Η Χριστίνα Λιναρδάκη είναι αρχισυντάκτρια του ψηφιακού λογοτεχνικού περιοδικού στίγμα λόγου (stigmalogou.gr) και αρθρογραφεί σε ποικίλα ακόμη έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Βιοπορίζεται ως επιμελήτρια κειμένων και μεταφράστρια.
Κι εδώ θα τέλειωνε το σύντομο βιογραφικό, αν δεν υπήρχε η τελευταία πρόταση: «Από το 2009 έχει διαγνωστεί με ΣΚΠ.»
Και τι να είναι αυτό το «ΣΚΠ»; Ένας μικρός αστερίσκος πάνω από τη λέξη παραπέμπει στην υποσημείωση: «ΣΚΠ είναι ακρωνύμιο της Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας.»
Το ακρωνύμιο αυτό έδωσε τον τίτλο στη συλλογή ποιημάτων που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ενάντια.
Πτώση βλεφάρου
Σε κάποιο πάρτι ή άλλη μάζωξη
το πρόσεξε ο Παναγιώτης
το ένα μάτι ήταν πιο κλειστό
το βλέφαρο πεσμένο
Ο οφθαλμίατρος με παρέπεμψε στον νευρολόγο
κι ο νευρολόγος με κοίταξε ανήσυχος
Έτσι άρχισαν όλα
Κι αυτό είναι το πρώτο ποίημα μιας συλλογής που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι άλλο είχα διαβάσει. Η πορεία της ασθένειας γίνεται ποιητικός λόγος. Και για άλλη μια φορά εγώ δεν έχω λόγια, όταν η ίδια η ποιήτρια τα λέει όλα. Τι να σχολιάσω;
Απ’ τα πρώτα συμπτώματα
Πήγαινα στο γραφείο όταν
το ένα πόδι έπαψε
ξαφνικά να λειτουργεί
μετατράπηκε σε
άσκοπη απόφυση που
απλά κρεμόταν
Χρειάστηκα είκοσι λεπτά
για μια απόσταση
εκατό μόλις μέτρων
Την ίδια ώρα
η καρδιά μου
είχε κάνει τον γύρο της Γης
χίλιες φορές περίπου
Ποίημα το ποίημα ακολουθούμε την κάθοδο.
«Να μην έχεις καθόλου αφή/ απ’ το στήθος και κάτω», η Γη να σταματά στις πόρτες του νοσοκομείου όταν έρχεται η διάγνωση, ο κόσμος να μην ξέρει, να ακολουθούν οι ακούσιοι σπασμοί, το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα να μετατρέπεται σε «ξεκούρδιστη χορδή». Η νοσηλεία, οι αναδρομές στο παρελθόν. Πώς και γιατί δημιουργήθηκε το τραύμα. Πού βρίσκεται η αρχή; Πώς να πιάσεις το νήμα;
Ποίηση πραγματική, ως το βάθος της ψυχής, έτσι που να κατανοείς αυτά τα πράγματα για τα οποία συνήθως δεν μιλάμε. Να κάνεις στίχους την ασθένεια; Να πεις ακόμη και για την ακράτεια κι αυτό να γίνεται ένα έξοχο ποίημα;
Δεν ξέρω ποιος το έχει πει, αλλά το αλλάζω λίγο και γράφω: «Η ποίηση της Χριστίνας Λιναρδάκη μάς κάνει να δούμε εκεί που πριν ήμασταν τυφλοί.» Κι είναι ένα βιβλίο που ανοίγει δρόμους, καλλιεργεί την ενσυναίσθηση του αναγνώστη. Δεν μπορείς να το προσπεράσεις ως ένα ακόμη βιβλίο που διάβασες.
Και μπορούμε, κάνοντας το ταξίδι, σελίδα τη σελίδα, στίχο τον στίχο να καταλάβουμε στο τέλος τι ήταν αυτό που ζήσαμε μαζί της, με το τελευταίο ποίημα της συλλογής:
A beacon in the darkest hours
Τα μεσάνυχτα
με βρήκαν στο κατάστρωμα του πλοίου
πηχτό σκοτάδι γύρω
αδιαπέραστο μαύρο
μόνο κάπου μακριά
ένα φως αδύναμο
Συγκλονίστηκα
απ’ το προφανές
Όλη μου η ζωή
ένα σκοτάδι πηχτό ήταν
κι εγώ έβαζα τα δυνατά μου
να φτάσω ένα φως αδύναμο κάπου μακριά
