Αν υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης που παρακολουθεί τη στήλη, θα ήθελα να του προτείνω ένα σενάριο για ταινία μικρού μήκους, σε τρία επεισόδια. Διότι είναι κρίμα κι άδικο, στ’ αλήθεια, τόση φαντασία στην εξουσία να πηγαίνει στράφι. Και εν πάση περιπτώσει, όπως οι άλλοι ζητούν να επιστρέψει η ελληνική οικογένεια στο γήπεδο, εγώ ζητώ να επιστρέψει ο (υπαρκτός) πολιτικός σουρεαλισμός στον κινηματογράφο. Δεν βλέπω ειλικρινά πού είναι το κακό.
Επεισόδιο πρώτο: Σε σκοτεινά και απόμερα γραφεία κάτω από τη γη και μέσα σε κλίμα απόλυτης μυστικότητας, η τρόικα συσκέπτεται για το πώς θα αντιμετωπίσει τον γνωστό πολιτικό της «πονοκέφαλο»: το διαρκές σκίσιμο των μνημονίων από την κυβέρνηση Σαμαρά. Η συζήτηση είναι έντονη και η αγωνία μεταξύ των παρισταμένων χτυπάει κόκκινο. Ύστερα από τρικυμιώδεις διαβουλεύσεις, αποφασίζεται τελικά το Μνημόνιο να πλαστικοποιηθεί. Για τον σκοπό αυτό, προκρίνεται η επίδοση ειδικών κονδυλίων-bonus σε όλα τα κεντρικά φωτοτυπεία της Αθήνας.
Επεισόδιο δεύτερο: Πάνω, όμως, που η απόφαση βαίνει προς υλοποίηση (και πλαστικοποίηση), συμβαίνει το αναπάντεχο: ιπτάμενοι αναρχικοί αλεξιπτωτιστές εισβάλλουν βίαια στα γραφεία της τρόικας, ξυλοκοπούν ανηλεώς τους παριστάμενους και τους ακινητοποιούν με χειροπέδες και αλυσίδες. Ο αναρχικός μοίραρχος των αλεξιπτωτιστών (γνωστός και ως Aντιεξουσιαστής-Terminator) κοιτάει τα θύματά του με βλοσυρό ύφος και τους λέει: «Βe back!». Η συγκεκριμένη πρόταση, γνωστό συνθηματικό της διαβόητης τρομοκρατικής οργάνωσης UFA (Unidentified Flying Anarchists) σηματοδοτεί τη ρήψη εκατοντάδων χιλιάδων μολότοφ. Τα γραφεία της τρόικας γίνονται φλαμπέ.
Επεισόδιο τρίτο: Το νέο κάνει το γύρο του κόσμου και προκαλεί τις πιο ετερόκλητες αντιδράσεις. Η πιο σημαδιακή, ωστόσο, είναι εκείνη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος βγάζει μια λύρα από την τσέπη του σακακιού του και, εμπνευσμένος, αρχίζει να παίζει πεντοζάλη (ενώ τα μέλη του κόμματος τον σιγοντάρουν με νταούλια και ζουρνάδες). Στον ήχο του φρενιτιώδους χορού, όλοι οι χαρτογιακάδες της οικουμένης (με προεξάρχοντες τα golden-boys της Wall Street) αρχίζουν να περιδινίζονται οργιαστικά, συμπαρασύροντας στο χορό τους τις αγορές, τη μία μετά την άλλη. Ακόμα κι ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ παραιτείται από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κι αρχίζει να μαθαίνει ριζίτικα κοντά στον Νίκο Ζωιδάκη…
Σκέφτομαι να πάρω την οικογένειά μου και να φύγω από την Ελλάδα το ταχύτερο δυνατό. Όχι απλώς διότι με τόσο αέρα εθνικής ανασυγκρότησης κινδυνεύω να πλευριτώσω. Όχι απλώς διότι με πονάει να βλέπω την ακριβή, πανάκριβή μου Αριστερά, να κάνει ό,τι μπορεί για να αυτοδιασύρεται με τέτοιο επαίσχυντα παπανδρεϊκό τρόπο. Αλλά γιατί νομίζω ότι το επίπεδο της πολιτικής μας ζωής είναι τόσο χαμηλό, που δύσκολα μπορεί πλέον να ενταχθεί «στην τάξη του στοχάσιμου», όπως λέει ο Alain Badiou. Και προσωπικά αισθάνομαι πάντοτε την ανάγκη να καταδικάζω την ηλιθιότητα, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
