του Απόστολου Αποστολόπουλου
Η πρωτιά του κ. Τσακαλώτου, των 53, και ιδίως η εκλογή του κ. Φίλη στη δεύτερη θέση της Κ.Ε. συμβολίζει και επισφραγίζει την αποκοπή του ΣΥΡΙΖΑ από το παρελθόν του ως κόμμα της ιστορικής Αριστεράς. Και ήταν καιρός ώστε να διαλυθούν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες ότι η ηγεσία σέρνει πίσω της και παρά τη θέλησή της μια άβουλη μάζα μελών και στελεχών δειλών, καιροσκόπων, ευρισκόμενων σε ιδεολογική και πολιτική σύγχυση. Η ηγεσία βρίσκεται σε σαφή αντιστοιχία με την κομματική βάση αν, π.χ. πέρα από την ψήφο, λογαριάσει κανείς, επιπρόσθετα, το σταθερό χειροκρότημα που διέκοπτε (τρις) την ομιλία του κ. Φίλη όταν αναφέρονταν στο έργο του ως υπουργός Παιδείας. Το πιο πρόσφατο επίτευγμά του ήταν η σύγκρουσή του με την Εκκλησία και η υποβάθμιση της διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας από τον Μαραθώνα και τη Σαλαμίνα ώς την κορύφωση της Δημοκρατίας υπό την ηγεσία του Περικλή.
Χρειάστηκε μακρά και επίμονη προεργασία, από το ΚΚΕ εσωτ. ώς την ΕΑΡ και τον ΣΥΝ, για να συγκροτηθεί, εκλεγμένο από την κομματική βάση, ένα τέτοιο σώμα συνέδρων με θαυμαστή ιδεολογική ομοιογένεια, πεπεισμένων, ως σύνολο, ότι αυτοί είναι η γνήσια Αριστερά του σήμερα. Και ίσως είναι. Με ένα κάποιον τρόπο, ωστόσο, βρίσκονται στον ίδιο δρόμο με τους συντρόφους του ΠΑΣΟΚ όταν διαλαλούσαν ότι θα ξαναβρεθούν στους (σοσιαλιστικούς) μπαξέδες την εποχή όπου ο Σημιτισμός, ανώτατο στάδιο του σαλτιμπαγκισμού, θριάμβευε στο Χρηματιστήριο και κατέληγε ανενδοίαστα στα Ίμια και το «ευχαριστώ» στους Αμερικανούς. Το επανέλαβε, άλλωστε, ο αντιπρόεδρος κ. Δραγασάκης και ουδείς σοκαρίστηκε. Αν η πορεία των συντρόφων του ΠΑΣΟΚ, ενσωματωμένων πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ, προδιαγράφει την τύχη των γκάγκαρων ΣΥΡΙΖΑίων, τότε το μέλλον προβλέπεται δυσοίωνο. Αλλά ποιος θα τους κλάψει;
Η ευρωπαϊκή Αριστερά, με τη βραχύβια εξαίρεση της Λούξεμπουργκ, υπήρξε πειθήνιο όργανο της ΕΣΣΔ με αποτέλεσμα να της γίνει «συνήθεια» η προσαρμογή σε ανώτερο κέντρο εξουσίας. Πολύ περισσότερο όταν η δική της ήττα συνέπεσε με την επικράτηση ιδεών που προσομοίαζαν με όσα η ίδια διακήρυσσε επί δεκαετίες, μια υφήλιος χωρίς σύνορα, χωρίς αντίπαλα έθνη και εχθρικές θρησκείες, άρα χωρίς πολέμους, το τέλος της Ιστορίας. Ήταν απλή λεπτομέρεια ότι αυτά τα έλεγε ο θανάσιμος εχθρός, ο ιμπεριαλισμός, αφού προφανέστατα ο νικητής δεδικαίωται, ουαί τοις ηττημένοις, οι νεκροί παρακαλώ να μας αφήσουν ήσυχους. Η εξαρτημένη ελληνική Αριστερά δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από τη γενική πορεία, πιστή στην Ευρώπη γενικώς.
