Σε άρθρο του με τίτλο «Σεχταρισμός στο τετράγωνο» (Δρόμος 2/10/2010, σελ. 5, στήλη Ελεύθερη Γνώμη) ο συντάκτης σας, Νίκος Ταυρής, προκαλεί την ΑΝΤΑΡΣΥΑ να απαντήσει γιατί δεν στηρίζει τις υποψηφιότητες Πορτάλιου και Αλαβάνου και διερωτάται τι διαφορετικό έχει να καταγράψει η αυτόνομη κάθοδός της.
Ως μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να προεξοφλώ τη συμφωνία και των υπολοίπων, του απαντώ εν συντομία τα εξής.
Ως μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να προεξοφλώ τη συμφωνία και των υπολοίπων, του απαντώ εν συντομία τα εξής.
1) Η Ελένη Πορτάλιου είναι μία από τις πιο αξιόλογες προσωπικότητες της Αριστεράς, τόσο στη διανόηση όσο και στο κίνημα. Υπό άλλες συνθήκες η υποψηφιότητά της θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ευρύτερων κινηματικών διεργασιών μέσα από ανοιχτές διαδικασίες βάσης στην Aριστερά της Αθήνας. Όμως η Ανοιχτή Πόλη επέλεξε την αυτοκατάργησή της και την αδρανοποίηση εν αναμονή των απαράδεκτων παραγοντισμών της ηγεσίας του ΣΥΝ για την επιλογή υποψήφιου. Ακόμα και ίδια η Ε.Π. είχε διαμαρτυρηθεί για αυτήν τη μεθόδευση. Μετά το ηχηρό χαστούκι του Τσακνή και τη δειλία του Αλ. Τσίπρα να ηγηθεί ο ίδιος ξανά, επιλέχθηκε το πρόσωπό της ως λύση ανάγκης και υποπροϊόν των προηγούμενων αποτυχιών. Και κακώς η ίδια το δέχθηκε. Υπό τις συνθήκες αυτές η ψήφος στην Ανοιχτή Πόλη συνιστά ψήφο εμπιστοσύνης στον Αλ. Τσίπρα και στο επιτελείο του. Δεν την δίνουμε, όχι μόνο γιατί δεν έχει αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, αλλά και γιατί η Αριστερά αξίζει καλύτερη τύχη. Με την Ελένη και το δυναμικό της Ανοιχτής Πόλης θα ξανασυναντηθούμε στους αγώνες.
2) Ο Αλ. Αλαβάνος έχει ολοκληρώσει την πολιτική του διαδρομή. Και στις κρίσιμες για το εγχείρημά του μάχες απέτυχε ή απέδρασε. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και έχει την κύρια, αν όχι την αποκλειστική ευθύνη, για αυτό και ο ίδιος και η ΚΟΕ. Η υποψηφιότητά του δεν είναι προωθητική, είναι πλέον απωθητική. Εγκλωβίζει σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς (π.χ. νέο ΕΑΜ) τον κόσμο της Αριστεράς, που κύρια έχει ανάγκη τη διάλυση των συγχύσεων, την αντικαπιταλιστική προοπτική της αντίστασης στην κρίση και την αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης μέσα από διαδικασίες ενότητας στη βάση για την αναζήτηση της συνισταμένης μέσα από την υπέρβαση επιτέλους των «συνιστωσών».
3) Το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που γεννήθηκε και ζει μέσα από τέτοιες διαδικασίες, υπηρετεί την ανάγκη πολιτικής έκφρασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κατ’ επανάληψη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει νοθεύσει πολιτικά με υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της σε αντινεοφιλελεύθερο, με αποτέλεσμα τη συνεχή τροφοδότηση του ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία ανεξάντλητων συγχύσεων στο χώρο του, που δεν εκλείπουν, αλλά αντίθετα εντείνονται ακόμη και σήμερα, παρά την αποχώρηση της Δ.Α.
Η καταγραφή, λοιπόν, της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η προοπτική της αντίστασης στο μνημόνιο δεν μπορεί να συμβαδίσει εκλογικά με τα ψηφοδέλτια που αναφέρετε. Οι υποψηφιότητες των Α. Χάγιου για την Αττική και Π. Κωνσταντίνου για την Αθήνα υπηρετούν με μεγαλύτερη αξιοπιστία την συγκρότηση και αναβάθμιση των κοινωνικών αντιστάσεων στην αντικαπιταλιστική προοπτική.
4) Δεν μας είναι αδιάφορη η ενότητα της Αριστεράς και ιδίως η στράτευση του κόσμου της, που δέχεται απανωτά πλήγματα από την αδυναμία της υπέρβασης και της ενιαίας πολιτικής συγκρότησης. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας μας προσπαθεί να δώσει λύση. Ούτε κρύβουμε τα προβλήματα και τις εσωτερικές αντιθέσεις. Αλλά και δεν τα κουκουλώνουμε, ούτε τα διαχειριζόμαστε με παραγοντισμούς, ούτε τα υποτάσσουμε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις. Και αν η ριζοσπαστική Αριστερά αξίζει μία καλύτερη τύχη και φταίμε όλοι που δεν την έχει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φταίει το λιγότερο, πρώτα γιατί απαντούσε με ενότητα (μοναδική στα μεταπολιτευτικά χρονικά) την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν και δεύτερον γιατί δεν διαχειρίστηκε ποτέ τόσο ψηλά μεγέθη και με τόσο καταστροφικό τρόπο.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τις προκλήσεις περί σεχταρισμών στο τετράγωνο οι οπαδοί του παραγοντισμού στον κύβο και ας δούμε πως μετά τις εκλογές, που μάλλον κρύβουν εκπλήξεις για όλους, θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αντί να χάνουμε συνεχώς ευκαιρίες (που δεν θα έρχονται και για πάντα).
