Του Μύρωνα Ξυδάκη
Μέσα στον Αύγουστο άνοιξε ξανά η συζήτηση γύρω από το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών. Αφορμή στάθηκε η πρόβλεψη του Β. Λεβέντη πως ο Τσίπρας θα πάει σε κάλπες μετά τη ΔΕΘ. Η κυβέρνηση προσπάθησε να κλείσει γρήγορα το θέμα, με τον πρωθυπουργό να δηλώνει πως «είναι ανόητος όποιος σκέφτεται σήμερα εκλογές, διπλά ανόητος όποιος τις ζητά». Βέβαια, η αλήθεια είναι πως με τη συγκεκριμένη κυβέρνηση κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος. Κι αυτό όχι μόνο γιατί έχει αναγάγει την κωλοτούμπα σε επιστήμη, αλλά κυρίως γιατί όλο αυτό το διάστημα μας έχει συνηθίσει σε μικροπολιτικούς χειρισμούς, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες «φυγές προς τα μπρος», σε προσπάθειες να παρθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων μέσα από αιφνιδιασμούς.
Η μοναδική αγωνία του πρωθυπουργικού επιτελείου είναι το πώς θα μπορέσει κατ’ αρχάς να επιβιώσει και κατά δεύτερον το πώς θα εξακολουθήσει να παίζει έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα. Έτσι, τα σχέδια περιλαμβάνουν την αποδυνάμωση των αντιπάλων -βασικά του Μητσοτάκη- ή έστω τον περιορισμό του χώρου τους. Αλλά και ένα διαρκές ανακάτεμα που να δημιουργεί τα περισσότερα και πιο ευνοϊκά σενάρια. Το τι τελικά θα επιλεχθεί θα κρίνεται την κάθε στιγμή.
Σε αυτήν την κατεύθυνση γίνονται εδώ και καιρό προσπάθειες δημιουργίας ενός κεντροαριστερού χώρου που θα περιλαμβάνει από την Ένωση Κεντρώων μέχρι και το ΚΙΔΗΣΟ του Γ. Παπανδρέου. Εξάλλου, πρώην εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ και Οικολόγοι που συμμετέχουν στην τωρινή κυβέρνηση έχουν ήδη δώσει έναν τόνο.Σε αυτόν τον πόλο ηγεμονικό ρόλο θα επιδιωχθεί να έχει ο Τσίπρας.
Μοιράσματα και ανταλλάγματα
Την ίδια στιγμή ο καραμανλικός υφυπουργός Δικαιοσύνης Παπαγγελόπουλος και ο επίσης καραμανλικός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Παυλόπουλος δείχνουν πως θα υπάρξουν και άλλες δοκιμές, μοιράσματα, διερεύνηση ανταλλαγμάτων.
Μάλιστα, μετά τις πρόσφατες αλλαγές στον εκλογικό νόμο και την κατάργηση του μπόνους των 50 εδρών, οι συνθήκες είναι ευνοϊκές για τέτοιους σχεδιασμούς. Η σκέψη είναι απλή: Γίνονται άμεσα εκλογές, πριν υποστεί κι άλλη φθορά ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να τις χάσει με όσο το δυνατόν μικρότερη διαφορά από την Νέα Δημοκρατία. Η ΝΔ δεν καταφέρνει να συγκεντρώσει την αναγκαία αυτοδυναμία, αδυνατεί να σχηματίσει κυβέρνηση γιατί μένει χωρίς εταίρους και πάμε έτσι σε δεύτερες εκλογές.
Αυτές θα γίνουν με βάση τον νέο εκλογικό νόμο και χωρίς το μπόνους, έτσι που ακόμα και αν τις χάσει ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον να μπορεί να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση, δοκιμάζοντας κάποιο από τα σενάρια που έχουν σχεδιαστεί. Γι’ αυτό διάφοροι «παράγοντες» και «χώροι» επιλέγουν μια αυτόνομη παρουσία μέσω ενός κόμματος στις πρώτες εκλογές. Για να μπορέσουν στις δεύτερες να διαπραγματευτούν καλύτερα την είσοδο τους στην Βουλή κι έτσι την επιβίωσή τους.
Γενικευμένη αποσταθεροποίηση
Η ρευστότητα εξακολουθεί να διατρέχει συθέμελα το πολιτικό σύστημα. Πραγματική πηγή όλων των εξελίξεων είναι η τεράστια απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε ένα φθαρμένο πολιτικό προσωπικό που ενδιαφέρεται αποκλειστικά για την επιβίωση του και στα όσα ζει, νιώθει, αισθάνεται η πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν σε αυτή τη χώρα. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος της γενικευμένης αποσταθεροποίησης.
Η συντελούμενη εδώ και μια εξαετία διάλυση ευρύτατων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, η συνεχιζόμενη κοροϊδία των σκληρών διαπραγματεύσεων και των «κόκκινων γραμμών», η ματαίωση των προσδοκιών από τον ΣΥΡΙΖΑ, η περαιτέρω χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης μετά και τα πρόσφατα μέτρα, όλα αυτά, έχουν δημιουργήσει μια βαθύτατη δυσπιστία προς το πολιτικό σύστημα και το ψέμα των πολιτικών, μια ανυποληψία της ίδιας της Αριστεράς και μια αδιαφορία προς την πολιτική εν γένει.
Είναι λοιπόν σαφές ότι οι εκλογές μέσα σε αυτές τις συνθήκες δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στο λαό. Δεν θα κρίνουν κάτι σημαντικό ούτε θα εκφράσουν κάποια κοινωνική διεργασία. Μοναδικός στόχος είναι η ανακατανομή ισχύος ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις και η διαμόρφωση μιας νέας -έστω και παροδικής- ισορροπίας στο πολιτικό σκηνικό. Μακριά από τις αγωνίες και τα πραγματικά προβλήματα του λαού, όλοι επιδίδονται σε έναν διαγκωνισμό για το καλύτερο πλασάρισμα.
Σε αυτό το περιβάλλον, χρειάζεται να ανακαλυφθούν προοπτικές μέσα από την ίδια την κίνηση του λαού. Σε πλήρη αντιπαράθεση με τον πολιτικαντισμό, με σκέψη και πράξη που θα περιορίζει το πνεύμα ανάθεσης, αναμονής, απογοήτευσης. Χρειάζεται να χτιστούν παντού στοιχεία συλλογικότητας, χώροι σύγκλισης και συνάντησης, ομάδες, επιτροπές που θα συμβάλλουν στον συντονισμό, την συσπείρωση και την οργάνωση του κόσμου. Αυτό λείπει.
