Οι επιθέσεις που δέχεται ο Ζαν-Λικ Μελανσόν το τελευταίο διάστημα πολλαπλασιάζονται, έχοντας τις πιο διαφορετικές αφετηρίες. Από την κυβέρνηση Μακρόν, με την αμέριστη βοήθεια των μεγάλων ΜΜΕ, εκπορεύεται η απόπειρα να στιγματιστεί ως… φορέας διαφθοράς και απειλών προς τις δικαστικές και αστυνομικές αρχές*. Την ίδια στιγμή, η παραδοσιακή Αριστερά επιχειρεί να του φορτώσει την ταμπέλα του ρατσιστή! Μπορεί η γούνα του Μελανσόν να έχει κάμποσα ράμματα, με βασικότερο την έμμεση αλλά σαφή στήριξή του στον «εν τέλει δημοκράτη» Μακρόν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Υπάρχουν κι άλλα ψεγάδια, με σημαντικότερα ίσως το «γκολικό» στιλ του, και την πεποίθησή του ότι η Γαλλική Δημοκρατία μπορεί και πρέπει να ξαναβρεί την παλιά αίγλη της – χωρίς, εννοείται, να αποχωριστεί τις αποικίες της**. Αλλά δεν είναι βέβαια αυτά που ενοχλούν τον γυμνό βασιλιά Μακρόν και την σικέ αντιπολίτευση…
Αυτό που καθιστά τον Μελανσόν μαγνήτη επιθέσεων είναι ότι με τη ριζοσπαστική ευρωσκεπτικιστική φρασεολογία του και την υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας ενάντια στον παγκοσμιοποιητικό οδοστρωτήρα συσπειρώνει μεγάλο μέρος των πληβείων. Και απειλεί την εύθραυστη ισορροπία της γαλλικής πολιτικής σκηνής, που βολευόταν να έχει και μια Λεπέν ως συγκολλητική ουσία του «δημοκρατικού τόξου». Ενοχλεί ο Μελανσόν, το πάλαι ποτέ «ακραίο αουτσάιντερ», όταν καταφέρνει να συνομιλεί όχι μονάχα με τη βάση της Αριστεράς αλλά με ένα ευρύ λαϊκό ακροατήριο. Ενοχλεί όταν, ενώ τον θεωρούσαν ξοφλημένο μετά την αποχώρησή του από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, φτάνει να αποσπά πάνω από 7 εκατομμύρια ψήφων και ποσοστό 20% στον πρώτο γύρο των περυσινών προεδρικών εκλογών (το πώς το διαχειρίστηκε είναι άλλο θέμα…). Και τώρα να διατηρεί διψήφια ποσοστά παρά την ανοιχτή πλέον εχθρότητα όχι μόνο του παραδοσιακού πολιτικού κόσμου αλλά και όλων των «παραδοσιακών» σχηματισμών της Αριστεράς.
Πώς δικαιολογούνται οι χοντροκομμένοι χαρακτηρισμοί;
Μπορεί ενόψει ευρωεκλογών να είναι κατανοητή μια, ας πούμε, πικρόχολη στάση των πρώην συντρόφων του Μελανσόν – και ιδίως του Γαλλικού Κ.Κ., που φαίνεται ότι μετά βίας πιάνει το… 2%. Αλλά αυτό δεν αρκεί να εξηγήσει για ποιο λόγο οι αριστεροί επικριτές του έχουν χάσει πλέον το μέτρο. Χαρακτηριστική περίπτωση ο Γιαν Μπροσά, επικεφαλής της ευρωλίστας του Γαλλικού Κ.Κ., που έφτασε εμμέσως να κατηγορήσει τους «Ανυπότακτους» ως ναζί(!). Υπό τις επευφημίες των μεγάλων ΜΜΕ, βέβαια. Και ποιος είναι ο Γιαν Μπροσά; Ένα παιδί του κομματικού σωλήνα με «λαμπρές σπουδές» και πόζες στο… Paris Match, που προτίμησε να κατέβει στις δημοτικές εκλογές ως συνεργαζόμενος με το (θνήσκον, σήμερα) Σοσιαλιστικό Κόμμα. Και γι’ αυτό τιμωρήθηκε από τη βάση της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές, όπου ηττήθηκε από την αφρικανικής καταγωγής «άγνωστη αριστερίστρια» Ντανιέλ Ομπόνο. Το ερώτημα όμως παραμένει: πώς δικαιολογούνται οι χοντροκομμένοι χαρακτηρισμοί;
Μία από τις αιτίες είναι η θέση αυτού του πολιτικού ρεύματος απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και τα μεταναστευτικά ρεύματα. Ο Μελανσόν τολμά να δηλώνει «διεθνιστής, όχι οπαδός της παγκοσμιοποίησης» και να καταφέρεται ενάντια στις ρίζες του προβλήματος – πράγμα πολύ πιο ενοχλητικό για τους ενόχους από τα «ανοιχτά σύνορα» που αφελώς(;) διεκδικεί η παραδοσιακή Αριστερά. Λέει χαρακτηριστικά: «Πρέπει να καταπολεμήσουμε τις αιτίες της μετανάστευσης – διότι οι άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν τον τόπο τους επειδή το θέλουν. Το να μην διεξάγουμε αυτόν τον αγώνα ισοδυναμεί με αμνήστευση των ευθυνών της γαλλικής κυβέρνησης για την εξαθλίωση και τη διαφθορά στις αφρικανικές χώρες, και της Ε.Ε. για τις πολιτικές της. Να αφήνεις εκτός κάδρου την Ε.Ε., αυτό οδηγεί σε χείριστες εκτροπές. Κι έπειτα, όσον αφορά τα σύνορα, δεν τους έχουμε καμιά… ιδεολογική συμπάθεια. Αλλά σήμερα αυτά καταργούνται μονάχα για τους πλούσιους και το κεφάλαιο. Εμείς σκοπεύουμε να τα ξαναλειτουργήσουμε και γι’ αυτούς. Αλλιώς πώς θα οργανώσουμε τον αλληλέγγυο προστατευτισμό που πρεσβεύουμε, την απαγόρευση να φέρνουν οι υπεργολάβοι των πολυεθνικών κακοπληρωμένους εποχιακούς εργάτες, την παροχή αδειών παραμονής στους ξένους εργάτες ώστε να πάψουν να είναι όμηροι και να συμπιέζουν προς τα κάτω τα μεροκάματα;». Αν αυτά ισοδυναμούν για το Γαλλικό Κ.Κ. με ρατσισμό, εξηγείται και το 2%…
* Βλ. «Απειλητικά σύννεφα πάνω από την Ε.Ε.» (φύλλο 426, σελ. 16).
** Βλ. «Οι παρίες της Γαλλικής Δημοκρατίας» (φύλλο 357, σελ 16)
