Ο πόλεμος όχι μόνο επεκτείνεται, αλλά και κλιμακώνεται. Στα πεδία των μαχών και των «μετόπισθεν». Νέα δόγματα κατακλύζουν τη ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη, και η τάση προς τον πόλεμο δίνει τον τόνο. Η τάση αυτή επηρεάζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής σε κάθε ήπειρο και χώρα ξεχωριστά, αλλά επηρεάζει και τις γεωπολιτικές ισορροπίες – σωστότερα, τις ανατινάσσει για να επιδιωχθούν νέες ισορροπίες σε νέους συσχετισμούς.
Παράλληλα πίσω από τον πόλεμο, όπως χτες πίσω από την πανδημία, αποκρύβεται η γενεσιουργός αιτία, δηλαδή η βαθύτατη και πολυοργανική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος (σε αυτό περιλαμβάνουμε την Κίνα και τη Ρωσία) και όλων των σχέσεων που το διέπουν. Η φυγή προς τον πόλεμο είναι απότοκο αυτής της κρίσης και της προσπάθειας διαφόρων πόλων να καταλάβουν καλύτερες θέσεις, σε πόλεμο με τους ανταγωνιστές τους. Ο πόλεμος επιφέρει καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων (και ανθρώπων), μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα, ενδυνάμωση της πολεμικής βιομηχανίας, επιβολή έκτακτων μέτρων στο εσωτερικό των χωρών. Ο πρόσφατος πόλεμος βαθαίνει μια μεγάλη ενεργειακή και επισιτιστική κρίση – που θα φορτωθεί βέβαια στην πλάτη των λαών και των εργαζομένων όλης της Γης. Με αυτήν την έννοια, ο πόλεμος δεν είναι μακριά. Ήδη μετέχουμε σε αυτόν (δια των αποφάσεων της κυβέρνησης και των συστημικών κομμάτων) και γευόμαστε τις επιπτώσεις του.
Η ακρίβεια, η ενεργειακή κρίση και τα απλησίαστα τιμολόγια καυσίμων υπήρχαν και πριν τον πόλεμο. Αναμένεται όμως να πάρουν εφιαλτικές διαστάσεις για τους εργαζόμενους και τους φτωχούς της κοινωνίας μας. Έρχεται και η επισιτιστική κρίση, με είδη πρώτης ανάγκης «να φτάνουν στο Θεό». Σιτάρι, καλαμπόκι κ.λπ. θα ακριβύνουν υπέρμετρα, και νέα δεινά θα αγκαλιάσουν το λαϊκό νοικοκυριό.
Τα παραπάνω, μαζί με όλα τα έκτακτα μέτρα που θα παρθούν (λόγω πολέμου και κρίσης), θα δημιουργήσουν ένα νέο κοινωνικό τοπίο: εργασία και επιβίωση, δημοκρατία και πληροφόρηση, όλα θα μπουν στη μέγγενη των πολεμικών κινδύνων, των πολεμικών εξοπλισμών ή «υποχρεώσεων» της χώρας. Η στρατοπέδευση με τη Δύση βλάπτει την κοινωνία σοβαρά. Μέσω του κινδύνου πολέμου εκβιάζεται η κοινωνία ολόκληρη να αποδεχθεί μια «οικονομία πολέμου», και νέες σκληρές περικοπές σε μισθούς, δικαιώματα, ελευθερίες.
Το «όχι στον πόλεμο» ή το σύνθημα «να σταματήσουμε τη μηχανή (ή τις μηχανές) του πολέμου» πρέπει να συνοδεύεται από ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιεχόμενο. Η απομάκρυνση του πολέμου από τη γειτονιά μας ή τη χώρα μας, και η μη εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, δεν μπορεί να αποκοπεί από μια κοινωνική πολιτική στο εσωτερικό που να στηρίζει μια μεγάλη εθνική και λαϊκή ενότητα. Πάνω σε αυτά τα ζητήματα-κλειδιά εστιάζεται η ποιοτικά διαφορετική μας στρατηγική από αυτές που υιοθετούν οι ελίτ της χώρας – οι οποίες παραβλέπουν επιδεικτικά μια πολιτική ανάκτησης βαθμών κυριαρχίας και καταπολεμούν τη δημιουργία και ύπαρξη ενός μεγάλου κοινωνικού μπλοκ ειρήνης και διεξόδου της χώρας. Προτιμούν τον λαό παθητικό, και απλό ψηφοφόρο, αφού έχουν δώσει γη και ύδωρ στο ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο. Όμως άλλο είναι κυρίαρχη χώρα, και εντελώς άλλο «ΝΑΤΟϊκό έδαφος»…
Είναι ζωτικής σημασίας μια διαφορετική (και πάντως ρεαλιστική) πορεία της χώρας στους κλυδωνισμούς που έρχονται. Με ενεργοποίηση –κι όχι περιθωριοποίηση– του λαού.
