Του Δημήτρη Υφαντή. Πολλοί από τους… πολύ αριστερούς είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα το βράδυ της 6ης Μάη, βλέποντας το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ορισμένα γνωστά ονοματεπώνυμα που προσδίδουν… κύρος σε αναλύσεις – «σεντόνια» επί παντός επιστητού (πόσο μάλλον για ένα τόσο εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα) έσπευσαν να πλεύσουν με δεξιοτεχνία πάνω στο φουσκωμένο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ δεν είχαν πάρει, στην κυριολεξία, χαμπάρι τι συντελούνταν στην ελληνική κοινωνία, δεν είχαν… μυριστεί τη δυναμική πολιτικής ανατροπής που εκκολάπτονταν, τα κατείχαν όλα με το νι και με το σίγμα εκ των υστέρων. Αλλά η «αφηγηματική» μανία τους δεν συγκρατήθηκε με την εκτόνωση αποενοχοποίησης ορισμένων στην κάλπη, για την προηγούμενη αστοχία (επιεικές) διαρκείας των εκτιμήσεων και των προσανατολισμών τους. Έτσι, θεώρησαν χρέος τους να αποδώσουν τις πολιτικές αιτίες της… ήττας.
Αλήθεια, για ποια «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται λόγος; Αν δεν κάνουμε λάθος, ο αντίπαλος είχε ένα αβαντάζ εκκίνησης κατά δύο μονάδες μιας συσπειρωμένης, αφού είχε ήδη υποστεί τις μέγιστες απώλειες, κομματικής βάσης στις 6 Μάη. Και εξασφάλισε άμεσα την τροφοδοσία από δεξαμενές της τάξης του 6% από Ντόρα και Καρατζαφέρη. Ο «Συναγερμός» σωτηρίας του συστήματος με ωμή εξωχώρια επέμβαση οργανώθηκε υποδαυλίζοντας, παράλληλα, μεθοδεύσεις προσομοίωσης κατάρρευσης της χώρας, με την οργανωμένη φυγή καταθέσεων. Με τις μετριοπαθέστερες αθροίσεις, από το 19 ώς το 29%, αυτό συνιστά νίκη για το κέντρο-άκρο-δεξιό συνονθύλευμα του Σαμαρά, που είναι αμφίβολο αν μπορεί να σταθεί στην κυβέρνηση χωρίς το φύλο συκής του Κουβέλη; Η «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τους αναλυτές μας, βεβαίως, οφείλεται στον… «αριστερό ευρωπαϊσμό», ενώ αν είχε «σηκώσει το γάντι» της εξόδου από την Ευρωζώνη… Ήταν προφανώς αυτή η διακύβευση των εκλογών της 17ης Ιούνη. Στο μυαλό τους και μόνον. Γι’ αυτό και τώρα εκεί επανατοποθετούν τα ζητούμενα της συγκυρίας: στην κεντρικότητα του «αντι-ευρώ», τη θεμελίωση του «κομμουνιστικού φορέα» και την προβολή της… «σοσιαλιστικής προοπτικής».
Πρόκειται για ένα ολόκληρο πακέτο ιδιαιτέρως αποκρουστικό. Η αναβάπτιση της Αριστεράς στην καθημερινότητα της ζωής και της αγωνίας των λαϊκών στρωμάτων θα παίρνει σάρκα και οστά και θα παράγει πολιτικά αποτελέσματα, μόνο αν τέτοια πρότυπα παραμείνουν μόνο ως εκθέματα οικιακής χρήσης και διανοητικής αυτοϊκανοποίησης, ώς την επόμενη… έκπληξή τους.