Από την άλλη μεριά, την επομένη της νίκης, τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη από την πλευρά των νικητών. Με επικεφαλής τις ΗΠΑ μηχανεύτηκαν ό,τι όφειλαν ώστε να εξαλειφθεί και να μην αναβιώσει «ο κομμουνιστικός κίνδυνος». Για να το πετύχουν μιμήθηκαν, μεταξύ άλλων, τον… Μανιαδάκη (υπουργό του Μεταξά) όταν υπό τις διαταγές του η Ασφάλεια τύπωνε έναν ψεύτικο, αλλά αληθοφανή, Ριζοσπάστη, προκαλώντας σύγχυση στους οπαδούς τού τότε ΚΚΕ. Προέκυψε μια αληθοφανής πλην ψευδεπίγραφη Αριστερά, υποτίθεται σοσιαλδημοκρατική, με σηματωρό τον Μπλερ που, όπως δήλωσε ο ίδιος, προκάλεσε την εισβολή στο Ιράκ λέγοντας ψέματα ότι ο Σαντάμ είχε όπλα μαζικής καταστροφής.
Οι ΗΠΑ έχουν ακόμα, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, την απαραίτητη ισχύ όχι απλώς να επιβάλουν τις θέσεις τους αλλά να οδηγούν τους (πρώην) ιδεολογικούς τους αντιπάλους να τις υιοθετούν ωσάν να είναι δικές τους. Αρκεί να προσέξουμε ότι η εν λόγω αριστερά καταγγέλλει όλους και όλα όσα ενοχλούν τις κυρίαρχες ελίτ των ΗΠΑ, π.χ. τον Ούγγρο πρωθυπουργό Ούρμπαν, επειδή εναντιώνεται στη μετανάστευση κατ’ εντολή της Ε.Ε., υπάκουης στις αμερικανικές επιθυμίες ή τον Τραμπ, π.χ. ως άξεστο (είναι), παραλείποντας ότι η Χίλαρι απειλεί με παγκόσμιο πόλεμο. Αυτή η Αριστερά (και οι καθ’ υπόθεση αριστερότεροι) υποστήριξε την Αραβική Άνοιξη, δημιούργημα των ΗΠΑ, κατήγγειλε (αρχικά) τον Άσαντ ως δικτάτορα αλλά μετά τα γύρισε, και υποστήριξε (εν ονόματι της Δημοκρατίας!) τον Μόρσι, ηγέτη των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο, φίλων και συμμαχητών των εξτρεμιστών ισλαμιστών.
Και στην Ελλάδα, όπως σε όλη την Ε.Ε., δημιουργήθηκε τα χρόνια της ευφορίας, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ένα στρώμα πλούσιων, αλαζονικών και επιπόλαιων, μια νεόπλουτη άξεστη «ελίτ». Αυτό το μόρφωμα, υπό τον Σημίτη, κυριάρχησε στη χώρα, πέρα από κομματικά και εγχώρια ιδεολογικά σχήματα και ο ηγέτης του έγινε αντικείμενο λατρείας στο χώρο του ΚΚΕ εσωτ. και σε όλες τις μετέπειτα μεταμορφώσεις του, ΕΑΡ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι του χώρου αυτού διείσδυσαν στον κρατικό μηχανισμό με την ανοχή ή/ και την παρότρυνση τόσο της Ν.Δ. όσο και του ΠΑΣΟΚ. Όταν η συγκυρία έγινε ευνοϊκή και βρέθηκε κάποιος ικανός ή, τέλος πάντων,ικανότερος από όλους τους άλλους, κουρασμένους από την προσπάθεια δεκαετιών, ο χώρος αυτός, με τη μορφή του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε κυβέρνηση. Όσοι «επέτρεψαν» την άνοδό του στην κυβέρνηση, διαπλεκόμενοι και διεφθαρμένοι ώς το μεδούλι, πάει πολύ να τον κατηγορούν κι από πάνω επειδή ακόμα κι αν υποθέταμε ότι ήθελε δεν πρόλαβε να τους μοιάσει, απ’ όσο ξέρουμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αν χάσει τις εκλογές, όποτε γίνουν, δεν θα είναι επειδή διεφθάρη αλλά επειδή διέψευσε ο ίδιος όσα υποσχέθηκε. Και οι άλλοι έλεγαν ψέματα, επί χρόνια. Έπεσαν επειδή βαρέθηκε ο κόσμος τα ψέματά τους και ταυτόχρονα στέρεψαν τα λεφτά. Άμα δεν έχεις λεφτά να εξαγοράσεις την ανοχή, ο μόνος δρόμος για να βρεις στήριγμα είναι η αλήθεια που, όμως, κοστίζει ακριβά σε θάρρος και θυσίες. Ψύλλους στ’ άχυρα.
