«Αξιοποιούνται» από την κυβέρνηση 27.000 στρέμματα μέχρι το 2013. Του Κώστα Κωστόπουλου.
Σε προηγούμενο άρθρο του Δρόμου είχαμε αναφερθεί στις αποφάσεις της Διυπουργικής Επιτροπής Αναδιαρθρώσεων και Αποκρατικοποιήσεων (ΔΕΑΑ) της 15/12/2010, οι οποίες αφορούσαν στην «εξοικονόμηση» 7 δισ. ευρώ μέχρι το 2013 μέσω της: α) «αξιοποίησης» ακινήτων και «φιλέτων» έκτασης 27.000 στρεμμάτων σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας, β) αποκρατικοποίησης δεκάδων επιχειρήσεων, οργανισμών και υπηρεσιών, καθώς και γ) συγκρότησης επιτροπών για τη συνολική χαρτογράφηση της περιουσίας του Δημοσίου ώστε να ολοκληρωθεί «επιστημονικά» το ξεπούλημα.
Πρακτικά, όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να ξεπουλήσει τα εναέρια, θαλάσσια, σιδηροδρομικά και οδικά δίκτυα και μεταφορές, να παραχωρήσει «λεόντειο» κομμάτι της ενέργειας, της ύδρευσης, της μεταλλουργίας και των τηλεπικοινωνιών, ακόμη και της ίδιας της γης. Αυθόρμητα λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα: «τι μένει δηλαδή;»
Δίκαια ερωτήματα
Ο εκφρασμένος στόχος όλων των παραπάνω μέτρων είναι «ο έλεγχος και η μείωση του δημόσιου χρέους». Είναι αλήθεια ότι το παραμύθι των ζημιογόνων κρατικών και δημόσιων επιχειρήσεων δεν είναι φετινό, αλλά κρατάει δεκαετίες. Οι αποκρατικοποιήσεις τη δεκαετία 1998-2008 απέφεραν 20 δισ. στο ελληνικό Δημόσιο. Βέβαια, στο διάστημα αυτό, όπως και τώρα, δεν πωλούνται μόνο «ζημιογόνες», αλλά και κερδοφόρες επιχειρήσεις. Αλλά ακόμη και για τις λεγόμενες «ζημιογόνες», τίθεται ένα ερώτημα: ποιος έχει τελικά την ευθύνη; Ή καλύτερα: ποιος άλλος αν όχι η εκάστοτε κυβέρνηση που ασκεί την κεντρική διοίκηση σε όλο το Δημόσιο;
Ας πάμε όμως και πιο πέρα. Εδώ πλέον δεν μιλάμε απλώς για «ζημιογόνες» ή μη επιχειρήσεις, αλλά και για την ίδια τη γη. Τί σημαίνει, λοιπόν, να πουλάς την ίδια σου τη γη, που προφανώς δεν μπορεί να είναι ζημιογόνα από μόνη της; Ή καλύτερα, τί άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός από το ότι, ως κυβέρνηση επιδιώκεις, ειδικά μέσα στην κρίση, να γίνεις ο μεσολαβητής και ο εγγυητής των κερδών των ιδιωτικών επιχειρήσεων-κεφαλαίων;
Στην τελική όμως, τα τελευταία 20 χρόνια ενώ έχει ξεπουληθεί σχεδόν ό,τι μπορούσε να ξεπουληθεί, το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνει ραγδαία. Άρα μήπως δεν γίνονται όλα αυτά για να «ελεγχθεί και να μειωθεί το δημόσιο χρέος»;
«Το αφεντικό τρελάθηκε»;
Ακόμη και η κοινή λογική αδυνατεί να αντιληφθεί πώς γίνεται να επιδιώκεις να αποπληρώσεις το χρέος σου ξεπουλώντας το σπίτι σου. Εξάλλου, αν σύμφωνα με το ρητό ισχύει το «μάθε τον να ψαρεύει και θα τρώει μια ζωή», το να σου ξεπουλάνε-«αξιοποιούν» το καλάμι σου, τι συνιστά;
Όσο καλοπροαίρετος και να είναι κανείς, δεν μπορεί να θεωρεί τυχαίο το γεγονός ότι στο Μνημόνιο της 6ης Μάη και στις δύο, μέχρι σήμερα, «επικαιροποιήσεις» του, υπάρχει συγκεκριμένο τμήμα «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» (εδώ οποιαδήποτε συσχέτιση με τις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» του προεκλογικού Καραμανλή, επίσης, δεν πρέπει να θεωρείται τυχαία…), στο οποίο τίθεται ακριβώς η ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας, με συγκεκριμένες αναφορές και χρονοδιαγράμματα.
