Του Νίκου Κιούση. Σε μια εποχή που όλοι τείνουν να πιστέψουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος· ότι καλά αυτά που λέτε αλλά είναι ρομαντικά, γραφικά, έξω από την πραγματική ζωή και «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα»· ότι η υγεία και η παιδεία είναι αγαθά που μας ανταποδίδονται μετά από σκληρή δουλειά και που δεν ανήκουν δικαιωματικά σε κάθε ανθρώπινη ζωή. Σε μια εποχή που έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει να λειτουργούμε σαν ομάδα η οποία δουλεύει συλλογικά, για να μπορούμε όλοι να μορφωθούμε και να θεραπευτούμε· που η έννοια της συντροφικότητας θεωρείται ξεπερασμένη, θελήσαμε να δούμε πώς θα ήταν εάν…
Με αυτές τις «ουτοπικές» σκέψεις άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά το Εθελοντικό Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης Ρεθύμνου πριν από 4 περίπου χρόνια. Πρόκειται για μια εθελοντική προσπάθεια γιατρών, φαρμακοποιών, νοσηλευτών, μαιών, οδοντίατρων και εθελοντών από τους εργαζόμενους στις κοινωνικές δομές του δήμου, που λειτουργεί από το Ιούλιο 2008 αρχικά στο χώρο του Δ΄ ΚΑΠΗ το οποίο παραχώρησε ο δήμος, και από τον Οκτώβριο του 2009 σε ανεξάρτητο χώρο στην Καστρινογιαννάκη 12 στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου. Η ανάγκη για αυτόνομη στέγη προέκυψε από τη συνεχώς αυξανόμενη προσέλευση του κόσμου και την επιθυμίας μας να επεκτείνουμε τις δραστηριότητες του ιατρείου και σε άλλους τομείς και να συμπεριλάβουμε δράσεις και άλλων εθελοντών όπως είναι οι φαρμακοποιοί και οι γυναικολόγοι.
Στην περίοδο του όξυνσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλουν οι από πάνω και των γενοκτονικών συνταγών «διάσωσης» της χώρας σε σύνθεση της τρόικας και εκτέλεση απ’ το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο, οι κοινωνικές δαπάνες και ιδιαίτερα αυτή της υγείας αποτελούν περιττό λογιστικό βάρος. Οι επιπτώσεις των πολιτικών αυτών αποτυπώνονται στα στατιστικά στοιχεία που έχουν συλλέξει οι εθελοντές του Κοινωνικού Ιατρείου. Το 2011 αυξήθηκε ο αριθμός των ασθενών που επισκέφτηκε το ιατρείο κατά 1.000 επισκέψεις συγκριτικά με το 2009. Όσον αφορά τις επισκέψεις είναι χαρακτηριστικό ότι η σύνθεση του κόσμου που επισκέπτεται το Ιατρείο έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο του 2011. Οι μετανάστες χωρίς έγγραφα έχουν μειωθεί, ενώ έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων που επισκέπτονται το ιατρείο. Το στοιχείο αυτό αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις εκρηκτικές διαστάσεις της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας στα χρόνια του μνημονίου. Μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση σε αυτό το εγχείρημα, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με τη διαπίστωση της αποσύνθεσης του ΕΣΥ και του αποκλεισμού όλο και περισσότερων συνανθρώπων μας από στοιχειώδεις παροχές Υγείας.