2) Ο Αλ. Αλαβάνος έχει ολοκληρώσει την πολιτική του διαδρομή. Και στις κρίσιμες για το εγχείρημά του μάχες απέτυχε ή απέδρασε. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και έχει την κύρια, αν όχι την αποκλειστική ευθύνη, για αυτό και ο ίδιος και η ΚΟΕ. Η υποψηφιότητά του δεν είναι προωθητική, είναι πλέον απωθητική. Εγκλωβίζει σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και επικίνδυνους αυτοσχεδιασμούς (π.χ. νέο ΕΑΜ) τον κόσμο της Αριστεράς, που κύρια έχει ανάγκη τη διάλυση των συγχύσεων, την αντικαπιταλιστική προοπτική της αντίστασης στην κρίση και την αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης μέσα από διαδικασίες ενότητας στη βάση για την αναζήτηση της συνισταμένης μέσα από την υπέρβαση επιτέλους των «συνιστωσών».
3) Το εγχείρημα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που γεννήθηκε και ζει μέσα από τέτοιες διαδικασίες, υπηρετεί την ανάγκη πολιτικής έκφρασης της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που κατ’ επανάληψη η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει νοθεύσει πολιτικά με υποβάθμιση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της σε αντινεοφιλελεύθερο, με αποτέλεσμα τη συνεχή τροφοδότηση του ΠΑΣΟΚ και τη δημιουργία ανεξάντλητων συγχύσεων στο χώρο του, που δεν εκλείπουν, αλλά αντίθετα εντείνονται ακόμη και σήμερα, παρά την αποχώρηση της Δ.Α.
Η καταγραφή, λοιπόν, της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και η προοπτική της αντίστασης στο μνημόνιο δεν μπορεί να συμβαδίσει εκλογικά με τα ψηφοδέλτια που αναφέρετε. Οι υποψηφιότητες των Α. Χάγιου για την Αττική και Π. Κωνσταντίνου για την Αθήνα υπηρετούν με μεγαλύτερη αξιοπιστία την συγκρότηση και αναβάθμιση των κοινωνικών αντιστάσεων στην αντικαπιταλιστική προοπτική.
4) Δεν μας είναι αδιάφορη η ενότητα της Αριστεράς και ιδίως η στράτευση του κόσμου της, που δέχεται απανωτά πλήγματα από την αδυναμία της υπέρβασης και της ενιαίας πολιτικής συγκρότησης. Με διαφορετικό τρόπο ο καθένας μας προσπαθεί να δώσει λύση. Ούτε κρύβουμε τα προβλήματα και τις εσωτερικές αντιθέσεις. Αλλά και δεν τα κουκουλώνουμε, ούτε τα διαχειριζόμαστε με παραγοντισμούς, ούτε τα υποτάσσουμε σε προσωπικές αντιπαραθέσεις. Και αν η ριζοσπαστική Αριστερά αξίζει μία καλύτερη τύχη και φταίμε όλοι που δεν την έχει, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φταίει το λιγότερο, πρώτα γιατί απαντούσε με ενότητα (μοναδική στα μεταπολιτευτικά χρονικά) την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλυόταν και δεύτερον γιατί δεν διαχειρίστηκε ποτέ τόσο ψηλά μεγέθη και με τόσο καταστροφικό τρόπο.
Ας αφήσουν, λοιπόν, τις προκλήσεις περί σεχταρισμών στο τετράγωνο οι οπαδοί του παραγοντισμού στον κύβο και ας δούμε πως μετά τις εκλογές, που μάλλον κρύβουν εκπλήξεις για όλους, θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά, αντί να χάνουμε συνεχώς ευκαιρίες (που δεν θα έρχονται και για πάντα).
Κώστας Παπαδάκης
Μια μικρή παρατήρηση. Τα επιχειρήματα και η κατηγορηματικότητα σε εκφράσεις και εκτιμήσεις του σ. Κ.Π. απλώς επιβεβαιώνουν όσα θέσαμε στο σχόλιό μας, στο προηγούμενο φύλλο. Στη ρευστή, άσχημη και εντελώς μεταβατική κατάσταση που βρισκόμαστε, η ενωτική και μετωπική πολιτική δεν μπορεί να υλοποιηθεί μέσα από την «καθαρότητα» και το σεχταρισμό. Ούτε ξεπερνιέται ελάχιστα το ζήτημα, όταν προβάλλεται η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως πρότυπο ενότητας και συγκρίνεται, μάλιστα, με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, είναι λυπηρή η υιοθέτηση εκτιμήσεων και αφορισμών που επικαλείται σήμερα ο ίδιος ο ΣΥΝ για να χτυπήσει τον Αλέκο Αλαβάνο…
Ν.Τ.
Σχόλια
