Διαβάζω και με πιάνει σύγκρυο, μπλοκ, πτέρυγα, πτέρυγες, πρωτοβουλία των 100, πλατφόρμα των 30, ανασύνθεση, η τάση θα σπάσει στα δυο, δηλώσεις του τύπου «δεν ξέρω ποιος είναι εναντίον ποιου…». Λέω πόλεμο θα ‘χουν, ετοιμάζονται να σφαχτούν. Και όπως γίνονταν πάντα στην ιστορία, σε όλους τους πολέμους, θέλουν να τραβήξουν την προσοχή επάνω τους. Γιατί, ακόμη και από τη νίκη και την ήττα, αυτό είχε πάντα τη μεγαλύτερη σημασία. Με βλέπουν; Με ακούν;
Βέβαια, αν ήταν κάπως πιο ευέλικτοι, θα έκαναν αυτό που κάνει όλος ο κόσμος: θα πήγαιναν να σφαχτούν σε κάνα κανάλι. Δόξα τω θεώ, δικούς τους δημοσιογράφους έχουν –δικοί μας είναι πλέον– ας διαλέξουν έναν, μια εκπομπή με καλή ακροαματικότητα, κι ας κατεβάσουν τα μπλοκ, τις πτέρυγες, τους αρματωμένους, τα γυναικόπαιδα, να χορτάσει η αρένα θέαμα. Δεν θέλουν κανάλι; Ας πάνε σε ένα απ’ αυτά τα μοντέρνα καφέ, έτσι κι αλλιώς εκεί συχνάζουν, ας πάνε μια φορά όλοι μαζί με τα φυσεκλίκια τους, τις μπαλάσκες, να λογαριαστούν.
Αλλά αυτοί θέλουν να μας βγάζουν την ψυχή λίγο-λίγο. Διά του Τύπου, περί διαγραμμάτου. Με τις θέσεις. Ξέρω ότι έχω εκφύγει της αρμοδιότητάς μου, το συμβόλαιό μου αναφέρει ρητώς ότι πρέπει να ασχολούμαι μόνο με θέματα του πολιτισμού.
Όμως έχω ένα επιχείρημα: τις θέσεις. Είναι μια έκδοση 64 σελίδων, μείον τα περιεχόμενα 62 πες, επί 1.500 λέξεις η σελίδα, μας κάνει 93.000. Δηλαδή, αν είχε βγει σε σχήμα 14Χ21, όπως τα περισσότερα μυθιστορήματα, θα έπιανε 400 σελίδες. Σημειώστε ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (αυτό το ευαγγέλιο του αναχρονισμού και της αυταπάτης) δεν φτάνει –ούτε με τον πρόλογο– στις 11.000 λέξεις.
Και σας ρωτάω, έχει λογική; Έτσι βλέπουν οι αριστεροί τον αναγνώστη και την κυκλοφορία των ιδεών; Πατικωμένο, σκασμένο με λέξεις; Γιατί, μη μου πείτε ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν στο περιθώριο της δουλειάς τους ένα βιβλίο 400 σελίδων. Εκτός κι αν δεν απευθυνόσαστε σε πολλούς. Εκτός κι αν δεν σας ενδιαφέρει να διαβαστούν οι θέσεις…
Υ.Γ.: Καλά, αφού θέλετε σώνει και καλά ένα συνέδριο, γιατί δεν ακολουθείτε τη συνταγή του ΚΚΕ, που δεν ακούγεται κιχ, ούτε πριν ούτε μετά;
♠ Ο βασιλόφρων
