Χρόνια πολλά και καλή χρόνια σε όλη την Ελλάδα μας! Είμαστε περίπου 2.500 εργαζόμενοι των Ατλάντικ, που παλεύουμε μόνοι μας, χωρίς καμιά υποστήριξη, πολύ καιρό τώρα, διεκδικώντας το δικαίωμά μας για μια αξιοπρεπή διαβίωση μέσω της εργασίας μας.
Μέχρι τώρα δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με κόμματα και πολιτικές, προσηλωμένοι στη δουλειά μας και την καθημερινότητα μας. Τώρα όμως, που τα πράγματα για την εταιρία και επομένως και για εμάς δεν πάνε καλά, ανακαλύψαμε πως αν τελικά δεν έχεις πρόσβαση σε κάποιο κόμμα, πας χαμένος και κανείς δεν ασχολείται μαζί σου!
Και αναρωτιέμαι, γιατί θα έπρεπε να είμαι πολιτικοποιημένο άτομο για να διεκδικήσω τη δουλειά μου; Γιατί θα πρέπει να είμαι με κάποιο κόμμα για να εισακουστεί το αίτημά μου; Γιατί θα πρέπει να είμαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας για να έχω κι εγώ φωνή; (γιατί πολίτες δεύτερης κατηγορίας είναι για εμένα τα κομματόσκυλα). Δηλαδή, όλοι αυτοί που φωνάζουν κι ακούγονται έχουν και πολιτικό μέσο; Γιατί καταντήσαμε έτσι την Ελλάδα μας; Τι θέλετε, δηλαδή, να γίνει για να ακουστεί η φωνή μας; Πού πρέπει τέλος πάντων να απευθυνθούμε για να ακουστούμε;
Οι εφημερίδες, παρόλο που αφορά ένα μεγάλο θέμα, δεν ασχολούνται (πέρα από τις τοπικές, που κι αυτές απλώς ανέφεραν το θέμα). Και πραγματικά, σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται να έχουμε μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα, αν δεν μπορείς να μιλήσεις για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων που ζουν σε αυτό το χώρο .Γιατί κανείς δεν ασχολείται με το θέμα Ατλάντικ; Γιατί κανείς δεν μιλάει για το τι συμβαίνει με όλους αυτούς τους εργαζόμενους, που το μονό που θέλουν είναι η δουλειά τους; Και δυστυχώς η απάντηση είναι πως δεν μιλά κανείς, γιατί αυτοί που έχουν τα κανάλια και τις εφημερίδες ανήκουν στην ίδια μερίδα με τους ιδιοκτήτες των Ατλάντικ, δηλαδή κι αυτοί έτσι πρέπει να φέρονται στο προσωπικό τους. Επομένως δεν συμφέρει στον κρεμασμένο να μιλάς για σχοινί… Τι κρίμα… Κάποια στιγμή όμως, κι αυτοί θα δουν ότι χωρίς όλους αυτούς που εργάζονται για να έχουν οι ιδιοκτήτες τις περιούσιες τους και τις βίλες, τους δεν γίνεται τίποτα…
Είμαστε μόνοι μας και ξεχασμένοι, αγωνιζόμαστε και φωνάζουμε (ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο) μήπως κάποιος μας ακούσει και μας βοηθήσει… Όλοι ξέρουν πως η εταιρία έχει μπει στο άρθρο 99, όλοι ξέρουν τι σημαίνει για τους εργαζόμενους το άρθρο 99 κι όλοι σιωπούν… Πού είναι οι νομικοί της Ελλάδας; Πού είναι οι νομοθέτες; Πού είναι οι σωστοί νομοί για ένα κράτος Δικαίου; Ανύπαρκτοι όλοι! Και προπάντων δεν ιδρώνει το αυτί κανενός με ό,τι κι αν ακούει… Κουραστήκαμε με τα ψέματα, τις υποκρισίες (ότι δήθεν νοιαζόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα).
