Τσίπρας και Καμμένος «θυμήθηκαν» να τα βάλουν με τον Μαρινάκη
του Νίκου Ταυρή
Πρόσφατα δημοσιεύματα στον Τύπο φέρνουν στην επιφάνεια ότι ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος εμπλέκεται σε απόπειρα λιμενικού υπαλλήλου να πείσει καταδικασμένο ναυτικό για την υπόθεση του Νοοr 1 (πλοίο με μεγάλο φορτίο ηρωίνης που πιάστηκε από τις διωκτικές αρχές) με αντάλλαγμα την αποφυλάκισή του να καταθέσει ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν εμπλεκόμενος. Σε αυτό φαίνεται να παίρνει μέρος ο δημοσιογράφος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος που ενημερώνει για όλα αυτά, όπως και η Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά, κ.Τζήβα, αλλά και ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Κοντονής.
Επίσης, οι εκδότες του περιοδικού Unfollow που σέρνουν το χορό των αποκαλύψεων με ηχογραφημένες συνομιλίες και συνεντεύξεις τυγχάνει να είναι υπεύθυνοι για το ένθετο Report που κυκλοφορεί με την εφημερίδα Παραπολιτικά, μια εφημερίδα που έχει «στενές σχέσεις» με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Τι συμπέρασμα βγάζει αβίαστα ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος από όλα τα παραπάνω; Ότι παλιά και νέα τζάκια της διαπλοκής, με νέα όμως… ποιοτικά χαρακτηριστικά «σκοτώνονται» για το ποιο θα έχει το πάνω χέρι στις μπίζνες και τις μίζες και η κυβέρνηση ανακατεύει την κουτάλα, παίρνοντας μία το ένα μέρος και μία το άλλο. Ότι η σαπίλα που μυρίζει το πολιτικό σύστημα και ο επίσημος πολιτικός κόσμος όλων των αποχρώσεων είναι πια ανυπόφορη.
Τους έπιασε ο πόνος
Αλλόφρονες οι κυβερνητικοί παράγοντες και τα κάθε είδους παπαγαλάκια τους την πέφτουν σε όποιον τολμά να πει κουβέντα για την ανάμειξη Καμμένου στην υπόθεση του Noor 1. Όσοι κατηγορούν τον Καμμένο για ανάμιξη, θεωρούνται, όλοι συλλήβδην, ότι προσπαθούν να «ξεπλύνουν» τον Βαγγέλη Μαρινάκη και ότι παίρνουν το μέρος του. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας στο τελευταίο υπουργικό συμβούλιο έκανε ειδική νύξη για το θέμα αυτό τονίζοντας ότι η υπόθεση πρέπει να διαλευκανθεί, ότι έχουμε να κάνουμε με δολοφονίες και άλλα τέτοια ωραία και μεγάλα. Και ρωτάμε εμείς: Γιατί έπιασε τώρα ο πόνος τον κ. Τσίπρα και τον κ. Καμμένο; Μήπως επειδή θεωρούν τους τελευταίους μήνες ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης εξελίσσεται από έναν εν δυνάμει σύμμαχο σε έναν εν δυνάμει αντίπαλο λόγω των σχέσεων που έχει με την οικογένεια Μητσοτάκη, ειδικά τώρα που έχει και κανάλια και εφημερίδες. Επειδή νομίζουμε ότι αυτό ισχύει, ας θυμίσουμε ορισμένα πράγματα που φαίνεται να έχουν ξεχαστεί.
Με τον Βαγγέλη Μαρινάκη μέχρι προσφάτως η κυβέρνηση είχε καλές σχέσεις, ενώ η υπόθεση του Noor 1 δεν είναι καινούρια. Το φορτίο πιάστηκε τον Ιούνιο του 2014 μετά από συντονισμένες ενέργειες της DEA (αμερικανική Υπηρεσία Δίωξης Ναρκωτικών) και του Ελληνικού Λιμενικού Σώματος. Τώρα, γιατί μπλέχτηκε η DEA ενώ η Ελληνική Αστυνομία δεν πήρε μέρος είναι μάλλον μέρος ενός άλλου ρεπορτάζ. Σε κάθε περίπτωση, από τότε ψιθυριζόταν ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης εμπλέκεται στην περίπτωση και όλα αυτά κάμποσες μέρες μετά το «τυχαίο» ραντεβού του με την Ρένα Δούρου σε ψαροταβέρνα του Πειραιά για να γίνουν οι συμφωνίες για τον δεύτερο γύρο των περιφερειακών εκλογών. Επίσης να μην ξεχνάμε ότι την ίδια περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει να μπλέκεται με την ιστορία της Νέας Φιλαδέλφειας και γίνονται τα ραντεβού του Φλαμπουράρη, Πάντζα και Στρατούλη με τον Μελισσανίδη.
