Σε 27 φυλακές έχει αρχίσει ήδη οι κρατούμενοι αποχή συσσιτίου.
Του Λεωνίδα Σακλαμπάνη.
Η μεγαλύτερη κινητοποίηση που έχει συμβεί ποτέ στις ελληνικές φυλακές βρίσκεται σε εξέλιξη από την περασμένη Δευτέρα, όταν δειλά-δειλά, οι πρώτοι κρατούμενοι άρχισαν αποχή από το συσσίτιο τους, διεκδικώντας αξιοπρέπεια και πραγματικό σωφρονισμό. Ο Νοέμβρης του 2008 μπορεί να έχει μείνει στο μυαλό όλων μας ως η πιο δυναμική εξέγερση των κρατουμένων, όμως, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Δρόμου, ο Δεκέμβρης του 2010, θα τον ξεπεράσει σε επίπεδο συμμετοχής, διεκδίκησης και κινητοποιήσεων.
Πιο συγκεκριμένα, μέχρι και την Παρασκευή το απόγευμα, 27 φυλακές από τις 33 της χώρας έχουν αρχίσει την αποχή του συσσιτίου, ενώ μέχρι και τη Δευτέρα αναμένονται να προστεθούν ακόμη 3 φτάνοντας συνολικά τις 30. Εξαίρεση, πιθανότατα, θα αποτελέσουν οι αγροτικές φυλακές, οι οποίες, όπως είναι γνωστό, λειτουργούν σε ένα διαφορετικό, πολύ καλύτερο καθεστώς.
Με πραγματικούς αριθμούς, αυτό σημαίνει πως τουλάχιστον 10 χιλιάδες κρατούμενοι, παίρνουν την τύχη στα χέρια τους, ζητώντας άμεσες και ουσιαστικές παρεμβάσεις από την ηγεσία του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Παράλληλα, η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων αναμένεται να αποφασιστεί μέσα στο Σαββατοκύριακο, μετά τη συνεδρίαση των κρατουμένων, με το επικρατέστερο σενάριο να κάνει λόγο για καθολική απεργία πείνας. Αρωγός αλληλεγγύης στον αγώνα τους, με έμπρακτες δράσεις υποστήριξης, θα είναι κάποιοι από τους συγγενείς των κρατουμένων αλλά και από μέλη της Πρωτοβουλίας για τα δικαιώματα των κρατουμένων. Οι πρώτοι με απεργία πείνας στη Θεσσαλονίκη, μπροστά στο Λευκό Πύργο, οι δεύτεροι με αντίστοιχη κίνηση στα Προπύλαια.
«Τριτοκοσμικές
οι συνθήκες διαβίωσης»
«Καθημερινά αυξάνεται οι αριθμός των κρατουμένων που συμμετέχουν στην αποχή συσσιτίου. Σχεδιάζουμε να μιλήσουμε και στη συνέντευξη τύπου που θα διεξαχθεί μέσα στην επόμενη εβδομάδα, για να περιγράψουμε τα όσα ζούμε και όσα ζητάμε», αναφέρει αρχικά, στο Δρόμο, από τις φυλακές του Δομοκού, ο πρώτος κρατούμενος που άρχισε την αποχή συσσιτίου, ο Γιώργος Παυλόπουλος: «Το βασικό μας ζήτημα είναι ο υπερπληθυσμός, ζούμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες κυριολεκτικά. Ζητάμε επίσης –μεταξύ άλλων, την κατάργηση συγκεκριμένων πειθαρχικών ποινών, να σταματήσει η κατάχρηση του επαχθούς μέτρου της προφυλάκισης, αναθεώρηση και μείωση των ελάχιστων ορίων κράτησης, κατάργηση των εξοντωτικών ποινών και ευρεία εφαρμογή του μέτρου και των υπό όρων απόλυσης, καταδίκη των παραβατών του νόμου με πραγματικά αποδεικτά στοιχεία και όχι ενδείξεις και στερεότυπα, κατάργηση του τρομονόμου και του ειδικού καθεστώτος κράτησης των πολιτικών κρατουμένων, κατάργηση των φυλακών ανηλίκων και σύσταση ανοιχτών δομών