Είναι οι πολίτες και οι αξίες του ανθρώπου, που καλούνται τώρα να γείρουν τη ζυγαριά
Του Τάσου Γλαντζή
Μια Ελλάδα άλλη χτίζεται με ραγδαίους ρυθμούς, με θεατές, δυστυχώς, για την ώρα, στο επίπεδο των αποφάσεων, τους πολίτες της. Αποφάσεις μεσαιωνικών καθαρμάτων, συμφερόντων και φασιστικών καθαρά καθεστώτων της Εσπερίας και του πρώην Ανατολικού Μπλoγκ, ίσως σπρώξουν μια χώρα να κάνει το άλμα που τόσο έχει ανάγκη. Όχι με όρους αντίστασης και συνειδητής πολιτικής στάσης, αλλά εξωθημένη από την ανάγκη επιβίωσης -το έσχατο σημείο άμυνας- αλλά και την ανάγκη ανάδειξης μιας στάσης αξιών και τελικά νέας ηθικής.
Μια σειρά αρνητικών, κατ’ αρχάς, εξελίξεων μπορούν να αποτελέσουν την αφετηρία για την αφύπνιση ενός παραδομένου, αισχρά προδομένου λαού. Ας δούμε λίγο τη ζυγαριά:
* Δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι πρόσφυγες κατακλύζουν και εγκλωβίζονται πλέον στην αποικία χρέους, τη χώρα μας, που έχει ήδη πάνω από 30% τεκμηριωμένα φτωχούς και τους υπόλοιπους στην πλειοψηφία τους στα όρια του χαρακτηρισμού αυτού. Αντί για αυτοματισμούς τύπου Ουγγαρίας, Αυστρίας, οι Έλληνες αγκαλιάζουν, στερούνται επιπλέον και προσφέρουν ό,τι μπορούν στους εξαθλιωμένους ανθρώπους. Οι λέξεις φιλανθρωπία και αλληλεγγύη μοιάζουν λίγες μπροστά στην ενεργοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Όσες ΜΚΟ και να λειτουργούν, είτε για την ουσία είτε για τις χρηματοδοτήσεις, όση ανικανότητα και να επιδεικνύει το ελληνικό κράτος και όσα ψήγματα προσφοράς ο Στρατός, ο απλός ανώνυμος πολίτης στήριξε και στηρίζει με ηρωικό τρόπο τους ανέστιους που βρέθηκαν σ’ αυτά τα χώματα. Δεν είναι μη μετρήσιμη αυτή η δύναμη, της ψυχής, των αρχών του Ανθρωπισμού, των αξιών τελικά που δεν ακυρώθηκαν από τη λογιστική ισοπεδωτική ανάλυση της σημερινής Ευρώπης.
* Δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο, η μετανάστευση του ικανότερου και πιο μορφωμένου δυναμικού της χώρας. Κάτι πιο «σύγχρονο» από τους πρόσφυγες που υποδεχόμαστε. Αφού δεν κατάφερε αυτή η χώρα να τους κρατήσει, ας αποτελέσει αυτό το δυναμικό τη στήριξη της χώρας και της προσπάθειάς της εκεί έξω. Στο κάτω-κάτω μόνη δυνατότητα επιστροφής θα είναι μια ξαναγεννημένη χώρα που θα ζητά τα παιδιά της και θα ’χει προτάσεις γι’ αυτά. Φυσικά με συντονισμένες πολιτικές σε αυτήν την κατεύθυνση και οργάνωση διαφορετική από παλαιότερα, του νέου Απόδημου Ελληνισμού.
* Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο των καιρών μας είναι η φορολογική αφαίμαξη, η τρέλα του οικονομικού πνιγμού κάθε νοικοκυριού και οι εντολές για «ανάπτυξή» του σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο ελέγχων, αντικρουόμενων αποφάσεων και υστερικών συμπεριφορών αναζήτησης εσόδων…
Νηπιαγωγός είμαι και όχι οικονομολόγος, αλλά μια και είδαμε την επιτυχία των οικονομολόγων… ας μου επιτραπεί να αρθρώσω κι εγώ τις προβλέψεις μου: Κανείς και καμία δεν θα πληρώνει σε λίγο καιρό τις υποχρεώσεις προς το κράτος, γιατί δεν θα έχει να πληρώσει αλλά και γιατί δεν ανταποδίδει στους πολίτες τίποτα αυτό το κράτος, κάθε έσοδο πηγαίνει στους προστάτες της αποικίας. Με αυτήν την έννοια, θα ήταν «ευχής έργο» να χαλάσουν ως ασύμφορη την «μπίζνα» οι δανειστές και να μας πετάξουν έξω από Ε.Ε. σήμερα και όχι σε 2-3 χρόνια, που η εξαθλίωση θα έχει χτυπήσει «κόκκινο». Η καλύτερη εξέλιξη βάσει όσων συμβαίνουν για ακύρωση χρεών, εξαρτήσεων, δεσμεύσεων μνημονιακών και άλλων. Η υποχρεωτική αναγωγή των πάντων στις τραπεζικές και ουσιαστικά «αχρήματες» συναλλαγές μπορεί να δώσουν τη λύση στο κλείσιμο της στρόφιγγας της Ευρωπαϊκής Τράπεζας -σκεφτείτε το- κάτι σαν τις προτάσεις του αδίκως λοιδορούμενου Βαρουφάκη, που μόνον αυτός αναζήτησε εναλλακτικές λύσεις.
