Η πρώτη συγκίνηση ήταν η φωνή του Morrison. Ύστερα, οι στίχοι που… έφτυνε προς κάθε κατεύθυνση, ένα είδος βρόμικης ποίησης του δρόμου.
Το L.A. ηλιόλουστο χειμώνα-καλοκαίρι και σκονισμένο από την άμμο της ερήμου.
Αν ξεπεράσεις την πρώτη συγκίνηση που έρχεται από τη μνήμη, αν ολοκληρώσεις μέσα στο κεφάλι σου την εικόνα, θα καταλάβεις ότι οι Doors ήταν ένα από τα πιο ισορροπημένα σχήματα της εποχής τους: Κάθε όργανο ήταν τοποθετημένο στο κατάλληλο σημείο, έτσι ώστε να μην υποσκελίζει τα άλλα, έτσι ώστε να προσθέτει αυτό και μόνο που χρειάζεται για να λειτουργήσει το κάθε τραγούδι.
Δεν θα ξεπεράσεις, όμως, τη συγκίνηση. Θα μείνεις στο κιθαριστικό riff του People Are Strange, στα allright yeah του Morrison, στον μυστήριο ερωτισμό της LA Woman και στο πιανάκι κάτω από τη φαζαρισμένη κιθάρα του Roadhouse Blues. Γιατί η μνήμη των αισθήσεων έτσι είναι φτιαγμένη: Να φέρνει αποσπασματικές εικόνες στο μυαλό και να αρνείται ύστερα να τις συγκολλήσει.
Κάθε φορά που πιάνει καταιγίδα, ακούω μέσα στο κεφάλι μου την εισαγωγή των πλήκτρων του Riders On The Storm. Ο Ray Manzarek θα τζαμάρει τώρα στην άλλη πλευρά με τον Morrison. Όταν κουραστούν, θα παίζει από βινύλιο στον Carl Orff τα Carmina Burana του. Κι ύστερα θα σκαρώσει μια πιανιστική διασκευή στο Break On Through To The Other Side. Τώρα που η other side είναι το καινούργιο του σύμπαν.
Υ.Γ.1: Ο Ray Manzarek πέθανε στις 20 Μαΐου ύστερα από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Υ.Γ.2: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ανακοινώθηκε ο θάνατος του Γάλλου συνθέτη Henri Dutilleux και του Ζορζ Μουστακί. Αναμένονται σπουδαία τζαμαρίσματα στην άλλη πλευρά.
