Του Ζαχαρία Ρουστάνη
Η εφιαλτική είδηση που «πέρασε ξώφαλτσα» στην ελληνική ειδησεογραφία δεν είναι κάτι μη αναμενόμενο. Αλλά ούτε και γίνεται να περάσει ανώδυνα από τον πραγματικό ενδιαφερόμενο, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, τον λαό, που βιώνει κατάσαρκα και θανάσιμα τη μεθοδική μετακύλιση του επαχθούς χρέους στις πλάτες του. Περισσότερα από τέσσερα εκατομμύρια πολίτες χρωστούν σήμερα μόνο στο Δημόσιο, στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία, περισσότερα από 86 δισ. ευρώ. Χωρίς να λογαριάζονται τα συσσωρευμένα χρέη προς τις τράπεζες, τις ΔΕΚΟ, τους δήμους και προς τους λοιπούς άμεσους ή έμμεσους χρηματοσυλλέκτες των τοκογλύφων, που σκιαγραφούν το τέλος μιας οικονομίας, μιας κοινωνίας, ενός πολιτικού και νομικού πολιτισμού, μιας υποτυπώδους προοπτικής για επιβίωση και ανάκαμψη.
Πρακτικά αυτό σημαίνει επίσης ότι, με την επίσης μεθοδική χαλάρωση όλων των εμποδίων στη διαχείριση των κόκκινων δανείων, που ξεκίνησε από το πρώτο μνημόνιο και ολοκληρώθηκε με τις τελευταίες «συνθηκολογήσεις» μιας «αριστερής» συγκυβέρνησης, είναι μόνο ζήτημα χρόνου η αρπαγή των λαϊκών περιουσιών και η μετατροπή τους σε χρηματιστηριακό προϊόν, προκειμένου να θησαυρίσουν εκείνοι που εμπνεύστηκαν και κινούν τα νήματα της πλήρους υποδούλωσής μας.
Είναι ζήτημα χρόνου και η μετατροπή κάθε πολίτη αυτής της χώρας σε αδύναμο «χρεο-πάροικο», που δεν θα διαφέρει και πολύ από τους μεσαιωνικούς δουλοπάροικους, τη χαμηλότερη ιστορικά στάθμη του δυτικού πολιτισμού…
Επειδή, όμως, οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι έχουν αποσπάσει τη λαϊκή συγκατάθεση με τη διαβεβαίωση ότι θα υπερασπιστούν πρωτίστως τον παγιδευμένο λαό και θα προστατέψουν με νύχια και με δόντια τους όρους επιβίωσής του…
Επειδή η ελπίδα δεν πεθαίνει πάντα τελευταία, ειδικά όταν έχει να κάνει κανείς με αδίστακτους αντιπάλους και αδύναμους, δειλούς ή φυγόπονους εκπροσώπους…
Επειδή η απελπισία παράγει δίκαιο μίσος προς όλους αυτούς που συνέργησαν σ’ αυτόν τον μνημονιακό εγκλωβισμό…
Επειδή, τέλος, αυτή η κυβέρνηση, άθελά της ενδεχομένως, και με όσες δικαιολογίες ή ελαφρυντικά καταφέρει να σκαρφιστεί συν τω χρόνω, δεν παύει έχει δώσει τη χαριστική βολή, να ενέχεται με έργα και… ημέρες στην τελειωτική επέλαση των σαρκοφάγων πάνω από την ελληνική λεία…
Είναι υπόθεση και αποκλειστική ευθύνη αυτής της κυβέρνησης -και καμιάς άλλης- η σεισάχθεια τώρα, η απελευθέρωση των αναξιοπαθούντων πολιτών από την παγίδα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κρεματορίου. Μια απλή νομοθετική ρύθμιση που δεν θα την πει κανείς πραξικοπηματική, διότι θα επιτρέψει σε έναν λαό να σηκωθεί ξανά στα πόδια του, να θεραπεύσει τις θανάσιμες πληγές του.
