Μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη για το προσφυγικό, πρωτοσέλιδα και γεμάτες οι εφημερίδες από άρθρα, δραματικές εικόνες και σχόλια, στρογγυλά τραπέζια σε όλα τα κανάλια, διαδηλώσεις υπέρ και κατά σε πολλές πόλεις διαφορετικών χωρών, δηλώσεις πρωθυπουργών και αξιωματούχων, μακριά και λεπτομερή ρεπορτάζ από τα ανθρώπινα κύματα που φτάνουν στην κεντρική Ευρώπη και από το συνωστισμό στα ελληνικά νησιά, αλλά ούτε λέξη για τα αίτια, ούτε νύξη για την εμπλοκή των Ευρωπαίων στους πολέμους που γεννούν την προσφυγιά. Είναι τόσο βρώμικη η φωλιά των Ευρωπαίων, που έχουν στήσει ένα αδιαπέραστο πέπλο αποσιώπησης για την τεράστια ευθύνη τους για τους πολέμους και την προσφυγιά.
Η καταστροφή δεν είναι λάθος
Αυτό που γίνεται εδώ και δεκαπέντε χρόνια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και βόρεια Αφρική είναι πρωτοφανές. Πόλεμοι έχουν γίνει και στο παρελθόν. Αλλά η καταστροφή που συντελείται με συστηματικό, μεθοδευμένο και επίμονο τρόπο στις μέρες μας ίσως δεν έχει προηγούμενο. Ούτε οι σταυροφορίες δεν προξενούσαν τόσο μεγάλη καταστροφή, τέτοιας κλίμακας ανεπανόρθωτη ζημιά. Από τότε που οι Αμερικάνοι εισβάλανε στο Αφγανιστάν, με αφορμή τις επιθέσεις στους ουρανοξύστες κι αλλού, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, έχει μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο πλήρους καταστροφής των κρατών, των χωρών, των λαών και των πολιτισμών μιας μεγάλης περιοχής, με επίκεντρο, αυτής που εμείς αποκαλούμε Εγγύς Ανατολή, αλλά πολύ ευρύτερης, γιατί φτάνει μέχρι το Πακιστάν ανατολικά, τη Λιβύη και την Ακτή Ελεφαντοστού δυτικά, μέχρι την υποσαχάρια Αφρική νότια. Και ασφαλώς πρόκειται περί σχεδίου, και όχι περί λάθους, με εμπνευστές και καθοδηγητές τους Αμερικάνους, και με την ενεργητική συμβολή των κρατών που συναποτελούν το ΝΑΤΟ, όλου του δυτικού μπλοκ, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία.
Οι πρόσφυγες είναι μία πολύ σοβαρή πτυχή αυτού του ζητήματος, αλλά όχι η μοναδική, ίσως ούτε καν η κύρια. Γιατί εδώ πρόκειται για προσπάθεια μαζικής εξαφάνισης ολόκληρων κρατών και πολιτισμών, που περιλαμβάνει την εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, την αποδόμηση κάθε κρατικής οντότητας, την ολοκληρωτική λεηλασία του πλούτου και την ξεθεμελίωση κάθε ρίζας πολιτισμού και κάθε συνεκτικού ιστού αρχέγονων κοινωνιών που είτε παρέμεναν ανυπότακτες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό από τη δυτική κυριαρχία είτε διατηρούσαν πάρα πολλά στοιχεία μιας μεγάλης παράδοσης χιλιάδων χρόνων. Η σύγχρονη μορφή κυριαρχίας έχει αναπτύξει στο μέγιστο επίπεδο την πολιτική του αφανισμού. Που αποτελεί μια ακόμα πιο βάρβαρη μορφή της αποικιοκρατίας παλαιού τύπου. Διαχωρίζονται οι χώρες που είναι υποτελείς από τις χώρες που απλά διαλύονται και καταστρέφονται ολοσχερώς. Απ’ αυτές τις τελευταίες, αφαιρείται