Πριν από τη «γείωση» λοιπόν -προσφιλής λέξη των… ειδημόνων- θα ήταν αναγκαία η προσ-γείωση στην πραγματικότητα. Για τα «ανώτερα μαθηματικά» των εμβριθών αναλύσεων είναι προϋπόθεση να κατέχεις στοιχειωδώς την πρακτική αριθμητική. Και πριν από την «αναγνώριση της τάξης», άλλη επαναλαμβανόμενη μέχρι τελικής πτώσεως «αλήθεια», θα ήταν χρήσιμο να ανιχνεύεται η κίνηση και η βούληση του λαού. Εμείς, από «επαγγελματική» αναγνωστική διαστροφή είχαμε -ακόμη;- την υπομονή να καταναλώνουμε τις πολλές χιλιάδες λέξεις, που με άνεση «ρίχνουν», μόνο και μόνο για μην ψελλίσουν ούτε ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Η αλήθεια είναι ότι αυτό αναζητούσαμε και δεν το βρήκαμε. Προφανώς το αναζητούσαμε μάταια. Αφού η «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, τελικώς, δικαίωσε τέτοιους… πολύ αριστερούς. Ενώ αν δεν ήταν ήττα;
Αλήθεια, για ποια «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται λόγος; Αν δεν κάνουμε λάθος, ο αντίπαλος είχε ένα αβαντάζ εκκίνησης κατά δύο μονάδες μιας συσπειρωμένης, αφού είχε ήδη υποστεί τις μέγιστες απώλειες, κομματικής βάσης στις 6 Μάη. Και εξασφάλισε άμεσα την τροφοδοσία από δεξαμενές της τάξης του 6% από Ντόρα και Καρατζαφέρη. Ο «Συναγερμός» σωτηρίας του συστήματος με ωμή εξωχώρια επέμβαση οργανώθηκε υποδαυλίζοντας, παράλληλα, μεθοδεύσεις προσομοίωσης κατάρρευσης της χώρας, με την οργανωμένη φυγή καταθέσεων. Με τις μετριοπαθέστερες αθροίσεις, από το 19 ώς το 29%, αυτό συνιστά νίκη για το κέντρο-άκρο-δεξιό συνονθύλευμα του Σαμαρά, που είναι αμφίβολο αν μπορεί να σταθεί στην κυβέρνηση χωρίς το φύλο συκής του Κουβέλη; Η «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τους αναλυτές μας, βεβαίως, οφείλεται στον… «αριστερό ευρωπαϊσμό», ενώ αν είχε «σηκώσει το γάντι» της εξόδου από την Ευρωζώνη… Ήταν προφανώς αυτή η διακύβευση των εκλογών της 17ης Ιούνη. Στο μυαλό τους και μόνον. Γι’ αυτό και τώρα εκεί επανατοποθετούν τα ζητούμενα της συγκυρίας: στην κεντρικότητα του «αντι-ευρώ», τη θεμελίωση του «κομμουνιστικού φορέα» και την προβολή της… «σοσιαλιστικής προοπτικής».
Πρόκειται για ένα ολόκληρο πακέτο ιδιαιτέρως αποκρουστικό. Η αναβάπτιση της Αριστεράς στην καθημερινότητα της ζωής και της αγωνίας των λαϊκών στρωμάτων θα παίρνει σάρκα και οστά και θα παράγει πολιτικά αποτελέσματα, μόνο αν τέτοια πρότυπα παραμείνουν μόνο ως εκθέματα οικιακής χρήσης και διανοητικής αυτοϊκανοποίησης, ώς την επόμενη… έκπληξή τους.
Πριν από τη «γείωση» λοιπόν -προσφιλής λέξη των… ειδημόνων- θα ήταν αναγκαία η προσ-γείωση στην πραγματικότητα. Για τα «ανώτερα μαθηματικά» των εμβριθών αναλύσεων είναι προϋπόθεση να κατέχεις στοιχειωδώς την πρακτική αριθμητική. Και πριν από την «αναγνώριση της τάξης», άλλη επαναλαμβανόμενη μέχρι τελικής πτώσεως «αλήθεια», θα ήταν χρήσιμο να ανιχνεύεται η κίνηση και η βούληση του λαού. Εμείς, από «επαγγελματική» αναγνωστική διαστροφή είχαμε -ακόμη;- την υπομονή να καταναλώνουμε τις πολλές χιλιάδες λέξεις, που με άνεση «ρίχνουν», μόνο και μόνο για μην ψελλίσουν ούτε ένα ψήγμα αυτοκριτικής. Η αλήθεια είναι ότι αυτό αναζητούσαμε και δεν το βρήκαμε. Προφανώς το αναζητούσαμε μάταια. Αφού η «ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ, τελικώς, δικαίωσε τέτοιους… πολύ αριστερούς. Ενώ αν δεν ήταν ήττα;
Σχόλια
