Της Βέρας Δαμόφλη
«Αυτές οι μανάδες, αντί να δουλεύουν για να κερδίζουν τίμια το ψωμί τους, είν’ αναγκασμένες να περνούν όλον τον καιρό τους ζητιανεύοντας για να θρέψουν τα δυστυχισμένα παιδιά τους που, όταν μεγαλώνουν, γίνονται κλέφτες, γιατί δεν έχουν δουλειά ή εγκαταλείπουν την αγαπημένη πατρίδα τους».
«Πώς θα ανατραφούν όλα αυτά τα παιδιά και πώς θα ανταποκριθούμε στις βιοτικές ανάγκες τους; Στην τωρινή κατάσταση των πραγμάτων, είναι αδύνατον με τις μεθόδους που έχουν προταθεί έως τώρα. Γιατί δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε ούτε για τεχνίτες, ούτε για καλλιεργητές. Δεν χτίζουμε σπίτια και δεν καλλιεργούμε τη γη. Είναι πολύ σπάνιο να μπορέσουν να ζουν από την κλεψιά προτού γίνουν δέκα χρόνων».
«…Ο απίθανος αυτός αριθμός από παιδιά είναι, στην αξιοθρήνητη κατάσταση που βρίσκεται το βασίλειο, ένα παραπάνω βάρος.»
Αυτά γράφει, μεταξύ άλλων, ο Τζόναθαν Σουίφτ (1667-1745) στο κείμενό του με τίτλο: Η ταπεινή μου πρόταση για να πάψουν τα παιδιά των πτωχών στην Ιρλανδία να είναι βάρος στους γονιούς τους ή στην πατρίδα. Και για να γίνουν χρήσιμα στην κοινωνία. Και συνεχίζει:
«Ένας γνωστός μου Αμερικανός με διαβεβαίωσε πως, στο Λονδίνο, ένα υγιέστατο και καλοθρεμμένο παιδάκι είναι, σε ηλικία ενός έτους, ένα πολύ εκλεκτό έδεσμα, πολύ θρεπτικό και υγιεινό, όταν γίνεται βραστό, ψητό, στην κατσαρόλα ή στο φούρνο… Παραδέχομαι πως το φαγητό αυτό θα είναι κάπως ακριβό κι έτσι θα είναι πιο κατάλληλο για τους γαιοκτήμονες που, αφού καταβρόχθισαν κιόλας τους περισσότερους από τους πατεράδες, έχουν, φυσικά, ακόμα περισσότερο δικαίωμα στα παιδιά».
Ένα πλεονέκτημα της πρότασης: «Οι φτωχοί κολίγοι θα έχουν κάτι δικό τους που να μπορεί να τους το κατάσχει η Δικαιοσύνη και να πληρωθούν έτσι τα χρέη στον αφέντη τους, μια και το στάρι και τα ζώα τους, τους έχουν κιόλας κατασχεθεί και το χρήμα τούς είναι πράγμα άγνωστο.»1
Μαύρο το χιούμορ αλλά μαύρη και η πραγματικότητα. Εκατομμύρια παιδιά σε όλο τον κόσμο καταβροχθίζονται από την πορνεία, τα ναρκωτικά, τα πειράματα, τη σκλαβιά, την πείνα, τις ιάσιμες ασθένειες. Και καμία αδικία δεν πρόκειται να αποκατασταθεί στον τρίτο κόσμο -την εκμετάλλευσή του από την «πλούσια Ευρώπη» θυμήθηκαν αίφνης οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι- αν η εξαθλίωση επεκταθεί.
Τα φονικά μαγκάλια, οι αυτοκτονίες, οι εφιαλτικές σκηνές στο συσσίτιο της Καλλιθέας, η ανεργία, η μετανάστευση, το σκοτάδι, το κρύο, οι στερήσεις. Η καθημερινή τρομοκράτηση των πολιτών από την Ε.Ε., την κυβέρνηση, τα ΜΜΕ αλλά και από τα ασφαλιστικά ταμεία. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, τα ξεπουλήματα, η περιστολή της αστικής δημοκρατίας καθώς και η απαξίωση των πολιτικών και της πολιτικής δεν γεννούν πρωτογενές πλεόνασμα. Εγκυμονούν το αβγό του φιδιού με ή χωρίς αγκυλωτούς σταυρούς. Κι όταν η εξαθλίωση -οικονομική και πολιτισμική- αυξηθεί, δεν θα μαζεύεται με διακηρύξεις και ασάφειες.
Το φίδι θα έχει αρχίσει να δαγκώνει. Και οι κολασμένοι, που σήμερα δεν εξεγείρονται οργανωμένα για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, ίσως αύριο να μη στηρίξουν μία αριστερή κυβέρνηση, ακόμα κι αν ένα ποσοστό από αυτούς θα την έχει ψηφίσει. Θα έχουν μάθει αλλιώς.
(1) Μετάφραση Α. Μοσχοβάκης,
Εκδόσεις Αιγόκερως
