Όχι διεθνής τοκογλυφία, αλλά «μηχανισμός στήριξης». Όχι πολιτική και οικονομική υποτέλεια, αλλά «εξωστρέφεια». Όχι δανειστές, αλλά «εταίροι». Όχι φορολογική μνησικακία, αλλά «περαίωση». Όχι φόρος, αλλά «επίδομα αλληλεγγύης». Όχι χαράτσι, αλλά «ΕΝΦΙΑ». Όχι χρεοκοπία, αλλά «πρωτογενές πλεόνασμα». Όχι νέα μέτρα, αλλά «ισοδύναμα». Όχι απαλλαγή από τα τοξικά ομόλογα του Δημοσίου, αλλά «κούρεμα». Όχι τρίτο μνημόνιο, αλλά «λήψη προληπτικής πιστωτικής γραμμής».
Όχι απόλυση, αλλά «κινητικότητα». Όχι διαχείριση της ανεργίας μέσω ΕΣΠΑ, αλλά «νέες θέσεις εργασίας». Όχι κακόμοιροι και απελπισμένοι, αλλά «επωφελούμενοι». Όχι άνεργοι και ανασφάλιστοι, αλλά «σε ευέλικτη εργασία». Όχι υποψήφιοι προς απόλυση, αλλά «δεξαμενή της κινητικότητας». Όχι αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, αλλά «αναγκαία οδός των μεταρρυθμίσεων». Όχι συρρίκνωση, αλλά «συγχώνευση». Όχι συνεχιζόμενη και επιδεινούμενη φτώχεια, αλλά «δημοσιονομική πειθαρχία». Όχι συσσίτια και ελεημοσύνη, αλλά «δράσεις υποστήριξης πολιτών». Όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά «κέντρα φιλοξενίας». Όχι αποκλεισμένοι και απόκληροι, αλλά «ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες».
Όχι κυβέρνηση ανδρεικέλων, αλλά «εθνικής σωτηρίας». Όχι ιδεολογική σύγκλιση υπέρ του Mνημονίου, αλλά «πολυσυλλεκτικότητα με άξονα το εθνικό συμφέρον». Όχι κουίσλινγκ και δωσιλογισμός, αλλά «ρεαλιστικές και υπεύθυνες αποφάσεις». Όχι υπουργείο Δημόσιας Τάξης, αλλά «υπουργείο Προστασίας του Πολίτη». Όχι εκβιασμός και εντατικοποίηση, αλλά «αξιολόγηση». Όχι φιλοκυβερνητική προπαγάνδα, αλλά «υπεύθυνη και ανεξάρτητη ενημέρωση». Όχι καθολική απαξίωση της πολιτικής, αλλά «νέα, άφθαρτα πρόσωπα».
Όχι φασισμός και ναζισμός, αλλά «πατριωτισμός και εθνική υπερηφάνεια». Όχι κοινωνικός δαρβινισμός, αλλά «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας». Όχι πάταξη όλων των εστιών κοινωνικής πίεσης και αντίστασης, αλλά «προάσπιση της δημόσιας εικόνας της χώρας». Όχι υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος, αλλά «τουριστική αξιοποίηση». Όχι κατάργηση και ξεπάστρεμα, αλλά «εξορθολογισμός και αναδιάρθρωση». Όχι εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, αλλά «ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και ανάπτυξη». Όχι απαξίωση και ξήλωμα, αλλά «δέσμη διαρθρωτικών αλλαγών».
Όχι θρασύδειλος αχυράνθρωπος, αλλά «εσωκομματικός αντάρτης». Όχι σφουγγοκωλάριος, αλλά «ανεξάρτητος βουλευτής». Όχι Κωνσταντίνος Πλεύρης, αλλά «Αθανάσιος Πλεύρης». Όχι Χαράλαμπος Τραμπάκουλας, αλλά «Μιχάλης Ταμήλος». Όχι Ζαν Μαρί Λεπέν, αλλά «Νεολαία ΕΠΕΝ» (λέγε με Μάκη Βορίδη). Όχι οργανικός διανοούμενος, αλλά «Σώτη Τριανταφύλλου». Όχι Mάρτιν Χάιντεγκερ, αλλά «Στέλιος Ράμφος» (διά στόματος Κυριάκου Μητσοτάκη). Όχι τηλεοπτικός απολογητής του συστήματος, αλλά «Πρετεντέρης σε εμπάργκο». Όχι συριστικό τρολάρισμα, αλλά «Άδωνις Γεωργιάδης». Όχι αναπτυξιακό και τεχνοκρατικό ΠΑΣΟΚ, αλλά «Ελιά». Όχι απολίτικο νεφέλωμα, αλλά «Ποτάμι». Και τέλος: Όχι τριτοκοσμική, αλλά «Νέα» Ελλάδα.
Η ξύλινη γλώσσα χαρακτηριστικό μόνο του ΚΚΕ; Θα αστειεύεσθε, βέβαια. Πρόκειται μάλλον για την απαραίτητη «επικοινωνιακή» σκευή οποιουδήποτε κομματικού μηχανισμού επιθυμεί να παραμείνει στην εξουσία. Με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη σκευή δεν επαφίεται πλέον στη ρητορική δεινότητα του Α ή του Β πολιτικού, αλλά αποτελεί οργανικό τμήμα όλων των επιχειρηματικών και πολιτικών δεξαμενών σκέψης, συνιστώντας γι’ αυτές ένα είδος υποχρεωτικής τεχνογνωσίας. Από την άποψη αυτή μας ψεκάζουν, πράγματι, με εκτεταμένη χρήση λεκτικών χημικών, σύντροφοι και φίλοι…