Δεν θέλουμε τίποτε άλλο από το να είμαστε φιλήσυχοι πολίτες που ασχολούνται με τη δουλειά τους, το σπίτι τους και τη ζωή τους! Γιατί θα πρέπει να γίνουν αλλιώς τα πράγματα για να ακουστούμε; Θα ήταν ωραίο να μαζευτούμε στην Αθήνα και να πάμε στο υπουργείο να φωνάξουμε όλοι μαζί; Τότε θα μας άκουγαν; Τότε θα έρχονταν οι δημοσιογράφοι, τότε θα μίλαγαν τα κανάλια;
Ή θα ‘πρεπε κι εμείς να βρούμε έναν εντελώς πρωτότυπο τρόπο να αντιδράσουμε; Μήπως κι αυτοί που έκλεισαν την Ακρόπολη πριν από μήνες έφτασαν στα όριά τους και το έκαναν; Θα πρέπει, δηλαδή, να φτάνουμε στα άκρα για να μας ακούσει κάποιος υπεύθυνος (αν υπάρχει τελικά τέτοιο είδος στην Ελλάδα); Απευθυνόμαστε στην πολιτεία να λάβει μέτρα για τους εργαζόμενους των εταιριών που μπαίνουν στο άρθρο 99 και να τους στηρίξει, γιατί στο μέλλον θα έχει πολλά προβλήματα αν δεν το κάνει. Μέχρι τώρα το… σοσιαλιστικό μας κράτος νοιάζεται μόνο για τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες μας. Αλίμονο, πρέπει να καταλάβει ότι επιχειρήσεις χωρίς εργαζόμενους δεν υπάρχουν. Αυτοί που έχουν τις επιχειρήσεις ούτε καν σωστές εντολές δεν ξέρουν να δώσουν, πόσο μάλλον να δουλέψουν για αυτές…
Λυπάμαι πολύ, που ένα σοσιαλιστικό κόμμα έφτασε να είναι χειρότερο κι από ένα φασιστικό κι απολυταρχικό καθεστώς…
Και αναρωτιέμαι, γιατί θα έπρεπε να είμαι πολιτικοποιημένο άτομο για να διεκδικήσω τη δουλειά μου; Γιατί θα πρέπει να είμαι με κάποιο κόμμα για να εισακουστεί το αίτημά μου; Γιατί θα πρέπει να είμαι πολίτης δεύτερης κατηγορίας για να έχω κι εγώ φωνή; (γιατί πολίτες δεύτερης κατηγορίας είναι για εμένα τα κομματόσκυλα). Δηλαδή, όλοι αυτοί που φωνάζουν κι ακούγονται έχουν και πολιτικό μέσο; Γιατί καταντήσαμε έτσι την Ελλάδα μας; Τι θέλετε, δηλαδή, να γίνει για να ακουστεί η φωνή μας; Πού πρέπει τέλος πάντων να απευθυνθούμε για να ακουστούμε;
Οι εφημερίδες, παρόλο που αφορά ένα μεγάλο θέμα, δεν ασχολούνται (πέρα από τις τοπικές, που κι αυτές απλώς ανέφεραν το θέμα). Και πραγματικά, σκέφτομαι πως δεν χρειάζεται να έχουμε μέσα μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα, αν δεν μπορείς να μιλήσεις για τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων που ζουν σε αυτό το χώρο .Γιατί κανείς δεν ασχολείται με το θέμα Ατλάντικ; Γιατί κανείς δεν μιλάει για το τι συμβαίνει με όλους αυτούς τους εργαζόμενους, που το μονό που θέλουν είναι η δουλειά τους; Και δυστυχώς η απάντηση είναι πως δεν μιλά κανείς, γιατί αυτοί που έχουν τα κανάλια και τις εφημερίδες ανήκουν στην ίδια μερίδα με τους ιδιοκτήτες των Ατλάντικ, δηλαδή κι αυτοί έτσι πρέπει να φέρονται στο προσωπικό τους. Επομένως δεν συμφέρει στον κρεμασμένο να μιλάς για σχοινί… Τι κρίμα… Κάποια στιγμή όμως, κι αυτοί θα δουν ότι χωρίς όλους αυτούς που εργάζονται για να έχουν οι ιδιοκτήτες τις περιούσιες τους και τις βίλες, τους δεν γίνεται τίποτα…
Είμαστε μόνοι μας και ξεχασμένοι, αγωνιζόμαστε και φωνάζουμε (ευτυχώς που υπάρχει και το διαδίκτυο) μήπως κάποιος μας ακούσει και μας βοηθήσει… Όλοι ξέρουν πως η εταιρία έχει μπει στο άρθρο 99, όλοι ξέρουν τι σημαίνει για τους εργαζόμενους το άρθρο 99 κι όλοι σιωπούν… Πού είναι οι νομικοί της Ελλάδας; Πού είναι οι νομοθέτες; Πού είναι οι σωστοί νομοί για ένα κράτος Δικαίου; Ανύπαρκτοι όλοι! Και προπάντων δεν ιδρώνει το αυτί κανενός με ό,τι κι αν ακούει… Κουραστήκαμε με τα ψέματα, τις υποκρισίες (ότι δήθεν νοιαζόμαστε, αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα).