Μέσα από τη από την καθημερινή αντιμετώπιση των συνεπειών της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας, διαμορφώθηκε σε ένα δυναμικό προοδευτικών ανθρώπων η συνείδηση ότι τα κοινωνικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα απ’ την ενεργοποίηση, την αλληλεγγύη την συλλογική δράση και αντίσταση. Οι συντροφικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εθελοντών, διαμορφώνουν τους όρους για την οργάνωση και την οικοδόμηση μιας δομής ικανής να προσφέρει ιατρική περίθαλψη σε ανθρώπους που αποκλείονται απ’ τη δημόσια Υγεία. Η σύνδεση με την τοπική κοινωνία και τα κινήματα αντίστασης, αποτελεί άμεση ανάγκη. Σκοπός μας είναι εξίσου και η ανάδειξη του μεγέθους της αποσύνθεσης της δημόσιας περίθαλψης στην Ελλάδα της χρεοκοπίας. Εν τέλει, αγωνιζόμαστε για την αυτοκατάργησή μας μέσα απ’ τους κοινωνικούς αγώνες για δημόσια και δωρεάν Υγεία.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός ο κόσμος που θέλουμε, μπορεί να υπάρξει. Τον δημιουργήσαμε και τον ζούμε. Καιρός να τον διεκδικήσουμε…
Στην περίοδο του όξυνσης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών που επιβάλλουν οι από πάνω και των γενοκτονικών συνταγών «διάσωσης» της χώρας σε σύνθεση της τρόικας και εκτέλεση απ’ το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο, οι κοινωνικές δαπάνες και ιδιαίτερα αυτή της υγείας αποτελούν περιττό λογιστικό βάρος. Οι επιπτώσεις των πολιτικών αυτών αποτυπώνονται στα στατιστικά στοιχεία που έχουν συλλέξει οι εθελοντές του Κοινωνικού Ιατρείου. Το 2011 αυξήθηκε ο αριθμός των ασθενών που επισκέφτηκε το ιατρείο κατά 1.000 επισκέψεις συγκριτικά με το 2009. Όσον αφορά τις επισκέψεις είναι χαρακτηριστικό ότι η σύνθεση του κόσμου που επισκέπτεται το Ιατρείο έχει αλλάξει τον τελευταίο χρόνο, ειδικά το τελευταίο εξάμηνο του 2011. Οι μετανάστες χωρίς έγγραφα έχουν μειωθεί, ενώ έχει αυξηθεί ο αριθμός των Ελλήνων που επισκέπτονται το ιατρείο. Το στοιχείο αυτό αποτυπώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις εκρηκτικές διαστάσεις της ανεργίας και της ανασφάλιστης εργασίας στα χρόνια του μνημονίου. Μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση σε αυτό το εγχείρημα, ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με τη διαπίστωση της αποσύνθεσης του ΕΣΥ και του αποκλεισμού όλο και περισσότερων συνανθρώπων μας από στοιχειώδεις παροχές Υγείας.
Μέσα από τη από την καθημερινή αντιμετώπιση των συνεπειών της κατάρρευσης της δημόσιας υγείας, διαμορφώθηκε σε ένα δυναμικό προοδευτικών ανθρώπων η συνείδηση ότι τα κοινωνικά προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο μέσα απ’ την ενεργοποίηση, την αλληλεγγύη την συλλογική δράση και αντίσταση. Οι συντροφικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των εθελοντών, διαμορφώνουν τους όρους για την οργάνωση και την οικοδόμηση μιας δομής ικανής να προσφέρει ιατρική περίθαλψη σε ανθρώπους που αποκλείονται απ’ τη δημόσια Υγεία. Η σύνδεση με την τοπική κοινωνία και τα κινήματα αντίστασης, αποτελεί άμεση ανάγκη. Σκοπός μας είναι εξίσου και η ανάδειξη του μεγέθους της αποσύνθεσης της δημόσιας περίθαλψης στην Ελλάδα της χρεοκοπίας. Εν τέλει, αγωνιζόμαστε για την αυτοκατάργησή μας μέσα απ’ τους κοινωνικούς αγώνες για δημόσια και δωρεάν Υγεία.
Πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτός ο κόσμος που θέλουμε, μπορεί να υπάρξει. Τον δημιουργήσαμε και τον ζούμε. Καιρός να τον διεκδικήσουμε…
* Ο Νίκος Κιούσης είναι αγροτικός ιατρός, εθελοντής στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης.
Σχόλια