Ακόμα, η δίκη του Νοοr 1 και οι δολοφονίες βασικών μαρτύρων της υπόθεσης, μάλιστα δύο από αυτούς πέθαναν μεταξύ κρατητηρίου και νοσοκομείου, εξελίχτηκε την περίοδο που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ ήταν και είναι κυβέρνηση και κανένας κυβερνητικός δεν ασχολήθηκε. Μην ξεχνάμε ακόμα και τα γεύματα του Βαγγέλη Μαρινάκη με τον υπουργό Νίκο Παππά την περίοδο της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών.
Άρα, αυτό που έχουμε δεν είναι μια ξαφνική αγάπη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για την δικαιοσύνη αλλά μια αλλαγή πλεύσης στις διαπλεκόμενες συμμαχίες τους. Τώρα η κυβέρνηση βλέπει πιο κοντά της τον Ιβάν Σαββίδη και τον Δημήτρη Μελισσανίδη και αναλόγως κινείται.
Το «πλάκωμα» συνεχίζεται
Εδώ και πολλούς μήνες η διαπλοκή, παλιά και νέα, «σκοτώνεται» μέσα στα κυβερνητικά σαλόνια για το πόσο μεγάλο θα είναι το κομμάτι της πίτας που θα φάει. Είναι τέτοιος ο ανταγωνισμός τους που σχεδόν καθημερινά κοσμεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και πολλές φορές φτάνει μέχρι τα δελτία των ειδήσεων. Και βέβαια όλος ο επίσημος πολιτικός κόσμος είναι μπλεγμένος μέχρι τα μπούνια σε αυτόν τον τσακωμό. Η αντιπαράθεση, επίσης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά που έχει κάθε τέτοιο «άρπαγμα». Αστραπιαίες αλλαγές συμμαχιών που φτάνουν στα όρια της κυβίστησης, λυκοφιλίες και λυκοσυμμαχίες. Όλοι οι πολιτικοί θεωρούνται αναλώσιμοι με γνώμονα το ότι «σήμερα είναι» και «αύριο δεν είναι» και βέβαια «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Έτσι και στην υπόθεση του Noor 1 βλέπουμε ότι τα ΜΜΕ του Αλαφούζου που μέχρι πρότινος αφιέρωναν ολόκληρες εκπομπές, τώρα μιλάνε για «σκευωρία της κυβέρνησης». Έτσι και ο Μελισσανίδης, που παλιά ήταν κοντά στον Σαμαρά και στην Ν.Δ. τώρα είναι κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Καμμένο.
Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι ότι βρισκόμαστε σε μια ρευστή περίοδο αναδιάταξης της διαπλοκής στην χώρα, κάτι που αναμένεται να κρατήσει και σίγουρα έχουν να δουν πολλά τα μάτια μας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτείται να καθαρίσει όλη η κόπρος του Αυγείου που έχει κατακλύσει την πολιτική ζωή του τόπου και το πώς θα γίνει αυτό, πρέπει να απασχολήσει όλους τους σκεπτόμενους πολίτες.
Ανεξάρτητη δημοσιογραφία;
Είναι συχνό το φαινόμενο δημοσιογράφοι να υπερασπίζονται αυτούς που τους δίνουν εργασιακή και εκδοτική στέγη. Είναι θλιβερό, αλλά γενικά το έχουμε συνηθίσει αν και δεν θα έπρεπε. Όμως υπάρχουν και κάποια όρια, που στη συγκεκριμένη περίπτωση των εκδοτών του Unfollow και του Report ξεπεράστηκαν αρκετά. Γιατί δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με υπεράσπιση φίλων των εργοδοτών τους αλλά με ενεργή συμμετοχή στον πόλεμο της διαπλοκής. Δεν γίνεται να θεωρείς ότι κάνεις ανεξάρτητη δημοσιογραφία και την ίδια στιγμή να παίρνει μέρος στα στρατόπεδα που κονταροχτυπιούνται. Και το λέμε αυτό, γιατί αν ήθελαν να έχει κάποιο αποτέλεσμα η προσπάθειά τους θα «προστάτευαν» το θέμα από την κατηγορία της μεροληψίας.
Σίγουρα μπορούσε να βρεθεί κάποιος τρόπος, δημοσιογράφοι είναι, που να το έκανε εφικτό. Ειδικά όταν τα στοιχεία που παρατίθενται στηρίζουν τον «εργοδότη» τους.
Και βέβαια, δεν θα έκαναν το μεγάλο «φάουλ» να μιλάνε για σκευωρία αντίστοιχη με αυτήν κατά της Ηριάννα Β.Λ. και του Τάσου Θεοφίλου. Δηλαδή, να εξομοιώνεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης με δύο παιδιά που πετάνε στην φυλακή οι διωκτικές αρχές λόγω κοινωνικών σχέσεων και πολιτικών πεποιθήσεων.
Υπάρχει και ένα όριο…
Δείτε κι εδώ από το ίδιο φύλλο του Δρόμου:
Νίκος Σβέρκος, Άντα Ψαρρά για… αστραφτερό ξέπλυμα
