Μήνας περίεργος. Στα λατινικά σημαίνει απλώς… έβδομος, όταν ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι ονόματα αυτοκρατόρων.
Μελαγχολικός λίγο. Μήνας επανεκκίνησης και αρχή μιας νέας περιόδου –«ξεκινά η χρονιά»– ατομικής και κοινωνικής. Όμως και μήνας λογαριασμών, δόσεων και προσγείωσης στην πραγματικότητα μετά την καλοκαιρινή ραστώνη. Όσων έκαναν λίγη στάση για διακοπές, για όσους έριξαν τους ρυθμούς λόγω ζέστης, ίσως και χωρίς διακοπές.
Μήνας που ξεκινά με εγγραφές και ετοιμασίες για τα σχολεία, για τις εξετάσεις, αλλά και μήνας που παίζεται η «παράσταση» της ΔΕΘ με τους λόγους των αρχηγών. Μετά την περσινή «έξοδο από τα μνημόνια», φέτος το σενάριο έγραφε «ανάπτυξη για όλους». Τα ΜΜΕ ομιλούν για «αισιοδοξία» και παρουσιάζεται το κυβερνητικό σχήμα σαν έτοιμο να πέσει με τα μούτρα στην δουλειά. Μετά τον Παπαδημούλη, ως αντιπρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου, έχουμε τώρα τον Μαργαρίτη Σχοινά στην Κομισιόν. Πετάει η ομάδα…
Η πραγματικότητα, λίγο πεισματάρικη, τα φέρνει βέβαια κάπως αλλιώς. Σκαλίζοντας ελαφρώς την αισιοδοξία, θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα αφήνεται στον αυτόματο πιλότο. Ενός μοντέλου που οδηγεί σε μια αύξηση του πλιάτσικου (βλέπε ΔΕΗ, Ελληνικό, παραλίες) που ονομάζεται «ανάπτυξη», χωρίς να υπάρχει κανένα σχέδιο για να ορθοποδήσει. Πλιάτσικο, δηλαδή, που θα πλουτίσει ομίλους και μεγαθήρια. Και βέβαια ξεχαρβάλωμα των εργασιακών, ξεζούμισμα για ένα κομμάτι ψωμί και με τον συνδικαλισμό συνυπεύθυνο στην ξεφτίλα. Δρομολογημένα πράγματα στις ράγες των μνημονίων σε μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας.
Ας μην γελιόμαστε όμως. Δεν είναι το βάθος και η ευρωστία της αγοράς μας, ούτε ο οικονομικός μας ρόλος. Το κύριο ενδιαφέρον στρέφεται στη γεωπολιτική θέση της Ελλάδας σε μια ταραγμένη περιοχή: Νέα κύματα προσφύγων στα νησιά και την ενδοχώρα, σεργιάνι του Πάιατ ανά την Ελλάδα και διαφημίσεις της Πρεσβείας, δηλώσεις Τσαβούσογλου για το «άνοιγμα» της Αμμοχώστου. Αυτό το μήνα αναμένεται ο Πομπέο στην Ελλάδα (οέο!), ενώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα συναντηθεί με τον Ερντογάν στην σύνοδο του ΟΗΕ (πάλι οέο…).
Η Κριστίν Λαγκάρντ, πρώην ΔΝΤ και νυν ΕΚΤ, και ο απερχόμενος Μάριο Ντράγκι δηλώνουν την ανησυχία τους γιατί οι ρυθμοί δεν ξεπερνούν το 1% ή το 1.5%, δηλαδή πολύ μακριά από το μαγικό 3%. Την ίδια στιγμή διαισθάνονται τους κινδύνους ενός μεγάλου επεισοδίου (σαν το 2008) και εισηγούνται μέτρα προφύλαξης. Μέτρα που καθόλου δεν θίγουν τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα του μοντέλου. Μόνο που τώρα, στην εποχή της γεωπολιτικής, ένα τέτοιο επεισόδιο θα φέρει άλλες ανακατωσούρες και ανακατατάξεις.
Ο Τραμπ απολύει τον Μπόλτον γιατί «ήταν εκτός γραμμής σε Βενεζουέλα και Βόρεια Κορέα», στην Αγγλία το πιο παλιό κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε αίθουσα μπιλιάρδου, στο Παρίσι μια απεργία στα Μέσα Μεταφοράς παραλύει την κίνηση στην πόλη. Και στην Ελλάδα, η ταινία του Γαβρά απειλεί να δημιουργήσει ταραχές και συνωστισμούς. Μαζί με την γεωπολιτική, έρχεται και η πολιτική. Όχι όπως την περιμένει κανείς, αλλά με νέα διλήμματα και νέα προσωπεία…
