Της Άννας Μαντέλου
Μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία που θεοποιεί τον κοινωνικό διαχωρισμό, συγκροτεί τις δομές εξουσίας, τις ιεραρχήσεις της, τις ομαδοποιήσεις της και υποβιβάζει το δημόσιο λόγο σε αποκλειστικό φορέα της κυρίαρχης ιδεολογίας, της ψευδούς συνείδησης των μαζών, ώστε να υποτάσσονται στα κελεύσματα της κυρίαρχης τάξης, το Ριζοσπαστικό Αριστερό Κόμμα μας οφείλει να έχει την πλήρη συνείδηση της ίδιας της ύπαρξής του, όπως διαπλάθεται ενόψει μάλιστα του ενωτικού του συνεδρίου.
Εμείς που αγωνιζόμαστε για έναν άλλο κόσμο, που είναι εφικτός, οφείλουμε να έχουμε στόχο μια μορφή οργάνωσης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες που θα αποτελεί και θα αποδεικνύει, καθημερινά, ότι είναι ο τελευταίος «κοινωνικός διαχωρισμός» που οφείλει και αυτός με τη σειρά του να καταργηθεί με τη νίκη της κυριαρχίας των καταπιεσμένων τάξεων. Αλλιώς, μοιραία, θα δημιουργήσει μία κάστα γραφειοκρατών που θα τείνουν ή προς τις σοσιαλδημοκρατικές απόψεις του καλλωπισμού του καπιταλισμού, -σε μια περίοδο μάλιστα που και στην Ευρώπη η σοσιαλδημοκρατία ταυτίζεται με τις συντηρητικές δυνάμεις του νεοφιλευθερισμού – ή στη δημιουργία μιας νέας τυραννίας «σταλινικού» τύπου. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση θα οδηγηθούμε σε μια ήττα της κοινωνικής χειραφέτησης που οραματιζόμαστε και αυτό σε μια περίοδο στην οποία λόγω της πρωτόγνωρης και βαθιάς συστημικής κρίσης του καπιταλισμού είναι μια μοναδική ευκαιρία για την εγκαθίδρυση της εναλλακτικής και βιώσιμης εξουσίας των καταπιεσμένων τάξεων.
Η αποδοχή των «πάνω» που επεξεργάζονται και των «κάτω» που αποδέχονται, οδηγεί στη διαμόρφωση μιας ομάδας στελεχών που χειραγωγούν τους «από κάτω» στην κατεύθυνση που θέλουν. (Και όταν, μάλιστα, είναι επαγγελματικά στελέχη αυτό γίνεται πιο επικίνδυνο). Το δικό τους όραμα ενστερνίζονται οι υπόλοιποι. Και σήμερα στην Ελλάδα της καταστροφής των μνημονιακών κυβερνήσεων το όραμα είναι συγγενικό για την πλειοψηφία μας. Στους δύσκολους καιρούς που θα ακολουθήσουν τι θα συμβεί;
Το στενό χρονικό πλαίσιο της προσυνεδριακής περιόδου θα επικεντρώσει τη συζήτηση για το μέλλον των συνιστωσών και αυτό θα οδηγήσει κατά τη γνώμη μου -μιλάω ως ανένταχτη σε συνιστώσα, αλλά μέλος του ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του- σε αποπροσανατολιστικά επιχειρήματα για την πολιτική ουσία της οργανωτικής δομής.
Ακόμη, συμπεριφορές παραγοντισμού και μυστικών συμφωνιών που διατρέχουν το υπό δημιουργία κόμμα μας αντιτίθενται στη διαφάνεια που είναι ο απαραίτητος όρος για να εμπνεύσουμε την κοινωνία για ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης. Συμφωνώ σε πολλά σημεία του κείμενου του σ. Βένιου Αγγελόπουλου και συμμετέχω στην προσπάθεια των συντρόφων των κρίκων, για τη ριζοσπαστική πολιτική του υπό δημιουργία κόμματος και καθιέρωση δημοκρατικών θεσμών.
Οι θεσμοί της ανακλητότητας των εκλεγμένων μελών από τη βάση, της περιοδικής θητείας των μελών στα όργανα (όχι παραπάνω από 7 μήνες) με το σύστημα εναλλαγής ενός τμήματος του οργάνου ώστε τα υπόλοιπα μέλη που θα μένουν και θα έχουν την εμπειρία να τη μεταδίδουν στους υπόλοιπους και το ίδιο σύστημα στη συνέχεια, καθώς και η κλήρωση ενός ποσοστού τουλάχιστον 10% από τα μέλη της βάσης στα όργανα του κόμματος, είναι η ελάχιστη δημοκρατική εγγύηση που πρέπει να περιληφθεί στο Καταστατικό.
