Αν ο Λορέντζο Σόνμπαρτ ζούσε στην Ελλάδα θα ζούσε μερικές εβδομάδες περισσότερο. Ποιος είναι όμως ο Λορέντζο Σόνμπαρτ; Είναι ο οπαδός της Μπριζ στο Βέλγιο που ύστερα από 37 χειρουργικές επεμβάσεις και 20 χρόνια ταλαιπωρίας, αποφάσισε πως θα ήταν καλύτερο να μπει τέλος στη ζωή του, προκειμένου να ηρεμήσει ο ίδιος και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Πριν όμως προχωρήσει στην ευθανασία που είχε αποφασίσει είχε μια τελευταία επιθυμία. Να δει για τελευταία φορά την ομάδα της καρδιάς του ν΄ αγωνίζεται στην έδρα της. Συνοδευόμενος από τη σύζυγο και την 7χρονη κορούλα του, ο Λορέντζο Σόνμπαρτ περπάτησε στον αγωνιστικό χώρο του «Γιαν Μπρέιντελ» πριν από τη σέντρα της αναμέτρησης με την Μουσκρόν και αποθεώθηκε από τους περίπου 20.000 θεατές. Το «You never walk alone» γραμμένο σε πανό στις κερκίδες εννοούσε για πρώτη φορά ίσως κάθε του λέξη.
Είναι μόνο ένα παράδειγμα για τη σημασία του ποδοσφαίρου στη ζωή των ανθρώπων. Που μπορούν να είναι οικογενειάρχες και ταυτόχρονα οπαδοί. Να είναι επιχειρηματίες ή εργάτες και ταυτόχρονα να μη χάνουν παιχνίδι της ομάδας τους. Στην ίδια κερκίδα μπορούν να συνωστίζονται δεξιοί κι αριστεροί, πλούσιοι και φτωχοί, λευκοί ή μαύροι, νέοι ή γέροι, γυναίκες ή άνδρες.
Στην κατεστραμμένη Ελλάδα που ζούμε, το ποδόσφαιρο περικλείει όλη τη βρωμιά και τη διαπλοκή που ζήσαμε τα τελευταία 40 χρόνια. Πρόεδροι διαπλεκόμενοι, πολλοί απ’ αυτούς με βαριές κατηγορίες στην πλάτη τους, βιάζουν καθημερινά το πιο όμορφο άθλημα στον κόσμο. Στηριγμένοι στην ατιμωρησία, στην τηλεοπτική χρηματοδότηση, στα στημένα παιχνίδια και στη συνδιαλλαγή, αντιμετωπίζουν τον οπαδό ως στρατό υπεράσπισης των προσωπικών τους συμφερόντων. Η απόφαση για διεξαγωγή των αγώνων χωρίς φιλάθλους δεν τους στεναχώρησε καθόλου. Δεν απευθύνονται στον κόσμο. Δεν τους αφορά και δεν τον θέλουν στο γήπεδο. Θα συνέχιζαν για πάντα το πρωτάθλημα χωρίς κόσμο αν μπορούσαν. Αυτός που την πληρώνει είναι όσοι αγαπούν αυτό το παιχνίδι και η ζωή τους την Κυριακή γίνεται ομορφότερη πηγαίνοντας στο γήπεδο.
Οποιαδήποτε απόφαση καταπολέμησης της βίας στα γήπεδα, αν έχει μόνο σαν στόχο την τιμωρία όσων δημιουργούν επεισόδια, θα αποτύχει παταγωδώς. Η λύση βρίσκεται στην επιστροφή του κόσμου στα γήπεδα. Και για να γίνει αυτό, προϋποθέτει σύγκρουση. Σύγκρουση με τους προέδρους των μεγάλων ΠΑΕ κι έλεγχος σε κάθε τους δραστηριότητα. Λαθρεμπόριο, μίζες, δουλειές με το Δημόσιο, αμαρτωλά ΜΜΕ, είναι οι δραστηριότητές τους. Κάποιοι απ’ αυτούς κατηγορούνται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσει κάποιος. Σημαντικό ρόλο παίζουν επίσης ραδιόφωνα κι εφημερίδες, που ενισχύουν την τεχνητή πόλωση κι εξωθούν σε πράξεις βίας. Είναι αδύνατο να συντηρούνται και να συνεχίζουν να εκδίδονται τόσες πολλές αθλητικές εφημερίδες στην εποχή της κρίσης, χωρίς να κρύβεται κάτι σάπιο πίσω από την ιδιοκτησία βιτρίνα.
Αν επικεντρωθεί η προσπάθεια στην αστυνόμευση, θα χαθεί το παιχνίδι. Το να απαγορεύεις τη μετακίνηση των οπαδών, είναι φασισμός. Αν δεν μπορείς να επιβάλεις την ισονομία και την επιβολή των νόμων, το κλείνεις μέχρι να βρεις τη λύση. Οι οπαδοί είναι άνθρωποι. Κι έτσι πρέπει ν αντιμετωπίζονται. Όχι σαν κάτι ιδιαίτερο και με το περιβόητο «ιδιώνυμο». Όσες λέσχες φιλάθλων ελεγχθούν και βρεθούν παράνομες, να κλείσουν και οι υπαίτιοι να πάνε φυλακή, αν πρέπει να πάνε. Κλείνουμε τα μάτια όμως, αν πιστεύουμε πως οι σύνδεσμοι είναι το πρόβλημα και αν κλείσουν, ως δια μαγείας θα λυθεί το πρόβλημα της βίας. Θέλει τόλμη και μόνο η Αριστερά μπορεί να τολμήσει τη σύγκρουση.
ΥΓ. «Ήταν η μεγαλύτερη και τελευταία επιθυμία μου προτού πεθάνω. Ήθελα να δω ένα τελευταίο παιχνίδι ποδοσφαίρου…Τώρα μπορώ να πεθάνω ήσυχος. Θα πανηγυρίζω για την ομάδα μου από ψηλά» είπε ο Σόνμπαρτ. Την επόμενη μέρα, έγινε η ευθανασία…
www.facebook.com/TheodorosTselepis