Λευτεριά και ανόρθωση
Λευτεριά λέγεται αυτό και ας παλέψουμε έπειτα με τα δικά μας περιουσιακά στοιχεία για την επιβίωση, αυτά που συναντήσαμε παραπάνω, την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη, τις παραδόσεις μας, τη γνώση της Ιστορίας μας, την ψυχή μας…
Πολύ αφηρημένες έννοιες, θα απαντήσει κάποιος, που δεν ταΐζουν στόματα, δεν γιατρεύουν αρρώστους, δεν ζεσταίνουν σπιτικά…
Λάθος! Το αποδεικνύουν καθημερινά οι Έλληνες από το καλοκαίρι της ήττας, από το αδιανόητο 63% του δημοψηφίσματος, από τη στάση τους προς τους αδύναμους και κυρίως αναλογιζόμενοι πως πλέον όλο και λιγότερα στόματα ταΐζονται, όλο και λιγότερους αρρώστους σώζει το διαλυμένο σύστημα Υγείας, όλο και λιγότερα σπιτικά ζεσταίνονται. Βασισμένη στα «αφηρημένα» θα εμπνευστεί η χώρα, θα στηριχθεί ο λαός, ο κάθε ανώνυμος διπλανός, αδελφός, συγκάτοικος, συγγενής. Αυτό δεν συμβαίνει ήδη; Mε μια σύνταξη παππού δεν ζουν οικογένειες; Με ένα μεροκάματο δεν στηρίζονται φίλοι; Με μικροσυνεταιρισμούς δεν απαντούν οι άνεργοι; Με εράνους μεταξύ φίλων και προσφορές αγαθών δεν επιβιώνουν φίλοι μας; Με ανταλλαγές προϊόντων και υπηρεσιών δεν συναλλασσόμαστε πολλοί; Με επανενώσεις και αθροίσεις οικογενειών δεν αντιμετωπίζεται η στεγαστική ανάγκη; Δεν είναι άγνωστα όλα αυτά. Δύσκολα φυσικά αλλά εφαρμοστέα ήδη.
* Τέλος η ανυπαρξία παραγωγής πολιτισμού -πέρα από τις προσπάθειες μικρών αυτοσυντηρούμενων ευτυχώς ομάδων- έχει στερήσει όλη την ομορφιά και την αγάπη για τη ζωή. Η έλλειψη πνευματικών ανθρώπων, ανήσυχων και ασυμβίβαστων, ίσως ως αποτέλεσμα της επιδοτούμενης παραγωγής πολιτισμού των προηγούμενων δεκαετιών, στερούν τον οραματικό λόγο, ακυρώνουν την αναζήτηση όποιας ουτοπίας -απαραίτητης για κάθε κίνηση του ιστορικού γίγνεσθαι. Εδώ οι προσωπικές ανησυχίες και οι μικρές ατομικές συχνά προσπάθειες μπορούν να απογειώσουν ψυχές, να δώσουν και Παιδεία και πολιτισμό. Λειψοί, όμως, σε αυτήν τη ζυγαριά…
Μια ευλογημένη χώρα με παραγωγή σε όλα τα επίπεδα των αναγκών του ανθρώπου για επιβίωση, το μόνο που έχει έλλειμμα είναι οι ηγεσίες της και οι εμπνευσμένοι άνθρωποι που θα καταδείξουν την αξία της. Μόνος κίνδυνος τα γεωπολιτικά παιχνίδια στην περιοχή, οι ήδη λανθασμένες πολιτικές επιλογές της χώρας «καλό-υπάκουο παιδί», χωρίς στρατηγική, αυτοπεποίθηση και αναγνώριση της δυναμικής της. Ομάδες εργασίας για την επιβίωση εκτός Ε.Ε., ομάδες εργασίας για την καταγραφή του πραγματικού πλούτου της χώρας, ομάδες εργασίας για τη λειτουργία της οικονομικής ζωής χωρίς τις υπάρχουσες τράπεζες, ποιο κόμμα, ποιος πολιτικός ή άλλος οργανισμός, ποια πανεπιστήμια, ποιοι επιστημονικοί φορείς συνέστησαν;
Ούτε καν Δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί για την καταστροφή της χώρας, ούτε έλεγχο του τι δήθεν χρωστάμε δεν έχουμε κάνει και μια επιτροπή ελέγχου της Βουλής -ναι της Ζωής, τη χλεύασαν ανάξιοι και μικροί πρώην σύντροφοι- ολετήρες της Αριστεράς.
Φαίνεται πως πρέπει να φτάσουμε στη μεγαλύτερη κατάπτωση για να αφυπνιστούν οι πολίτες -ποιος άλλος;- να χτιστούν δομές, το νέο αύριο, να συνεργαστούμε με υπομονή και αναγνώριση του άλλου, με όραμα το «κάθε μέρα κάτι καλύτερο», με Δημοκρατία, με ανήσυχο πνεύμα και δημιουργία.
Αρκετά με τη «λογική», τους αριθμούς, τους χαρτογιακάδες που ορίζουν τις ζωές μας, το μέλλον, την ίδια την ύπαρξη…
Όσο ρεαλιστικές είναι οι πολιτικές της εξαθλίωσης, τόσο και παραπάνω ρεαλιστική είναι η επίκληση των αξιών του ανθρώπου, των αρχών των κοινωνιών, της ισότητας και της Δικαιοσύνης ως μοναδικές επιλογές διεξόδου από τις απόλυτα αντιανθρώπινες συνθήκες. Για την ψυχή μας που λένε:
Να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά…
