Μετά την πρώτη εβδομάδα της αριστερής κυβέρνησης, μετά τα δικαιολογημένα δάκρυα χαράς των πατεράδων μας, που έχουν δει πιο πολλά και το περίμενε η καρδούλα τους ετούτο εδώ το πανηγύρι, τώρα θέλει ψυχραιμία. Συμπυκνώθηκαν οι προσδοκίες χρόνων σε μια εβδομάδα. Στο καπάκι να κι άλλα δάκρυα από τις καθαρίστριες, που άκουσαν έτσι απλά, με μια φράση μόνο, να γκρεμίζεται ο τοίχος της ανεργίας πίσω από τον οποίο τις είχαν παραπετάξει. Τώρα όμως θέλει ψυχραιμία.
Το λέω για να το ακούσω εγώ πρώτα. Γιατί ελπίζω πως αυτοί που μπήκαν μπροστά θα έχουν μεγαλύτερη ψυχραιμία από τη δική μου. Γιατί εγώ θυμώνω με τη σαπίλα που άρχισε ήδη να ξεδιπλώνεται με ρυθμούς copy – paste. Με τον τρόπο που κάθε πορδή Ευρωπαίου αξιωματούχου ή δημοσιογράφου του ξένου Τύπου ξαφνικά μετατρέπεται σε φαρμακερό πρωτοσέλιδο, προειδοποίηση, απειλή, αυστηρό μήνυμα και αναπαράγεται εν ριπή οφθαλμού από όλα τα συστημικά (και όχι μόνο) media.
Θυμώνω που ουρλιάζουν για την πτώση του Χρηματιστηρίου ενώ η άνοδος, την επόμενη κιόλας μέρα, δεν είναι καν μονόστηλο. Τσαντίζομαι που ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, του πιο δημοκρατικού θεσμού της Ευρώπης, λέει δημόσια ότι θα προτιμούσε ο Τσίπρας να κάνει κυβέρνηση με το Ποτάμι. Αν ήμουν ο Τσίπρας θα του έλεγα «στα τέτοια μου ποιον προτιμούσες εσύ» (ευτυχώς όμως δεν είμαι).
Και μέσα σ’ όλα, να και τα δημοσιεύματα για τη δήθεν μετακόμιση στο Ψυχικό, για το ντύσιμο του πρωθυπουργικού ζεύγους και κάθε άλλη κιτρινίλα που μπορεί να κάνει κακό. Ψυχραιμία λοιπόν τώρα, όλοι εσείς εκεί μπροστά. Ψυχραιμία μεγαλύτερη από αυτή που έχουμε όλοι εδώ πιο κάτω, που αγωνιούμε, συγχυζόμαστε, συγκινούμαστε και θυμώνουμε για τα αυτονόητα. Να θυμάστε πως δεν ξεχνάμε ποια είναι τα αυτονόητα.
Μάριος Διονέλλης
