Η νύχτα των Ινδιάνων προμηνύεται σκοτεινή. Ούτε ένα άστρο ελπίδας δεν λάμπει στον ορίζοντα, άνεμοι σε τόνους πένθιμους στενάζουν από μακριά. Φαίνεται ότι η απαίσια Νέμεση έχει βρει τα ίχνη του ερυθρόδερμου ανθρώπου. Όπου κι αν πάει εκείνος στο εξής, θα νοιώθει πίσω του βήματα ενός αμείλικτου διώκτη του και θα είναι πάντα έτοιμος να αντιμετωπίσει στωικά τη μοίρα του, έτσι όπως ετοιμάζεται το πληγωμένο ελάφι σαν περιμένει να το πλησιάσει ο κυνηγός.
Ακόμα μερικά φεγγάρια, ακόμα μερικοί χειμώνες και, από τους ισχυρούς χωροδεσπότες που άλλοτε πλημμύριζαν την ευρύχωρη αυτή γη ζώντας μέσα σε ευτυχισμένα σπιτικά προστατευμένοι από το μεγάλο Πνεύμα, δεν θα απομείνει ούτε ένας για να κλάψει πάνω στους τάφους ενός λαού που ήταν κάποτε πιο ανθηρός και πιο ελπιδοφόρος από τον δικό σας.
Αλλά γιατί να θλίβομαι για την πρόωρη εξαφάνιση των δικών μου; Η μια φυλή ακολουθεί την άλλη, το ένα έθνος διαδέχεται το άλλο, όπως τα κύματα του ωκεανού. Αυτός είναι ο νόμος της φύσης και κάθε παράπονο μοιάζει ανώφελο. Ο καιρός της δικής σας πτώσης μπορεί να είναι ακόμα μακριά, αλλά θα έρθει σίγουρα, γιατί ακόμα και ο λευκός άνθρωπος που έχει το Θεό στο πλάι του να του μιλάει όπως σε φίλο δεν θα μπορέσει να ξεφύγει την κοινή μοίρα.
Τελικά, ίσως να είμαστε αδελφοί. Ο χρόνος θα το δείξει […]
* Απόσπασμα από τον ονομαστό λόγο που απηύθυνε ο αρχηγός των Ινδιάνων Σηάτλ στον κυβερνήτη Isaac Stevens το 1855. Ένας λόγος υποδειγματικός για την απλότητα, την αξιοπρέπεια και την ορθοφροσύνη του απέναντι στους λευκούς που του ζητούσαν να τους «πουλήσει» τη γη του και να εγκαταστήσουν τους αυτόχθονες σε καταυλισμούς. Μπορείτε να δείτε ολόκληρο το λόγο -στα αγγλικά- στο Wikisource.
(Η νύχτα των Ινδιάνων- εκδόσεις Άγρα)
