάσταση του λαού και της οικονομίας. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα συζητούν με τους εντολείς τους, προβάλλοντας που και που κάποια ελαφρά αντίρρηση για να κάνουν την κωλοτούμπα αμέσως μόλις τους πιέσουν οι δανειστές. Η μείωση του αφορολόγητου έχει προαποφασιστεί και αναζητείται η «επικοινωνιακή» φόρμουλα για να το «σερβίρουν». Αντίστοιχα φαίνεται να ισχύουν και για τις συντάξεις και για μια σειρά από νέες «μεταρρυθμίσεις» κατ΄ εντολή των δανειστών. Φυσικά όλα αυτά συζητούνται ενώ η χώρα και ο λαός αποτελούν πλέον «καμένη γη».
Η ασφυξία που βιώνει ο λαός και η οικονομία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια πλέον σε ποικιλόμορφες εκρήξεις. Τα μεγέθη είναι αμείλικτα. Η κυβέρνηση χαριεντίζεται συζητώντας με τους δανειστές για τα μέτρα, εκλιπαρώντας για έστω και οριακή μείωση του εξωτερικού δημόσιου χρέους, αλλά θέλει να αγνοεί ότι το εσωτερικό χρέος πλέον έχει γίνει εξίσου επώδυνο και ταυτόχρονα ακυρώνει οποιαδήποτε ενέργεια ανάταξης της οικονομίας.
Σύμφωνα με τις πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις το εσωτερικό χρέος φτάνει στα 170% του ΑΕΠ. Αναλυτικά κάποια επιμέρους στοιχεία του φαίνονται στον πίνακα.
Αυτό το εσωτερικό χρέος, με τη δομή πλέον που έχει το ΑΕΠ και ο παραγωγικός ιστός της χώρας και τη συνεπαγόμενη διάρθρωση των εισοδημάτων, αλλά και τα συνεχή μνημονιακά μέτρα, πρέπει να είναι ξεκάθαρο προς όλους ότι δεν υπάρχει, ούτε τώρα ούτε και στο μέλλον, δυνατότητα να εξοφληθεί.
Τα μνημονικά χρόνια το χρέος αυτό διογκώθηκε σαν αποτέλεσμα των συνεχών αντιλαϊκών μέτρων και συνεχίζει να αυξάνεται. Όποια μέτρα και αν έχουν ληφθεί για την αντιμετώπισή του αποδείχθηκαν άκρως αναποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα είναι να συνεχίζει να αυξάνεται με συνεχώς γρηγορότερους ρυθμούς, διαβρώνοντας κάθε προσπάθεια παραγωγικής ανάταξης της οικονομίας.
Ζούμε στην «αποικία χρέους» εξωτερικού και εσωτερικού σε «όλο το μεγαλείο» της, με διαχειριστή της «κυβέρνηση της αριστεράς», μια κυβέρνηση, που στο όνομα του κυβερνητισμού και της διαχείρισης, ξέχασε τα περί διαγραφής χρεών και τη σεισάχθεια, συνθήματα με τα οποία κέρδισε την ψήφο του λαού. Μια άκρως αντιλαϊκή κυβέρνηση που εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές οι οποίες οδηγούν, με απόλυτη ακρίβεια, στην άκρατη φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και την μετατροπή τους σε «δούλους» όπως συνέβαινε στην αρχαιότητα στην Αθήνα.
Το μέγεθος πλέον που έχουν λάβει τα προβλήματα δεν είναι ούτε διαχειρίσιμο αλλά ούτε ελέγξιμο. Όποιος πιστεύει ότι με τις συνταγές που μας σερβίρουν οι μνημονικοί εθελόδουλοι (ανεξάρτητα αν λέγονται ως πολιτικά κόμματα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Ελεύθεροι κλπ) θα βρεθεί έστω σε βάθος χρόνου λύση είναι μακριά νυχτωμένοι. Αυτή η κατάσταση και οι υπηρέτες της ή ανατρέπεται ή θα μας κατασπαράξει. Μέση λύση δεν υπάρχει. Δυστυχώς η εμπειρία της πορείας από το 2010 και μετά δεν αφήνει κανένα περιθώριο αισιοδοξίας για το μέλλον. Λύσεις μπορεί να δώσει μόνο ο λαός με ανατροπές.
