του Αχιλλέα Σταύρου
«… Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα…»
Μ. Κατσαρός
«Θεματάκι» δημιουργήθηκε πυροτεχνηματοειδώς, καταναλώθηκε και γρήγορα θα ξεχαστεί, σχετικά με την παρέλαση στο δήμο Χαλανδρίου και τον ύμνο του ΕΑΜ. Αφορμή αυτό το γεγονός για κάποιες σκέψεις περί νοοτροπιών. Καταρχήν να πούμε ότι ο δήμος Χαλανδρίου είχε μια ολόκληρη, διαφορετική από τα συνηθισμένα, λογική σε αυτά που έκανε και δεν «έπαιξε απλά τον ύμνο του ΕΑΜ». Ποικιλία εμβατηρίων, απουσία εξέδρας επισήμων και διάχυσή τους μέσα στον κόσμο, εκδηλώσεις και συναυλίες μετά την παρέλαση. Προσπάθησε δηλαδή να έχει έναν άλλου τύπου εορτασμό πιο ολοκληρωμένο και λιγότερο στείρο απ’ ό,τι γίνεται στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Ήταν μια αξιέπαινη προσπάθεια, καλά έκανε και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!
Είναι κρίμα να υποβαθμίζουμε το όλο εγχείρημα σε «κοντρίτσα» αριστερών-(ακρο)δεξιών, παίζοντας στο γήπεδό τους, πράγμα που συμφέρει τους τελευταίους. Και μιλάω για την αντίδραση μεγάλου κομματιού του κόσμου της Αριστεράς. Γιατί εντάξει κι εγώ χαμογέλασα όταν είδα το σχετικό βίντεο και ευχαριστήθηκα την καζούρα και το κράξιμο στον Πλεύρη ή τον Άδωνη, που σαν άλλοι τσομπάνηδες σκούζανε «βοήθεια Χριστιανοί, λύκοι στα πρόβατα!» (το τραγελαφικό των κραυγών είναι ότι θύμισαν αντίστοιχες προειδοποιήσεις για «τους κομμουνιστοσυμμορίτες που είναι λύκοι με προβιά προβάτου» από την εποχή του εμφυλίου). Όμως αυτό αφορά μια ψυχική ικανοποίηση της Αριστεράς, η οποία ίσως είναι σεβαστή μετά από δεκαετίες καταπίεσης και αποκλεισμού, όμως δεν μπορεί να μας οδηγεί γενικά.
Γιατί παραμένει ένα «ε, και τι έγινε;». Διότι η δική μας ψυχική ικανοποίηση δεν αφορά την πλειοψηφία του λαού. Το κρίσιμο είναι εάν οι πράξεις της Αριστεράς, πόσο μάλλον της κυβερνώσας Αριστεράς, αντιστοιχίζονται με τα θέλω και τις ανάγκες των πολλών. Πρέπει να αντιστοιχίζονται με το λαϊκό αίσθημα, ώστε να μην εμπίπτουμε κι εμείς στην κατηγορία «τσομπάνηδες» και να βοηθούμε στη χειραφέτηση των ανθρώπων. Ίσως ακούγεται λίγο αυστηρό αλλά καλό είναι να τα λέμε τώρα που είμαστε στην αρχή. Υφέρπει στους κόλπους της Αριστεράς το αίσθημα «ήρθε η σειρά μας». Όμως πόσο αυτό θα συμβάλει στη συγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας σε υποκείμενο ώστε να αντιμετωπίσει την μπόρα που ήδη πέφτει στα κεφάλια μας; Διότι εάν ένα πράγμα πρέπει να αντιμετωπίσουμε άμεσα στα επόμενα βήματά μας –και από αυτό θα εξαρτηθεί η επιτυχής και ευνοϊκή για το λαό εξέλιξη σε μια σειρά ζητήματα σχετικά με τη διέξοδο της χώρας από τη δεινή της θέση, από τα γεωπολιτικά μέχρι την παραγωγική ανασυγκρότηση– είναι η ευρύτατη ουσιαστική λαϊκή συμμετοχή, η κατανόηση, συμφωνία και στήριξη αυτής ή της άλλης πράξης, μεταρρύθμισης, επιλογής και ούτω καθεξής, μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Να γίνει πράξη το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» που υπονοείται από το «Αυτοδύναμος ΣΥΡΙΖΑ – ισχυρός λαός». Και εδώ δεν φτάνει η εξαγγελία ενός προγράμματος, η ψήφος στις εκλογές και… εμείς θα τα κάνουμε καλύτερα. Πώς θα γίνει; Κανείς δεν ξέρει ακριβώς, όμως τα τεχνικά θα τα βρούμε (παραδείγματα υπάρχουν, π.χ. δημοψηφίσματα, τοπικές διαβουλεύσεις) εάν συμφωνήσουμε στη νοοτροπία. Μια νοοτροπία που κοιτά προς την ένωση της κοινωνίας, τη συνευθύνη, τη χειραφέτηση.
