Λάβαμε και δημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο, ως απάντηση στο άρθρο του Βένιου Αγγελόπουλου με τίτλο Φανταστική ιστορία εσωκομματικής κόντρας, το οποίο δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου
Ας μιλήσουμε σήμερα για μια οργάνωση της Αριστεράς σε έναν, ώς τώρα, απόλυτα δεξιοκρατούμενο δήμο της αθηναϊκής περιφέρειας. Κατάφερε, με «ιδρώτα και αίμα» να ριζώσει και να προωθήσει τις απόψεις, την πολιτική του πολιτικού της φορέα σε εποχές δύσκολες, στα χρόνια που και μόνο η αναφορά του ονόματός του προκαλούσε την σκληρή αντίδραση των ισχυρών, οργανωμένων κομμάτων της εξουσίας. Κατάφερε για πολλά χρόνια ένα μεγάλο αυτοδιοικητικό ποσοστό και διεκδικητική εκπροσώπηση, όταν ακόμα το κόμμα βρισκόταν στα όρια της (+) ή (-) κοινοβουλευτικής του επιβίωσης.
Και ύστερα, ήρθαν οι μέρες της… αφθονίας: Ο Μάης του 16%, ο Ιούνιος του 27%. Και είδαν φως και μπήκαν. Φιλόδοξοι, αυτόνομοι, συνταξιούχοι διψασμένοι για ηγετικές θεσούλες, ταλιμπάν χωρίς πολιτικό παρελθόν, μωροφιλόδοξοι υποψήφιοι «βλαχοδήμαρχοι», αγνώστου ταυτότητας και ύποπτων προθέσεων «προφήτες», εμπαθείς κυριούλες της όμορφης Κηπούπολης.
Άνθρωποι που, στα πέτρινα χρόνια, ούτε έξω από την πόρτα μας δεν είχαν περάσει, ούτε ένα χτύπημα στην πλάτη αυτών που αγωνιζόντουσαν με τους ανεμόμυλους στις εποχές της ξηρασίας δεν είχαν δώσει. Δεν είχε «ψωμί» όμως τότε.
Συντροφικότητα, αγωνιστική και πολιτική συνύπαρξη, γι’ αυτούς ήταν άγνωστες λέξεις.
Και όταν, ως διά μαγείας, βρίσκοντας κοινό βηματισμό, οι ελάχιστοι αυτοί ετερόφωτοι «εισβολείς» στήσαν το πρώτο τους παραμάγαζο, τρίψαν στη μούρη των -δήθεν- συντρόφων τους το δικαίωμα της απλής συμμετοχής σ’ αυτό γιατί, λέει, ήταν «καμένοι». Η πιο αναγνωρίσιμη, για τους αγώνες της και τη μαχητικότητά της δημότισσα της περιοχής ήταν, λέει, ακατάλληλη για τις «νέες κινηματικές τους καταστάσεις».
Αυτοί που κάηκαν στους δρόμους, τις κολώνες, τις λαϊκές αγορές, τις εισόδους των supermarkets, διαδίδοντας τις ιδέες μας, ήσαν απαράδεκτοι. «Μύριζαν» για τα λεπτεπίλεπτα γούστα των ταλιμπάν της Κηπούπολης που φρόντισαν να μετατρέψουν σε μπάχαλο τις, αρχικά, τακτικές πολιτικές συνάξεις μιας οργάνωσης που σχηματιζόταν, αύξανε και πλήθαινε και δρούσε κοινωνικά, πολιτιστικά και πολιτικά, σε χώρους μισερού λόγου.
Στο μεταξύ, αγνοώντας τους, ξεπερνώντας τους, η Οργάνωση μεγάλωσε, πήρε σχήμα, οργανώθηκε, έφερε αποτελέσματα. Και προχωράει. Κι όταν δεν τους πέρασε, όταν η συντριπτική πλειοψηφία τους γύρισε την πλάτη, απομονώνοντάς τους επιδεικτικά, οι ταλιμπάν προσπάθησαν να ανοίξουν το πιο σκοτεινό παραμάγαζο, κλέβοντας φως από τους Φάρους της περιοχής. Διάσπαση το έλεγαν αυτό στα δικά μου -πολλά- χρόνια στην Αριστερά. Και έχω ζήσει πολλές. Αυτή τη φορά δεν θα τους περάσει!
Το κόμμα μας είναι εδώ για να υπηρετήσει τις διεκδικήσεις, τις ανάγκες αυτού του πονεμένου λαού. Και να κυβερνήσει, για να δώσει λύσεις. Όχι για να γίνει χώρος να επιπλεύσουν σαν φελλοί, μωροφιλόδοξοι φανατικοί που απλά «είδαν φως και μπήκαν».
Ιλάν Σολομών
