Της Μαρίας Κοκκίνου
Σού ’φτιαξα έναν κήπο
να στολίζει τις μέρες σου.
Νά ’ρχονται τα πουλιά να χτίζουν τις φωλιές τους.
Να σε καλημερίζουν με δοξαστικά κελαηδίσματα.
Όμως εσένα δεν σε γεμίζουν τα ρόδα του.
Δεν σε καλύπτουν οι φυλλωσιές του.
Εσύ έχεις στον νου τον Παράδεισο.
Εγώ σου πρόσφερα τη φωνή μου
για ν’ ακούς τα τραγούδια μου.
Κι εσύ ψάχνεις να ανακαλύψεις
τους μυστικούς ρυθμούς που ορίζουν
τη σκέψη μου.
Να διαβάσεις τους άγραφους στίχους
που είναι κρυμμένοι στη σιωπή μου.
Μα εγώ σου την έχω εκχωρήσει τη σκέψη μου.
Σε σένα ανήκει η σιωπή μου.
Τί μένει λοιπόν άλλο να σου χαρίσω;
Σου πρόσφερα τη φωνή μου, σ
ου ‘δωσα όλη μου την προσήλωση
σου δίνω την ίδια τη ζωή μου ακόμα.
Μα εσύ ζητάς να τη γκρεμίσω αυτή τη ζωή
και να την ξαναχτίσω απ’ την αρχή.
Κι έτσι ξεκινάω πάλι απ’ το τίποτα.
Σου φτιάχνω έναν καινούργιο κήπο.
Τον στολίζω με άλλα άγνωστα δέντρα.
Μα εσύ δεν αρκείσαι
σε ό,τι σου προσφέρει το πάθος μου.
Εσύ επιμένεις να ζητάς τον Παράδεισο.
Δεν ξέρεις
πως τον Παράδεισο έχω πάντα στον νου μου.
Πως του Παραδείσου κλέβω τα άνθη, ξεσηκώνω τα δέντρα
πως αντιγράφω με τους στίχους μου
τα πουλιά
όταν σου φτιάχνω τον κήπο σου.
Διαβάζοντας αυτό το ποίημα του Θανάση Κωσταβάρα, αφιερωμένο στην μνήμη της γυναίκας του Αγγελικής, από την συλλογή Οι μεταμορφώσεις των κήπων (Μεταίχμιο 2003), έκανα το παραπάνω σχέδιο με μολύβια χρωματιστά, λάδι και κολάζ. Δουλεύοντάς το, ο τίτλος άλλαξε ξαφνικά στο μυαλό μου. Μας χρωστάτε πάντα έναν παράδεισο. Αυτό έπρεπε να είναι το αίτημά μας, το σύνθημά μας, η σημαία μας. Να το ζητάμε επίμονα, αναλυτικά με λεπτομέρειες. Να ζωγραφίζουμε τον κήπο μας, τα λουλούδια που θέλουμε να ΄χει μέσα, τα πουλιά, τα ζώα. Όσο πιο απίθανο μπορεί να φαντάζει αυτό το αίτημα τώρα, τόσο πιο επιτακτικό γίνεται. Μέσα από τούς «χείμαρρους της θλίψης» να φωνάζουμε. Μας χρωστάτε πάντα έναν παράδεισο, που όμως εμείς θα τον φτιάξουμε.
Η Μαρία Κοκκίνου είναι ζωγράφος
