Οι συναντήσεις της Α. Παπαρήγα και του Α. Τσίπρα με τον κ. Σαμαρά δεν μπορεί παρά να προκαλούν ερωτηματικά. Ερωτηματικά κυρίως ως προς το πώς αντιλαμβάνονται τα πολιτικά πράγματα, το κλίμα και την τακτική των πολιτικών αντιπάλων οι επικεφαλής της «επίσημης» Αριστεράς και τα επιτελεία τους, που ασφαλώς συζήτησαν και αποφάσισαν να δεχτούν την πρόσκληση Σαμαρά.
Γιατί οι προθέσεις του κ. Σαμαρά είναι σαφείς: Παρότι η παράταξή του καταψήφισε στη Βουλή το Μηχανισμό Στήριξης της Ε.Ε., ουσιαστικά έχει συναινέσει σ’ αυτόν, αφού δήλωσε ότι θα τον εφαρμόσει αν τυχόν αναλάβει την εξουσία. Με την πρόσκληση, όμως, στην Αριστερά επεδίωξε να εμφανιστεί ως αντιπολίτευση, αλλά και να επιδείξει μεγαλύτερη ικανότητα «συνομιλίας», στο πλαίσιο του δικομματικού ανταγωνισμού, με τα αριστερά κόμματα που συντάσσονται με τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων και ασκούν ουσιαστική αντιπολίτευση. Ευκρινείς οι στοχεύσεις, ανέξοδες οι κινήσεις και επικοινωνιακά τα οφέλη.
Και δεν είναι μόνον αυτό. Με τις δηλώσεις του έβαλε τα κόμματα της Αριστεράς εκόντα άκοντα μέσα στο πλαίσιο της «εθνικής συνεννόησης». «Σε μια εθνική συνεννόηση πρέπει να συμμετάσχουν οι πάντες. Κι αυτό εμείς θα το υπερασπιστούμε μέχρι τέλους». (Βήμα 18/5).
Το ερώτημα είναι γιατί το ΚΚΕ και ο Συνασπισμός έδωσαν χώρο στον κ. Σαμαρά να ξεδιπλώσει την τακτική του. Σε μια περίοδο που ο κόσμος δοκιμάζεται σκληρά, λόγω της πολιτικής που έχουν εφαρμόσει 30 τόσα χρόνια ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και έχει πλήρως αποκαλυφθεί ο ρόλος του δικομματισμού στα μάτια όλων, καθώς και οι τεράστιες ευθύνες προσωπικά των ηγετών του, σε μια εποχή που οι εργαζόμενοι απορρίπτουν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τι νόημα έχει η «ανταλλαγή απόψεων» και, μάλιστα, η «χρήσιμη και εποικοδομητική», που διεξάγεται σε κλίμα «πολιτικού πολιτισμού», μεταξύ κομμάτων που είναι δεδομένο ότι έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις και πρακτικές;
Μήπως τυχόν δεν γνωρίζουν οι ηγεσίες της Αριστεράς τις θέσεις της Ν.Δ. ή αντίστροφα, και χρειάζονται περαιτέρω διευκρινίσεις; Κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα το πίστευε. Μήπως η Α. Παπαρήγα και ο Α. Τσίπρας θέλησαν να μην «προσβάλλουν» τον κ. Σαμαρά; Ή μήπως η συμπεριφορά τους σχετίζεται με μια βαθύτερη κουλτούρα «πολιτικού καθωσπρεπισμού» που ουδεμία σχέση έχει ούτε με την προσωπική ευγένεια ούτε με την άσκηση της αριστερής πολιτικής; Η οποία, αριστερή πολιτική, πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της όχι μόνο το συμβολισμό και το ρόλο που παίζει η εικόνα –κι αυτά είναι σημαντικά στην εποχή μας-, αλλά κυρίως το ότι δεν πρέπει να δίνει χώρο στους αντιπάλους να αναπτύσσουν τις τακτικές στοχεύσεις τους. Και η Α. Παπαρήγα και ο Α. Τσίπρας άφησαν τον κ. Σαμαρά να παίξει στο δικό του γήπεδο, να παρουσιάσει τη δική του εικόνα.
Τι προσέλαβε ο κόσμος από τις εφημερίδες και την τηλεόραση; Έναν προσηνή ηγέτη της Δεξιάς που μπορεί να διαφωνεί με την Αριστερά, αλλά την «ακούει» και την εντάσσει (αυτή την «απόβλητη») στον εθνικό κορμό. Όπως είναι εμφανές, το ακροατήριο του κ. Σαμαρά δεν ήταν οι έμπειροι αριστεροί, αλλά οι εργαζόμενοι που ασφυκτιούν μέσα σ’ αυτή την κοινωνική και πολιτική κατάσταση που συντρίβει παραδοσιακούς πολιτικούς δεσμούς, όλο και περισσότερο.
Α. Αλαβάνου