βιαίως ο υλικός τους πλούτος, πετρέλαια, ουράνιο, ξυλεία, μέταλλα, διαμάντια κι ό,τι άλλο διαθέτουν που χρειάζονται οι δυτικές πολυεθνικές, καταστρέφονται εκ θεμελίων οι κρατικές υποστάσεις και υποδομές τους, η διοίκηση, ο στρατός, η αστυνομία, η παιδεία, η υγεία και ό,τι άλλο υποσύστημα συγκροτεί μια κρατική οντότητα. Και, κυρίως, διαχωρίζονται οι πολίτες αυτών των χωρών, πρώτο, σ’ αυτούς που θα πεθάνουν μαζικά, θα ακρωτηριαστούν ή θα πέσουν σε πλήρη εξαθλίωση, δεύτερο, σ’ αυτούς, τους λίγους, που θα αναλάβουν σαν εντεταλμένα όργανα να διεκπεραιώνουν στο εσωτερικό αυτή τη διαδικασία διάλυσης και υποταγής και, τρίτο, σ’ αυτούς που θα μεταφερθούν στις δυτικές μητροπόλεις σαν εργάτες, με ιδιαίτερη προτίμηση σε εκείνη την κατηγορία προσφύγων-μεταναστών που έχουν υψηλότερο επίπεδο αλφαβητισμού.
Αποκεφαλισμός…
Βεβαίως, για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι πρέπει να εξοντωθούν φυσικά, να απαλειφθούν στοχευμένα όλοι οι ηγέτες των κρατών, χωρών και λαών, γιατί προϋπόθεση για την εφαρμογή αυτού του σατανικού ιμπεριαλιστικού σχεδίου είναι όλες οι κοινωνίες που δέχονται την επίθεση, την καταστροφή και τον εξανδραποδισμό, να είναι ακέφαλες, να μην έχουν ηγέτες, να μην έχουν τρόπο να συγκροτηθούν σε κοινωνίες με πλοηγούς, αλλά να διοικούνται από ανδρείκελα, συνένοχους στις γενοκτονίες, τους πολέμους και τους αφανισμούς. Και, όπως το βλέπουμε παντού, τα πρώτα που καταστρέφονται στους επιλεγμένους στόχους είναι τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι (οι Αμερικάνοι έβαζαν τανκς μέσα στους αρχαιολογικούς χώρους του Ιράκ, πάνω στα αρχαία δάπεδα και τα ψηφιδωτά), οι βιβλιοθήκες και τα πανεπιστήμια (στη Γάζα, το πανεπιστήμιο ήταν ένα από τα πρώτα κτήρια που βομβαρδίστηκε από τους Ισραηλινούς). Σε συνδυασμό με τις βίαιες μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων προς κάθε κατεύθυνση, που έμειναν χωρίς σπίτι, χωρίς βάση, χωρίς σταθερό κοινωνικό περίγυρο, χωρίς κοινό πολιτιστικό σύνδεσμο. Ανθρώπινα φορτία, που σπρώχνονται σαν μπάζα από δω κι από εκεί αδιαφορώντας για την τύχη τους.
Με αυτό το σύστημα, επιβάλλεται με τον πιο έντονο τρόπο η κυριαρχία των δυτικών μητροπόλεων, των Αμερικάνων, Ευρωπαίων και των συμμάχων τους. Με πρωταρχικό στόχο της πραγματοποιούμενης καταστροφής, σε αρκετές περιπτώσεις, τη δημιουργία περιοχών ακυβέρνητων και διαλυμένων, στις οποίες οι ανταγωνιστές των Δυτικών δεν θα μπορούν να πατήσουν πόδι, δεν θα μπορούν να δημιουργήσουν οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Στόχος, δηλαδή, δια της πλήρους καταστροφής, να δημιουργείται πραγματικά μια απέραντη καμένη γη στην οποία δεν μπορεί τίποτα να εγκατασταθεί και να ευδοκιμήσει. Λαοί σε αποσύνθεση, πόλεις ερείπια, ασυδοσία και εγκληματικότητα που καθιστούν τη ζωή ανυπόφορη. Πρόκειται για τη σύγχρονη γενοκτονία πολλών λαών ταυτόχρονα.
