της Αγγελικής Παπαζάνη
Είναι απορίας άξιον το γιατί η διαχείριση της πανδημίας που είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι υπήρξε εγκληματική δεν είναι μέρος της προεκλογικής ατζέντας των αντιπολιτευτικών κομμάτων. Οι 36.000 νεκροί (από / με / χωρίς τον αόρατο εισβολέα) και μία υπερβάλλουσα (από κάθε αίτιο) θνησιμότητα θα ανέμενε κανείς ότι θα αποτελούσαν «βούτυρο» στο ψωμί των κυβερνητικών αντιπάλων, που θα έσπευδαν (υπό κανονικές συνθήκες) να στηλιτεύσουν τα κακώς κείμενα ,συνδέοντάς τα και με την αποδυνάμωση του συστήματος υγείας και με την πρόσφατη ψήφιση του νομοσχεδίου για το «νέο ΕΣΥ».
Προς μεγάλη έκπληξη πολλών, όμως, η πανδημία αντιμετωπίζεται από τα κόμματα που έχουν ριχτεί στη μάχη προς άγραν ψήφων… ως μη γεγενημένη! Αντίθετα, ζητήματα όπως οι υποκλοπές έχουν γίνει σημαία, καθώς θεωρούνται ή παρουσιάζονται (από τη μείζονα και την ελάσσονα αντιπολίτευση πάντα) ως το γενεσιουργό αίτιο της πολιτειακής εκτροπής, ως το τεκμήριο ότι « η δημοκρατία εάλω». Γιατί ,όμως, συμβαίνει αυτό;
Εκδοχή 1η: Οι αντιπολιτευόμενες παρατάξεις διακρίνονται για τον «πολιτισμό» τους. Σέβονται τις οικογένειες των θυμάτων και ως εκ τούτου δεν θέλουν να κερδίσουν ψήφους στις πλάτες εκείνων που χάθηκαν τα σκοτεινά χρόνια της πανδημικής κρίσης.
Εκδοχή 2η: Η κυβέρνηση τα έχει κάνει όλα στραβά. Εκτός από ένα! Τη διαχείριση της πανδημίας! Οπότε δεν υπάρχει κάτι που μπορεί η αντιπολίτευση να θίξει!
Εκδοχή 3η: Πώς θα μπορούσαν να στηλιτεύσουν κάτι στο οποίο έχουν συμμετάσχει και οι ίδιες; Πώς μπορούν να παραδεχτούν ότι πρακτικές που στήριξαν και προώθησαν οδήγησαν σε πλήρη καταστροφή; Πώς μπορούν να παραδεχτούν ότι πρωτοστάτησαν σε αντιδημοκρατικά μέτρα, βάζοντας πλάτη στον εκφασισμό του πολιτεύματος… ελέω ιού;
ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ η πρώτη εκδοχή, τότε δεν έχουμε παρά να θαυμάσουμε τα κόμματα της αντιπολίτευσης για την ευαισθησία τους, θυμίζοντάς τους όμως ότι η διαχείριση αυτή ενδέχεται να κοστίσει και άλλες ζωές στο εγγύς ή στο μακρινό μέλλον και ως εκ τούτου έχουν ιερά υποχρέωση να καταδείξουν τι είναι αυτό που πήγε στραβά, προκειμένου να προφυλάξουν τους πολίτες από τα ατοπήματα που οδήγησαν σε αυτήν την πολυεπίπεδη τραγωδία.
Αν ισχύει η δεύτερη εκδοχή, τότε πρέπει μείζων και ελάσσων αντιπολίτευση να έχουν το θάρρος να το παραδεχτούν δημοσίως και να συγχαρούν την κυβέρνηση για την μεγάλη αυτή επιτυχία!
Επειδή, όμως, οι κατοικοεδρεύοντες στο ελληνικό κοινοβούλιο δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες αβρότητες ή τέτοιες κρίσεις ειλικρίνειας, ας ασχοληθούμε εμβριθώς με την τρίτη εκδοχή, λαμβάνοντας υπόψη ότι η επιλεκτική ευαισθησία και η διγλωσσία ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά της πολιτικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης (ή καλύτερα υγειονομικής τρομοκρατίας).
Στον καιρό, λοιπόν, της απόλυτης υποκρισίας και πολιτικής εξαχρείωσης η αντιπολίτευση (μείζων και ελάσσων) λειτούργησε ως δεκανίκι της κυβέρνησης, καθώς επικύρωνε με τη στάση της τα επαχθή και μη υγειονομικά μέτρα ή (δυστυχώς πολλές φορές) απαιτούσε σκληρότερα μέτρα και επέκταση του ναζιστικού μέτρου της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού και σε άλλες επαγγελματικές ομάδες, γνωρίζοντας ότι η τύχη όσων δε συναινέσουν στον «βιασμό» τους θα είναι η αναστολή!
Έτσι, κάποιες παρατάξεις είπαν ένα ηχηρό «Ναι» στην καταδίκη σε πείνα συνανθρώπων μας, κάνοντας «πράξη τη νέα Αλλαγή».
Την ίδια στιγμή κάποιες άλλες χρησιμοποίησαν τις μεθόδους της Πυθίας (Ἣξεις ἁφήξεις οὐκ ἐν πολέμῳ θνήξεις) μιλώντας ταυτόχρονα για «απόφαση ελεύθερης βούλησης» και επέκταση της υποχρεωτικότητας σε άλλες επαγγελματικές ομάδες, μετακίνηση σε άλλες υπηρεσίες όσων αρνούνται τα δώρα της επιστήμης και «εξορία» των «αλητών-ανοήτων», νέες προσλήψεις στο ΕΣΥ χωρίς να γίνεται λόγος για επιστροφή των σε αναστολή (ακόμα κι όταν υπήρχαν τα δεδομένα ότι δεν επιτυγχάνεται προστασία και ότι το μέτρο της απομάκρυνσής τους απέτυχε παταγωδώς), κατά των διακρίσεων αλλά υπέρ των πιστοποιητικών κυκλοφορίας…
ΑΣ ΜΗΝ παραλείψουμε και εκείνους που ξιφούλκησαν υπέρ της αυτοδιάθεσης του σώματος έχοντας πριν ψηφίσει «Ναι» στο άρθρο 4 του νόμου 4675/2020 και «Παρών» στον ν.4682/2020. Την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι περίμεναν υπομονετικά να ωριμάσουν οι συνθήκες και μέχρι τότε αδιαφόρησαν για τους διωκόμενους εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, γιατί η Επιστήμη είναι μια θεότητα και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε! Ούτε λέξη, βέβαια, για το ακαταδίωκτο και τον εκφυλισμό των θεσμών!
Το λειτούργημα της Αντιπολίτευσης σε ένα ευνομούμενο δημοκρατικό κράτος είναι να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα, να ελέγχει την κυβέρνηση και να χαράζει –εφόσον διαφωνεί– καινούργιους δρόμους. Κατά την πανδημία κάτι τέτοιο δεν έγινε! Ίσως γιατί το κράτος δεν ήταν ευνομούμενο. Ίσως γιατί η Δημοκρατία είχε αφήσει την τελευταία της πνοή στα έδρανα, όταν ακούστηκε εκείνο «το κατά παρέκκλιση» και το Σύνταγμα των Ελλήνων ξεψύχησε στην αίθουσα του δικαστηρίου, όταν ακούστηκε το «συνταγματικώς ανεκτό».
Ας ευχηθούμε ότι οι εκλογές θα αναδείξουν τις δυνάμεις εκείνες που θα λειτουργήσουν υπέρ των Θεσμών και κατά των παρεκκλίσεων!