προστασίας για τους ανήλικους παραβάτες, άμεση αποφυλάκιση κρατουμένων με ειδικές ανάγκες και όσων πάσχουν από χρόνια βαριά νοσήματα, άμεση και άνευ όρων άσκηση του δικαιώματος όσων αλλοδαπών επιθυμούν να εκτίσουν τις ποινές τους στη χώρα καταγωγής τους, άμεση αποφυλάκιση των αλλοδαπών που είναι κρατούμενοι για δικαστική ή διοικητική απέλαση, άδειες εξόδου με τις ίδιες προϋποθέσεις για όλους, άσκηση του δικαιώματος στην αξιοπρέπεια, στην υγεία (24ωρη μόνιμη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη), στη μόρφωση, στην επικοινωνία, στην ανάπτυξη της προσωπικότητας, στην ελευθερία του λόγου, στην άθληση, άσκηση του δικαιώματος στην εργασία δίχως πολύμηνη γραφειοκρατία. Περιμένουμε απαντήσεις από τον αρμόδιο Υπουργό. Έχει στείλει κάποια δελτία Τύπου τα οποία δεν απαντούν σε όσα ζητάμε. Λέει ότι θέλει να κάνει ‘ριζοσπαστικά’ πράγματα με ψυχολόγους κ.λπ., αλλά εδώ δεν έχουμε παθολόγο για παράδειγμα! Εμείς δεν θέλουμε να φάμε τον Καστανίδη όπως υπονοεί ο ίδιος, αλλά ζητάμε συγκεκριμένες απαντήσεις στα συγκεκριμένα αιτήματά μας. Μπορεί να κάνει άμεσα πράγματα και να μας το δείξει έμπρακτα.
Με μια εντολή του. Δεν χρειάζονται νομοπαρασκευαστικές επιτροπές».
Οι συνθήκες από φυλακή σε φυλακή διαφέρουν, υπογραμμίζει ο Γιώργος, ο οποίος από το 1987 έχει γυρίσει όλες τις φυλακές της χώρας. Έχουν όμως μία κοινή συνισταμένη: Την απουσία του κράτους, και αυτό περιγράφεται πολύ γλαφυρά από τον ίδιο: «Οι φυλακές λειτουργούν επί της ουσίας μόνο με ανθρωποφύλακες και εισαγγελέα. Τίποτα άλλο. Κάποιες νοσηλεύτριες για τη διανομή των φαρμάκων, γιατρός δεν υπάρχει, κοινωνική λειτουργός δεν υπάρχει, κράτος απών. Το κτίριο, οι κρατούμενοι, το φαγητό, η καταμέτρηση, στα κελιά και τέλος. Δεν υπάρχει κοινωνική μέριμνα, δεν έχεις γιατρό, αν πάθεις κάτι πρέπει να σε πάνε στο νοσοκομείο. Στη Χαλκίδα κοιμούνται κάτω, στο πάτωμα, το ίδιο και στον Κορυδαλλό. Στα Γιάννενα και την Άμφισσα στους διαδρόμους. Στο Δομοκό που βρίσκομαι εγώ είναι ευτύχημα (!) που έχουμε κελιά και δεν στοιβαζόμαστε ο ένας πάνω στον άλλον, παρά τους 100 παραπάνω κρατούμενους σε σχέση με τη χωρητικότητα της φυλακής».
Η είσοδος του ΔΝΤ, και η ουσιαστική στάση πληρωμών, έχει επηρεάσει και τις φυλακές της χώρας, όπως αποκαλύπτει ο Γιώργος Παυλόπουλος: «Υπάρχουν περικοπές παντού. Στα Γρεβενά για παράδειγμα βλέπουν τα χιόνια, η θερμοκρασία είναι χαμηλή και όμως δεν έχουν λειτουργήσει ακόμη τα καλοριφέρ! Περικοπές βλέπουμε και στο φαγητό, όπως και στα φάρμακα. Για να πάρεις ένα ντεπόν πρέπει να γίνει ολόκληρο θέμα. Εδώ, άνθρωποι με καρδιακά προβλήματα, τους καθυστερούν τα φάρμακα καμιά βδομάδα. Οπότε έχεις δύο λύσεις. Ή να πεθάνεις ή να πληρώσεις –εφόσον έχεις– μόνος σου τα φάρμακα. Ακόμη κι αυτό όμως γίνεται με δυσκολία γιατί δεν υπάρχει γιατρός και μπλέκεις στη γραφειοκρατία.».