Κι αυτό που ζούμε αυτό τον καιρό, τη μαζική φυγή των ανθρώπων από τις κατεστραμμένες περιοχές προς τις δυτικές φάμπρικες, αποτελεί μια σύγχρονη μορφή παιδομαζώματος, όπου δεν χρειάζεται καν να φορτωθούν οι άνθρωποι σε τρένα, πλοία και αεροπλάνα για να μεταφερθούν στις μητροπόλεις. Το κάνουν μόνοι τους, με δικά τους έξοδα, με δικό τους κίνδυνο και με παρακάλια, για να γίνουν αποδεκτοί από τους σφαγείς τους, από τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Άγγλους ή τους Νορβηγούς, που κι αυτοί ακόμα έστειλαν αεροπλάνα να βομβαρδίσουν τη Λιβύη. Η όποια διαλογή, για όσους αντέξουν τις κακουχίες, γίνεται επί τόπου. Άσυλο στους άμεσα χρήσιμους, εκκρεμότητα για πολλούς, απέλαση για τους μη χρήσιμους.
Αυτό γίνεται και με την Ελλάδα, για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Τα Ελληνόπουλα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν σπίτι, πατρίδα, οικογένεια και φίλους, για να πάνε να δουλέψουν έξω, εντάσσονται σ’ αυτό το τεράστιο παιδομάζωμα που πραγματοποιεί η Ευρώπη για να αποδυναμώσει τις μικρές χώρες, να αντιμετωπίσει τους ανταγωνιστές της, το δημογραφικό της πρόβλημα, αλλά και να κρατήσει χαμηλά σε όλη την Ευρώπη τα μεροκάματα και τους μισθούς των ίδιων της των εργαζομένων.
Αποδόμηση…
Αποδομούν τις χώρες ξεκινώντας συχνά από τη δυσφήμηση των ηγετών τους, κι αυτό δεν περιλαμβάνει μόνο τις «εύκολες» περιπτώσεις, όπως του Σαντάμ Χουσεΐν ή του Καντάφι που η δυσφήμησή τους χτίστηκε μέσα σε πολλά χρόνια, αξιοποιώντας και τις ευκαιρίες που οι ίδιοι πρόσφεραν με τις πρακτικές τους. Περιλαμβάνει και ηγέτες που η ανάδειξή τους γίνεται με όλους τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, που είναι πολύ πιο δημοκρατικοί από τους αξιοσέβαστους δυτικούς ηγέτες, όπως ο Τσάβες που κέρδισε χωρίς νοθεία 9 εκλογικές αναμετρήσεις και η Κίρχνερ Φερνάντες που εξάντλησε την οκταετία που της επιτρέπει το Σύνταγμα της Αργεντινής παραμένοντας μέχρι το τέλος δημοφιλής. Οι ηγέτες αυτοί εκπροσωπούν και υπερασπίζονται το δικαίωμα κάθε χώρας και λαού να ορίζει την τύχη του με αυτοδιάθεση και όχι με κηδεμονία. Αυτό είναι αρκετό για να μπει στο στόχαστρο όχι μόνο ο ηγέτης, αλλά η χώρα ολόκληρη, το κράτος και ο λαός αδιακρίτως. Αυτή η επιθυμία και προσπάθεια για αυτοδιάθεση έβαλε στη λίστα των στοχευμένων κρατών τη Γιουγκοσλαβία και τη Συρία. Οι ηγέτες αυτών των σχετικά ανεξάρτητων χωρών, ο Μιλόσεβιτς και ο Άσαντ, στοχοποιήθηκαν, δυσφημίστηκαν και καταδιώχτηκαν επειδή αποτελούσαν εμπόδια στη διάλυση των κρατών τους και την υποταγή των λαών τους. Και γιατί η εκδίωξή τους διευκόλυνε την αποδόμηση των κοινωνιών τους.
