του Νίκου Χουντή*
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην ΕΡΤ («Η Επόμενη Μέρα», με τον Σεραφείμ Κοτρώτσο), ο εκπρόσωπος τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), Μαργαρίτης Σχοινάς, υπογράμμισε ότι το κεντρικό διακύβευμα των ευρωεκλογών είναι η σύγκρουση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων με τους «ευρωφοβικούς και λαϊκιστές».
Η δήλωση αυτή του κ. Σχοινά αποτυπώνει, κατά τη γνώμη μου με τον καλύτερο τρόπο, την ουσία της πολιτικής κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση από το 2010, μιας κρίσης που έρχεται να αμφισβητήσει τον πυρήνα του ευρωπαϊκού σχεδίου, που δεν είναι άλλος από την τιθάσευση των ενδο-καπιταλιστικών ανταγωνισμών, την εύρεση οικονομικών και γεωπολιτικών συναινέσεων στην Ευρώπη, υπό την ηγεμονία της Γερμανίας και της Γαλλίας.
«Ευρωφοβικοί» και «Φιλοευρωπαίοι» συγκρούονται για περισσότερη εξουσία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προτάσσοντας δύο εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης. Από τη μια, έχουμε την ενίσχυση των εθνικών κρατών, την επαναφορά των συνόρων για τους πρόσφυγες και μετανάστες και την εφαρμογή μερκαντιλιστικών οικονομικών πολιτικών, ώστε να προστατευθούν τα πιο αδύναμα ευρωπαϊκά κεφάλαια, και από την άλλη την περαιτέρω ολοκλήρωση και ενοποίηση της ΕΕ, με στόχο την «απελευθέρωση» και στήριξη των πιο επιθετικών και ανεπτυγμένων μερίδων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Ο ελληνικός και οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν και να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον, βάζοντας τέλος στις πολιτικές της λιτότητας και του δημοσιονομικού ελέγχου, στην στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και την άνοδο του εθνικισμού και του ρατσισμού
Πρόκειται για δύο εναλλακτικές, που για τον κόσμο της εργασίας είναι εξίσου εφιαλτικά, αφού υπηρετούν το ίδιο νεοφιλελεύθερο δόγμα, βασισμένο στην λιτότητα, την απελευθέρωση των αγορών και τη διάλυση εργασιακών σχέσεων και κοινωνικού κράτους. Εναλλακτικές που, όμως, δεν διαφοροποιούνται σημαντικά στα ζητήματα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, αφού οι εθνικιστικές και ρατσιστικές κραυγές της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, έχουν εδώ και δεκαετίες «θεσμοποιηθεί» στην επίσημη πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, πολλές φορές από κυβερνήσεις φιλοευρωπαϊκών κομμάτων.
Ανεξάρτητα από την τελική έκβαση αυτής της ενδο-καπιταλιστικής μάχης εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το μόνο σίγουρο είναι ότι πολιτικό πλαίσιο της Ένωσης και της Ευρωζώνης γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό για τα λαϊκά συμφέροντα. Η οικονομική και κοινωνική πολιτική –ακόμα και εκτός των αποικιοκρατικών Μνημονίων– ορίζεται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο, στο όνομα της «δημοσιονομικής σταθερότητας» και των «κανόνων της Οικονομικής Διακυβέρνησης του Ευρώ». Η αγροτική και αναπτυξιακή πολιτική υποτάσσεται στα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών, ενώ η εξωτερική πολιτική των κρατών-μελών οφείλει να υπηρετεί τους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο αυτό η ελληνική κυβέρνηση έχει εναποθέσει την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων στους ευρωνατοϊκούς μηχανισμούς, και εμπλέκει την Ελλάδα στους επικίνδυνος στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Η Ε.Ε. και το Ευρώ παρουσιάστηκε από τις ευρωπαϊκές ελίτ ως μια ιστορική ευκαιρία για οικονομική ανάπτυξη και ευημερία, εισοδηματική και κοινωνική σύγκλιση, ασφάλεια και σταθερότητα, σε μια ήπειρο που βασανίστηκε για αιώνες από τις εθνικές έριδες και τους οικονομικούς ανταγωνισμούς. Σήμερα, οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν διαπιστώσει πικρά ότι η «Ενωμένη Ευρώπη» είναι ένα πολιτικό σχέδιο που δημιουργεί κερδισμένους και χαμένους.
Ο ελληνικός και οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν τη δύναμη να αγωνιστούν και να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον, βάζοντας τέλος στις πολιτικές της λιτότητας και του δημοσιονομικού ελέγχου, στην στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης και την άνοδο του εθνικισμού και του ρατσισμού.
* Ο Νίκος Χουντής είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με την «Λαϊκή Ενότητα – Μέτωπο Ανατροπής»