Τις όποιες αμφιβολίες διαλύει το ίδιο το κείμενο του προϋπολογισμού που ψήφισε η κυβέρνηση, μια εβδομάδα μετά τη συνεδρίαση της ΔΕΑΑ: «Με βάση και το Μνημόνιο Συνεννόησης για το μηχανισμό στήριξης της ελληνικής οικονομίας, η διαχείριση της περιουσίας του Δημοσίου μέσω ιδιωτικοποιήσεων και μετοχοποιήσεων θα αποδώσουν περίπου ένα (1) δισ. ευρώ κάθε έτος στο διάστημα 2011-2013, ενώ ο εξορθολογισμός ζημιογόνων δραστηριοτήτων μέσω αναδιαρθρώσεων είναι δυνατόν να οδηγήσει σε μείωση ζημιών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ κάθε έτος για το ίδιο διάστημα.»
Στο οικονομικό ζήτημα του χρέους λοιπόν, οι επιλογές που παίρνονται και οι απαντήσεις που δίνονται είναι πολιτικές. Η ελληνική κυβέρνηση παρέδωσε εκούσια το ρόλο του αφεντικού στην τρόικα, η οποία προφανώς δεν τρελάθηκε, αλλά εφαρμόζει την πολιτική που χρόνια εφαρμόζει: πλήρης διάλυση χωρών για την είσοδο του διεθνούς κεφαλαίου. Όταν ο προϋπολογισμός, το κεντρικό εργαλείο οικονομικής πολιτικής, υπαγορεύεται από το Μνημόνιο, η οικονομική πολιτική της χώρας τελεί πραγματικά υπό κατοχή. Η πολιτική επιλογή της κυβέρνησης, λοιπόν, είναι σαφής και ξεκάθαρη: να συνταχτεί πλήρως στο κατοχικό Μνημόνιο φορολογώντας τον ελληνικό λαό, μειώνοντας τους μισθούς του, διαλύοντας τις εργασιακές σχέσεις και ξεπουλώντας όλες τις υποδομές της χώρας, ακόμη και αυτή τη γη. Πόσο απέχει αυτή η κατάσταση από την ουσιαστική χρεοκοπία; Ή μήπως είναι «ελεγχόμενη» μέχρι να ξεπουλήσουν τα πάντα και τότε να δουν αν θα ανακοινώσουν και επίσημα τη χρεοκοπία;
Το πραγματικό δίλημμα
Αυτό είναι το παζλ που φτιάχνουν, κομμάτι του οποίου είναι οι αποφάσεις της ΔΕΑΑ της 15ης Δεκέμβρη. Αν φανταστεί κανείς τη χώρα και την κοινωνία μετά από 10 χρόνια ίδιας πορείας, μόνο συντρίμμια μπορεί να δει. Αυτή η πορεία δεν είναι μονόδρομος. Το δίλημμα που τίθεται πλέον όλο και πιο επιτακτικά είναι: ή συνέχιση του «μονόδρομου» ΠΑΣΟΚ-Μνημονίου-τρόικας και ουσιαστική διάλυση της χώρας και της κοινωνίας σε 1 ή 5 ή 10 χρόνια, μικρή σημασία έχει, ή οργάνωση της αντίστασης του λαού και Μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων ενάντια στο Μνημόνιο, που θα ανοίγει έναν άλλο δρόμο.