Η Γιουγκοσλαβία, πέρα από τους 300 χιλιάδες νεκρούς της στη δεκαετία του 1990, διασπάστηκε σε επτά ανταγωνιστικά ή εχθρικά μεταξύ τους κράτη. Η διάλυση της πολιτικής αυτοδιάθεσης και της οικονομικής αυτοδιαχείρισης ήταν στη βάση αυτής της στοχευμένης επίθεσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα περισσότερα κράτη που προκύψανε έχουν αναγκαστικά υπαχθεί σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές προδιαγραφές διακυβέρνησης, με μειωμένη ανεξαρτησία και εξαρτημένη οικονομία. Η Συρία, ακόμα πιο ανεξάρτητη από τη Γιουγκοσλαβία που από τη δεκαετία του 1940 δανειζόταν χρήματα από τη Δύση, είχε πολύ χειρότερη τύχη αφού βρίσκεται στην καρδιά της Μέσης Ανατολής και αρνήθηκε να ενταχθεί στο αμερικανικό μπλοκ, προσπαθώντας να διατηρήσει την ανεξαρτησία της συμμαχώντας με το Ιράν.
Μέχρι σήμερα, στην Εγγύς Ανατολή, μόνο το Ιράν κατάφερε να διατηρηθεί ακέραιο, χάρη στην εσωτερική του ομοιογένεια, αλλά και στην ισχύ που ανέπτυξε υπό την ηγεσία των μετριοπαθών ισλαμιστών ηγετών του, οι οποίοι αποδείχτηκαν πολύ ικανοί «παίχτες» μέσα σε ένα κατακερματισμένο και φλεγόμενο πεδίο, που δέχεται συνέχεια επιθέσεις από τα μητροπολιτικά κέντρα, τα οποία καλλιεργούν και υποθάλπουν όλες τις τοπικές αντιθέσεις, στρέφοντας όλους εναντίον όλων.
Συρία…
«Η ομάδα αυτή έχει ικανοποιητικά εκπαιδευτεί», δήλωσε ο αξιωματικός του Ναυτικού Kyle Raines, εκπροσωπώντας την αμερικανική κεντρική διοίκηση, που είναι υπεύθυνη για το πρόγραμμα εκπαίδευσης Σύριων αντικαθεστωτικών που στέλνονται για να ανατρέψουν τον πρόεδρο της Συρίας Μπασίρ Αλ Άσαντ. Τα κέντρα εκπαίδευσης βρίσκονται στην Τουρκία, την Ιορδανία, το Κατάρ και τη Σαουδική Αραβία. Εξοπλισμένοι με σύγχρονο αμερικάνικο οπλισμό, χρήματα, ένδυση, μέσα μεταφοράς και επικοινωνίας, ό,τι χρειάζεται ένας σύγχρονος μισθοφόρος για να φέρει σε πέρας την αποστολή που του αναθέτει αυτός που τον πληρώνει. Μισθοφόρος που ο εργοδότης του, ελέγχοντας τα διεθνή ΜΜΕ, τον αποκαλεί αγωνιστή της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Επί τέσσερα χρόνια, αυτοί οι έμμισθοι «αγωνιστές της ελευθερίας», έκαναν τη Συρία κρανίου τόπο. Ενώ οι πολίτες που είχαν εξεγερθεί με ειλικρινή αισθήματα κατά του καθεστώτος Άσαντ, διαπιστώνοντας ποιον εξυπηρετεί ο πόλεμος και η εμφύλια σύγκρουση, πέρασαν στο πλευρό του Άσαντ, όπως πολλοί χριστιανοί της Συρίας, ή το έβαλαν στα πόδια για να σώσουν τις οικογένειές τους χάνοντας συγγενείς, φίλους, δουλειά, σπίτι, σχολείο, τα πάντα… Και ο πρόεδρος Ομπάμα, που έχει βραβευτεί προκαταβολικά με το Νόμπελ Ειρήνης, δίνει