Του Δημήτρη Υφαντή. Ο Α. Τσίπρας σε μια κρίσιμη στιγμή της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, όπου εγκαινιάστηκε η πορεία προς τον ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, σε μια εκτός προγράμματος παρέμβαση στο ζήτημα των διαφορετικών λιστών για την Κεντρική Επιτροπή, είχε υπερασπιστεί το δικαίωμα της κάθε τάσης στον αυτοπροσδιορισμό και δηλώνοντας ότι αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως υπόδειγμα, έθεσε κι ο ίδιος υποψηφιότητα, παραιτούμενος από τη ρύθμιση του «αριστήνδην» (εκτός ψηφοφορίας δηλαδή) ορισμού στην Κ.Ε.
Τώρα, παραμονές της συνεδρίασης της Κ.Ε., όπου θα συζητηθούν τα καταληκτικά ντοκουμέντα του Συνεδρίου, ώστε να ξεκινήσει ο προσυνεδριακός διάλογος, επέλεξε διά των ερτζιανών (105,5 «Στο Κόκκινο»), να ανοίξει το πολύ ευαίσθητο ζήτημα της διάλυσης των συνιστωσών στο νέο φορέα. Λίγα 24ωρα πριν, ο συντονιστής της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Βίτσας, με συνεντεύξεις έθεσε την ίδια άποψη.
Υπάρχει προφανώς ζήτημα. Όχι για το εάν και πώς θα πάψουν ως αυτόνομες οι οργανώσεις-συνιστώσες και θα μετατραπούν σε τάσεις του ενιαίου φορέα, όπως πρότεινε μέσω ραδιοφώνου ο Α. Τσίπρας. Υπάρχει ένα θέμα δημοκρατικής διαδικασίας, που δεν μπορεί να ξεπερνιέται αβασάνιστα. Κι η δημοκρατία είναι γνωστό σε όλους, από όποια θέση κι αν έχουν πασχίσει για τον, ώς σήμερα, «ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών», πως δεν έχει δοξαστεί ιδιαιτέρως στις διαδικασίες του. Αντλώντας -από ποιο άραγε «προεδρικό» δικαίωμα- ένα τόσο καίριο ζήτημα δεν τίθεται μέσα στα όργανα του φορέα, ώστε να διαχυθεί η συζήτηση έγκαιρα και αναλυτικά σε όλα τα μέλη, αλλά μεθοδεύεται ένας αιφνιδιασμός μέσω των ΜΜΕ, που δεν έχει άλλο αποτέλεσμα πέρα από τη δημιουργία ενός ορισμένου «κλίματος»;
Έτσι, κάθε άλλο παρά διαμορφώνονται ουσιαστικοί όροι συμμετοχής και διαλόγου, ακόμη και αντιπαράθεσης, ούτε διασφαλίζονται προϋποθέσεις γόνιμων συνθέσεων και εντέλει προωθητικής κατάληξης. Και, βέβαια, τα μέλη του φορέα τίθενται και πάλι σε θέση θεατή, το πολύ-πολύ οπαδού των στρατοπέδων, που ήδη διαμορφώνονται. Άλλωστε κι η μιντιοκρατία που επιτίθεται ασύστολα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι γνωστό ότι ψοφάει για… συνιστώσες.
Ο στόχος για έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών, ενιαίο, συμμετοχικό και κυρίως ανοιχτό στο λαό είναι κρίσιμος για το μέλλον του τόπου και τη συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού ρεύματος ανατροπής, αλλαγής και διεξόδου. Ο Α. Τσίπρας, ενώ φραστικά καταδικάζει τα αρνητικά των μηχανισμών του «απερχόμενου» ΣΥΝ, την ίδια στιγμή αναπαράγει πρακτικές ηγεμονισμού, όχι πια με βάση την κατά τεκμήριο «μεγαλύτερη» συνιστώσα, αλλά με την εκμετάλλευση του προεδρικού «αξιώματος» και μάλιστα προκρίνοντας ως κατάλληλο το επικοινωνιακό πεδίο. Θα ήταν άλλα τα αποτελέσματα αν ασκούσε τα επικοινωνιακά του χαρίσματα στην άμεση επαφή με το λαό, ώστε να «εισβάλει» στον ΣΥΡΙΖΑ και να βάλει τη δική του σφραγίδα, τη φρεσκάδα και τις αγωνίες του. Δεν το βλέπουμε…