Δεν θέλουμε τίποτε άλλο από το να είμαστε φιλήσυχοι πολίτες που ασχολούνται με τη δουλειά τους, το σπίτι τους και τη ζωή τους! Γιατί θα πρέπει να γίνουν αλλιώς τα πράγματα για να ακουστούμε; Θα ήταν ωραίο να μαζευτούμε στην Αθήνα και να πάμε στο υπουργείο να φωνάξουμε όλοι μαζί; Τότε θα μας άκουγαν; Τότε θα έρχονταν οι δημοσιογράφοι, τότε θα μίλαγαν τα κανάλια;
Ή θα ‘πρεπε κι εμείς να βρούμε έναν εντελώς πρωτότυπο τρόπο να αντιδράσουμε; Μήπως κι αυτοί που έκλεισαν την Ακρόπολη πριν από μήνες έφτασαν στα όριά τους και το έκαναν; Θα πρέπει, δηλαδή, να φτάνουμε στα άκρα για να μας ακούσει κάποιος υπεύθυνος (αν υπάρχει τελικά τέτοιο είδος στην Ελλάδα); Απευθυνόμαστε στην πολιτεία να λάβει μέτρα για τους εργαζόμενους των εταιριών που μπαίνουν στο άρθρο 99 και να τους στηρίξει, γιατί στο μέλλον θα έχει πολλά προβλήματα αν δεν το κάνει. Μέχρι τώρα το… σοσιαλιστικό μας κράτος νοιάζεται μόνο για τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες μας. Αλίμονο, πρέπει να καταλάβει ότι επιχειρήσεις χωρίς εργαζόμενους δεν υπάρχουν. Αυτοί που έχουν τις επιχειρήσεις ούτε καν σωστές εντολές δεν ξέρουν να δώσουν, πόσο μάλλον να δουλέψουν για αυτές…
Λυπάμαι πολύ, που ένα σοσιαλιστικό κόμμα έφτασε να είναι χειρότερο κι από ένα φασιστικό κι απολυταρχικό καθεστώς…
*Λάβαμε αυτό το γράμμα, από εργαζόμενους στο Ατλάντικ. Οι ίδιοι μας έστειλαν και την ανακοίνωση που απευθύνει στους εργαζόμενους το Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων, με το οποίο τους πληροφορεί ότι το επίδομα των 1.000 ευρώ που έχουν ζητήσει από τα υπουργεία θα καταβληθεί στις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου. «Θα σας πληροφορούμε για κάθε εξέλιξη και εκφράζουμε σε εσάς και τις οικογένειες σας τις θερμότερες ευχές μας για τη νέα χρονιά», καταλήγει η ανακοίνωση.
«Πάντως εμείς κάναμε γιορτές χωρίς χρήματα…» σχολιάζουν πικρά οι εργαζόμενοι.
Σχόλια