τώρα άλλα 500 εκατ. δολάρια για τους αντάρτες του στη Συρία, ώστε μαζί με τους Ισλαμιστές και τις συμμορίες να αποτελειώσουν τη Συρία και να τη σβήσουν από το χάρτη. Πάνω από 200 χιλιάδες νεκροί μέχρι τώρα, 7,5 εκατ. πρόσφυγες στο εσωτερικό της χώρας και άλλα 4 εκατ. προς κάθε κατεύθυνση στο εξωτερικό. Ο μισός πληθυσμός της χώρας νεκρός, τραυματίας ή ξεριζωμένος. Κι αυτό δεν είναι γενοκτονία;
Υεμένη…
Στην Υεμένη η κατάσταση είναι απερίγραπτα τραγική. Οι Σαουδάραβες και άλλα 9 αραβικά κράτη, βομβαρδίζουν τις πόλεις της Υεμένης χωρίς κανένας να τους εμποδίζει. Είχαν ξεκινήσει οι Αμερικάνοι με βομβαρδισμούς από πολεμικά τους πλοία και τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα. Ο λόγος: δεν τους αρέσουν αυτοί που εξεδίωξαν τον δικτάτορα της χώρας, ο οποίος ήταν ευθυγραμμισμένος μαζί τους. «Ολόκληρες συνοικίες στις πόλεις Σαναά και Σάαντα μετατρέπονται σε ερείπια», γράφει το περιοδικό Τάιμ. «Πρόκειται για μία πλήρη ανθρωπιστική καταστροφή. 2.000 πολίτες έχουν σκοτωθεί από το Μάρτιο, ένα εκατομμύριο έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους και πολλά εκατομμύρια δεν έχουν ηλεκτρικό, φαγητό και νερό. Η υπηρεσία του ΟΗΕ για το συντονισμό των ανθρωπιστικών υποθέσεων εκτιμά ότι 12,9 εκατ. άνθρωποι αγωνίζονται να βρουν τροφή, 20,4 εκατ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και χώρους υγιεινής και πάνω από 15 εκατ. δεν έχουν καμία φροντίδα υγείας. Μία χώρα που ήταν από τις φτωχότερες του κόσμου πριν από τον πόλεμο έχει πλέον καταρρεύσει… Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Αίγυπτος έχουν στείλει χιλιάδες στρατιώτες στην Υεμένη, αυξάνουν τις βομβιστικές επιθέσεις και έχουν επιβάλλει θαλάσσιο αποκλεισμό εμποδίζοντας όλα τα πλοία που μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και καύσιμα.»
Η περιγραφή αυτή, κατά λέξη, είναι από ένα αμερικάνικο περιοδικό κύρους, όχι από αριστερούς ακτιβιστές. Η πραγματικότητα θα είναι χειρότερη. Όλα αυτά τα κράτη που επιφέρουν αυτή τη σαρωτική καταστροφή βρίσκονται κάτω από την προστατευτική ομπρέλα των ΗΠΑ. Και όλα έχουν δικτατορίες, ίσως τις πιο σκληρές, τις πιο φασιστικές στον κόσμο. Αλλά επειδή αυτά τα καθεστώτα, μαζί με το Ισραήλ, είναι τα μακριά χέρια των Αμερικάνων στην περιοχή, δεν τα αγγίζει κανένας στην Αμερική, αλλά ούτε και στην Ευρώπη. Είναι εντυπωσιακή η σιωπή των Ευρωπαίων, που εμφανίζονται ευαίσθητοι στα ανθρωπιστικά θέματα. Σάλος προκαλείται στην Αγγλία εάν κάποιος προσβάλλει μία σκυλίτσα, αλλά όχι όταν πεθάνει ένας μετανάστης προσπαθώντας να περάσει το κανάλι της Μάγχης.
Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι χωρίς προσχήματα στηρίζουν όλους τους δικτάτορες του κόσμου και υποθάλπουν τις ανθρωπιστικές καταστροφές. Γι’ αυτό, οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, αλλά και οι διανοούμενοι της Δύσης, στη συντριπτική τους πλειονότητα, πανεπιστημιακοί, συγγραφείς και καλλιτέχνες, δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν άκουσαν. Με γαλλικά, γερμανικά και αμερικάνικα αεροπλάνα, τανκς και πολυβόλα θερίζουν τον κόσμο στην Υεμένη, οι Σαουδάραβες και οι σύμμαχοί τους, χωρίς να συγκινείται κανένας στη Δύση. Οι Γιεμενίτες, από εκεί που βρίσκεται η χώρα τους, στην Ερυθρά Θάλασσα, δεν έχουν καμία δυνατότητα να φτάσουν σαν πρόσφυγες στην Ευρώπη, ούτε έχουν τη μόρφωση των Σύριων για να μπουν στα γερμανικά εργοστάσια σαν φτηνό εργατικό δυναμικό, οπότε είναι καταδικασμένοι να πεθάνουν επί τόπου, από την πείνα, τις αρρώστιες και τις δυτικές βόμβες εξελιγμένης τεχνολογίας.
Έχουν ήδη διαλυθεί πάνω από είκοσι χώρες κι άλλες τόσες έχουν γονατίσει από τα χρέη. Οι Ισραηλινοί έχουν δώσει άδεια μόνο στο 12% των ανθρώπων που τους κατεδάφισαν τα σπίτια με τους βομβαρδισμούς στη Γάζα. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, στην τελευταία επιδρομή των Ισραηλινών, 18.000 σπίτια έγιναν ερείπια και και τάφοι για τους κατοίκους τους, γυναίκες, γέρους και παιδιά, τους οποίους δεν μπόρεσαν να ανασύρουν κάτω από τόνους τσιμέντου και σίδερου που τους καταπλάκωσαν.
Λιβύη…
Στη Λιβύη, μετά την «απελευθέρωσή» της από τη δικτατορία του Καντάφι, θα ερχόταν ο εκσυγχρονισμός και η δημοκρατία. Για να επιτευχθεί αυτό, η Λιβύη βομβαρδίστηκε ακόμα και από τη Δανία, τη Νορβηγία και τον Καναδά, ενώ η Συρία, εκτός από Αμερικάνους, Άγγλους, Γάλλους, Καναδούς, βομβαρδίστηκε ακόμα και, από την άλλη άκρη της γης, την Αυστραλία! Στη Λιβύη, σήμερα, επικρατεί το απόλυτο χάος. Άλλη κυβέρνηση στο Τομπρούκ, άλλη στη Βεγγάζη, άλλη στην Τρίπολη και άλλες στο νότο της χώρας. Πέρασαν τέσσερα χρόνια από την ανατροπή του Καντάφι και κανένα σύστημα δεν λειτουργεί. Ούτε πανεπιστήμια, ούτε νοσοκομεία, ούτε δρόμοι, ούτε ασφάλεια. Ολοκληρωτική καταστροφή. Μαριονέτες των Αμερικάνων, παραστρατιωτικές ομάδες, λαθρέμποροι, κάθε καρυδιάς καρύδι έχει κι από ένα κομμάτι εξουσίας που το χρησιμοποιεί κατά βούληση. Οι συμμορίες και το παρακράτος αναπτύσσονται στα κενά εξουσίας και στην απουσία της δομημένης κοινωνίας. Μόνο το πετρέλαιο εξάγεται και παραδίδεται στις αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρίες. Κι αφού αυτό το έχουν εξασφαλίσει η Δυτικοί, όλα τα υπόλοιπα μένουν ρημαδιό ώστε κανένας ανταγωνιστής να μην μπορεί να βοηθήσει τους δυστυχείς Λίβυους να ανορθωθούν. Ο λαός της Λιβύης σε πλήρη εξαθλίωση, τρομοκρατημένος και λεηλατημένος, νοσταλγεί τη δικτατορία του Καντάφι…
(Συνεχίζεται)
Στέλιος Ελληνιάδης
Ταλιμπάν, Αλ Κάιντα, Ισλαμικό Κράτος
Οι Δυτικοί χρησιμοποιούν το Ισλαμικό Κράτος σαν δικαιολογία για να συνεχίσουν να βομβαρδίζουν και να παρεμβαίνουν σε όλη την περιοχή που ξεκινάει από τη Λιβύη και φτάνει μέχρι το Πακιστάν. Παλιότερα είχαν την Αλ Κάιντα, τώρα το ISIS. Και τα δύο δημιουργήματά τους για να κάνουν άνω-κάτω τον αραβικό κόσμο που είχε σχετική σταθερότητα και αρκετές χώρες, ιδίως οι μη ελεγχόμενες από τις ΗΠΑ, παρουσίαζαν μία αξιόλογη συγκρότηση και ανάπτυξη, με πρώτες τη Λιβύη, το Ιράκ, το Ιράν και τη Συρία. Με αυτή τη μέθοδο, οι τρεις απ’ αυτές είναι πλέον ερείπια.
