Νίκη Συμεού, μακροχρόνια άνεργη μηχανικός.
Είμαι άνεργη από τον Ιούλιο του 2008. Έμεινα άνεργη όταν η εταιρία στην οποία δούλευα έκλεισε. Ειδικά τον πρώτο χρόνο έψαχνα για δουλειά συστηματικά. Πέρασα από κάποιες συνεντεύξεις, όπου ο μισθός που μου προσέφεραν ήταν της τάξης των 600-800 ευρώ μεικτά (αυτό μεταφράζεται σε 300-400 ευρώ καθαρά) και εννοείται χωρίς δώρα! Από τότε έχω δουλέψει περιστασιακά ως μηχανικός για κάποιες μικρές δουλειές που μου έχουν αναθέσει φίλοι και συγγενείς. Το μεγαλύτερο διάστημα δούλεψα ως γκαρσόνι, ενώ ξεκίνησα και ένα μεταπτυχιακό για να κάνω κάτι παραγωγικό και που, ενδεχομένως, να με βοηθήσει κάποια στιγμή στην προσπάθεια εξεύρεσης εργασίας.
Προφανώς και οι επιπτώσεις που έχει η ανεργία για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι μόνο υλικές. Ψυχολογικά σ’ αυτό το διάστημα έχω περάσει από διάφορα στάδια. Αρχικά έψαχνα για δουλειά και ήμουν αισιόδοξη. Σταδιακά άρχισα να αγχώνομαι, να στενοχωριέμαι και να απογοητεύομαι. Λίγο πριν την κρίση πανικού άρχισα να κάνω περιστασιακές δουλειές. Αυτό που στο τέλος κυριάρχησε είναι ο θυμός για όσα και όσους ευθύνονται για την κατάσταση, ενώ την ίδια στιγμή δεν μου κάνει εντύπωση οποιαδήποτε δυσάρεστη είδηση. Απλά περιμένω τα χειρότερα.
Κι εγώ, όπως και η πλειοψηφία στην ηλικία μου, δεν πιστεύω ότι έχω καμιά προοπτική σ’ αυτή τη χώρα.
Βρίσκομαι στην πιο παραγωγική ηλικία, αλλά δεν μπορώ να εκμεταλλευτώ ούτε τις γνώσεις μου, ούτε τη διάθεσή μου για δουλειά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι δουλειές part-time, οι οποίες πέρα απ’ το ότι δεν μου λύνουν το πρόβλημα, είναι πλέον δύσκολο και αυτές να βρεθούν. Πέρα απ’ τα πιο προσωπικά ζητήματα ( βιοποριστικό, ψυχολογικό κ.λπ.) δεν βλέπω να υπάρχει και οτιδήποτε που να με πείθει ότι η κατάσταση θα αλλάξει.
Αυτή τη στιγμή ζω σε μια χώρα που μπορεί να μην έχει χρεοκοπήσει στα χαρτιά, αλλά στην πράξη δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και καμιά πρόταση που να με κάνει να πιστέψω ότι κάτι θα αλλάξει. Ακόμα και την Αριστερά αυτή τη στιγμή στα δικά μου μάτια, φαίνεται να την προσπερνούν οι εξελίξεις και να μην μπορεί να αντιδράσει. Όλα αυτά οδηγούν εμένα και τους συνομήλικούς μου στο να σκεφτόμαστε πλέον ως μοναδική λύση την αναζήτηση εργασίας στο εξωτερικό.
