Διπλή ταρίφα: Ραντεβού στις πλατείες

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου. Γεια σου Κίνα, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γουαδελούπη, ερχόμαστε διά μέσου της «Ευρώπης της Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων»!

Όχι, μη λες ομορφάντρα μου Έλληνα ότι δεν έγινε διαπραγμάτευση, σώσανε τον 13ο και 14ο και δώσανε τον 12ο, τον 11ο, τον 10ο και μισό από τον 9ο και τώρα μένουν ο «ήλιος», το «νερό», η «θάλασσα» και η «γη» για την επόμενη διαπραγμάτευση!
Τα ακούτε μωρέ, ήρωες του ’21, «Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και Ανδρούτσο! Οι Έλληνες διαπραγματευτές, δεν είναι για τα… μπάζα! Και εσείς πουλιά μ’ πετούμενα να πάτε το χάμπερ’ οι Γερμανοί κατέλαβαν ετούτα εδώ τα μέρ’». Πρώτος και καλύτερος διαπραγματευτής, ο Μέγκελε (Καρατζαφέρης)! Δεύτερος ο Σαμαράς, όχι ο κομμωτής βρε, ο κανονικός, αυτός με τις κόκκινες γραμμές. «Εγώ προσπάθησα και έβαλα τα στήθια μου για να υπάρχει λιγότερος πόνος». Την ξέρεις Αντώνη την ιστορία: «Ο Σήφης απαφτώνει τον Μανωλιό και συνεχώς τον ρωτάει: «Πονείς μωρέ Μανωλιό;». Και απαντά ο Μανωλιός περήφανα: «Πονούν μωρέ τα παλικάρια;». Να δούμε τι θα απαντήσεις Αντωνάκη, όταν δεις τα πραγματικά παλικάρια, όχι στα σκαλιά της Βουλής, όπως προχθές, αλλά «μέσα στα έδρανα». Γκέγκε, έ! Γκέγκε. «Τι κάθεστε και κάνετε μωρέ εσείς της Αριστεράς σε αυτή τη Βουλή της ξεφτίλας και των δωσίλογων και εσύ Γιωργάκη και Παπαδήμο, έχετε μια θέση στην Ιστορία, δίπλα στον Τσολάκογλου και τους λοιπούς ταγματασφαλίτες! Το θέμα είναι αν θα προλάβετε να φύγετε ή θα κάνετε παρέα στον Εφραίμ. Τώρα στην όχθη της Αριστεράς!
Η Αλέκα, κάτω στην Ομόνοια, βγάζει πύρινους λόγους στην καταρρακτώδη βροχή: «Τι κάνεις Αλέκα κορίτσι μου στην Ομόνοια, θα πουντιάσεις και έχεις και τα παλικάρια του ΠΑΜΕ να κρατούν τα μαδέρια στη βροχή». «Την εθνική συμφιλίωση»; «Ξεκόλλα, φύγαμε από το ’89». «Τώρα έχουμε Γερμανούς κατακτητές στο Σύνταγμα»! Και εσύ, παλιέ μου φίλε και σύντροφε Αλέξη, να ξέρεις πως δεν πέφτουν τα τείχη με καραμούζες έξω από την Κλαυθμώνος. Τα τείχη θέλουν πολιορκητικό κριό και εξέγερση λαού! Δεν βλέπεις τις δηλώσεις του Τσικρικά: «Τα μέτρα ματώνουν τον κόσμο της εργασίας»! Σώωωπα και δεν το ξέραμε ρε Τσικρικά ή με το «μολών λαβέ» της ΔΑΚΕ και του Παναγόπουλου. Πού ’σαι ρε Λεωνίδα να τους δεις.
Θα σας διηγηθώ τώρα την ιστορία της Λίλης της Αλβανίδας δασκάλας, πελάτισσας του ταξιτζή, που γίναμε φίλοι. Ήταν τα πρώτα χρόνια της εισόδου των μεταναστών από την Αλβανία. Το ’93 η κοπέλα μπήκε στη χώρα μας χωρίς χαρτιά για δουλειά και πέρασε αρκετά βράδια στα κρατητήρια. Δυο-τρεις φορές απελάθηκε, μπήκε ξανά για να ρυθμίσει κάποιες εκκρεμότητες ώστε να φύγει για τη Γερμανία με σκοπό παντρευτεί τον άντρα που είχε ήδη πάει εκεί και την περίμενε. Τότε, κάποια ρατσίστρια στην πολυκατοικία, κατάλαβε ότι ξαναγύρισε και κάλεσε την αστυνομία. Ανοίγει η Λίλη την πόρτα και ξαναβρίσκεται στην Αλβανία! Όταν μπήκε κρυφά ξανά για να πάρει τα πράγματά της, μου τηλεφώνησε για να τη βοηθήσω, γιατί φοβόταν την αστυνομία πάλι. Και λίγο πριν με αποχαιρετίσει, γυρίζει και μου λέει: «Αγαπάω Γιάννη την πατρίδα σας, αλλά οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν ότι ο τροχός γυρίζει και η ιστορία τιμωρεί τους λαούς που δεν έχουν μνήμη. Και μπορεί να περάσετε και εσείς αυτά που περνάμε εμείς»! Ήρθε η ώρα Λίλη. Ώρα σου καλή, στη νέα σου πατρίδα. Και εσύ πελάτη μου σύντροφε ή παίρνεις τώρα το μαδέρι και τους διώχνεις ή θα περάσει και εσύ αυτά που πέρασαν οι Αλβανοί, καθώς και μια σειρά λαών που παρά το αίμα που χύθηκε, ακόμα δεν έχουν βρει το δρόμο τους. Την Κυριακή, λοιπόν, με φτυάρια, σκούπες, σανίδες και με αρκετή τόλμη και φαντασία: Να φύγουν όλοι μια και καλή, για τον αγύριστο!

Σχόλια