Μαζί και το Αφγανιστάν που ελεγχόταν από τους Ταλιμπάν, που επίσης ενισχύθηκαν από τους Αμερικάνους, για να χρησιμοποιηθούν στη συνέχεια σαν άλλοθι για την επέμβαση των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή, το 2001. Είναι γνωστό ότι οι δράστες που έριξαν τα αεροπλάνα στους δίδυμους πύργους δεν ήταν Αφγανοί, Ιρακινοί, Σύριοι, Λιβανέζοι, Παλαιστίνιοι ή Κούρδοι. Ήταν Σαουδάραβες, όπως και ο πλούσιος Μπιν Λάντεν. Αλλά οι Αμερικάνοι δεν βομβάρδισαν τη Σαουδική Αραβία. Διάλεξαν τον πιο αδύνατο κρίκο του αραβικού κόσμου κι από κει ξετύλιξαν το σχέδιό τους εναντίον όλων των μη ελεγχόμενων κρατών του ευρύτερου πεδίου της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Είναι δε παραπλανητική η προσέγγιση που κάνουν σκοπίμως οι δημοσιογράφοι των διεθνών ΜΜΕ προσπαθώντας τάχα μου να πείσουν τους Αμερικάνους ότι αυτή η πολιτική τους, των επεμβάσεων, δεν απέφερε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, δηλαδή να δώσει ελευθερία στους λαούς και δημοκρατία. Παραπλανητική, γιατί ο στόχος εξ αρχής δεν ήταν η δημοκρατία, αλλά η πλήρης αποδιοργάνωση και καταστροφή των επιλεγμένων χωρών. Αποδόμηση κάθε μορφής εσωτερικής οργάνωσης, διάλυση κάθε κοινωνικής συνύπαρξης, βαθύς διχασμός, καταστροφή όλων των υποδομών, ανεμπόδιστη λεηλασία των φυσικών πόρων, δημιουργία διαρκούς χάους και ανομίας. Αυτό είναι το ζητούμενός τους και αυτό πετυχαίνουν. Δεν πρόκειται περί λάθους των δυτικών ηγετικών τάξεων. Ούτε οι θάνατοι, ούτε η πείνα, ούτε η προσφυγιά τους συγκινεί. Εάν δει κανείς την ιστορία του δυτικού κόσμου, τα τελευταία εκατό χρόνια, για να μην πάμε πιο πίσω, θα διαπιστώσει ότι η μεγάλη καταστροφή, ο θάνατος και η γενοκτονία, είναι αδιάσπαστο μέρος της πολιτικής τους κυριαρχίας και της οικονομικής τους ανάπτυξης. Μέσα στον 20ο αιώνα, 100 εκ. νεκροί από πολέμους που όλοι προκλήθηκαν από τις ιμπεριαλιστικές χώρες, με κορυφαίους τους δύο παγκόσμιους και δεκάδες άλλους που συμπληρώνουν το «σκορ».
