Βρισκόμαστε ξανά σε μία κρίσιμη καμπή.
Οι εργολάβοι της «σωτηρίας» μας ένα πράγμα σίγουρα δεν έχουν κατορθώσει. Να ξεμπερδέψουν με την ανεξέλεγκτη μεταβλητή, τον ατίθασο παράγοντα, που έχει επηρεάσει -και σε μεγάλο βαθμό καθορίσει- τη φορά των πολιτικών εξελίξεων. Είναι ο λαός, οι μάζες, έτσι ακριβώς, δεν υπάρχουν άλλες εκφράσεις να αποδώσουν πιο παραστατικά αυτή τη μοναδική συγκέντρωση δύναμης και ορμητική ροή, που απείλησε και κλόνισε -όχι μόνο μία φορά- πανίσχυρες κατά την κοινοβουλευτική αριθμητική κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στην ώρα που πρέπει να ακουστεί η φωνή του κόσμου, που συμπιέζεται αφόρητα μέχρι εξόντωσης και ταυτόχρονα γίνεται έρμαιο απίστευτων χειρισμών εξαπάτησης, τρομοκράτησης, εκβιασμού και φρονηματισμού. Είναι τερατώδους ισχύος οι μηχανισμοί που έχουν επιστρατευθεί, από την πρώτη στιγμή. Πάσης φύσεως επιτελεία, διεθνή και ντόπια, με στόχο τη χειραγώγηση, τη διαστρέβλωση, την ενοχοποίηση και ταυτόχρονα την ωμή καταστολή και βία, ώστε να επιβληθεί μία παγερή σιγή νεκροταφείου. Πρέπει να επιβληθεί αυτή η σιγή ακόμη κι αν για τίμημά της έχει την τελική καταβαράθρωση της κοινωνίας και τον τυφλό διχασμό.
Όμως έχουν αποτύχει. Η κοινωνία, με ελάχιστα εφόδια τροφοδοσίας από μία Αριστερά αμυντική, αμήχανη κι εγκλωβισμένη σε στερεότυπα στην πρώτη περίοδο, αναζήτησε δρόμους, αμφισβήτησε, έχτισε την αλληλεγγύη στην πράξη και συγκρούστηκε δίνοντας μεγάλες μάχες ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο Μνημόνιο. Οι στιγμές των λαϊκών ξεσπασμάτων ήταν τέτοιου μεγέθους και ποιότητας, που τελικά γονιμοποίησαν την προοπτική της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σωτηρίας για τη χώρα.
Η ραγδαία αποσάθρωση της συγκυβέρνησης οφείλεται, εν πολλοίς, στα κεκτημένα της κοινωνικής δυναμικής. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως δεν μπορούν, ανεμπόδιστα, να επιταχύνουν τον οδοστρωτήρα του νέου Μνημονίου, ούτε να παραδώσουν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στους απεσταλμένους της Μέρκελ. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί το ότι επί τέσσερις μήνες κωλυσιεργούν μέσω του βασανιστικού θεάτρου τής -τάχα- διαπραγμάτευσης με την τρόικα, μέχρι να καταλήξουν στα προαποφασισμένα μέτρα. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί το ότι η κυβερνητική «πλειοψηφία» αποτυπώνεται ήδη σε καθοριστικές ψηφοφορίες, όπως η τελευταία για τις ιδιωτικοποιήσεις, με αθροίσματα κάτω από το 151, το ελάχιστο όριο της νομιμοποίησης. Πρωτοφανή φαινόμενα για την πολιτική ζωή της χώρας, θυμίζουμε σε μία κυβέρνηση που συγκέντρωσε πριν από λίγους μήνες πάνω από 170 ψήφους εμπιστοσύνης.
Τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Να αδρανοποιήσουν το λαό, να τον περιορίσουν σε ρόλο αμήχανου παθητικού θεατή των μηχανορραφιών μεταξύ των συνένοχων κυβερνητικών εταίρων και των εκβιασμών των δανειστών. Όμως ήδη πυροδοτείται και απελευθερώνεται το φορτίο των λαϊκών αντιστάσεων. Ξεδιπλώνονται πρωτοβουλίες κινητοποιήσεων από ποικίλους χώρους, που μπορούν να καταλήξουν σε ένα ενωτικό λαϊκό ορμητικό ποτάμι ξεσηκωμού στο διήμερο της πανελλαδικής γενικής απεργίας.
Είναι ρεαλιστικό και εφικτό να τους διώξουμε μαζί με τα μέτρα τους. Ο φόβος τους μπορεί και πρέπει να γίνει η δική μας ελπίδα.
Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στην ώρα που πρέπει να ακουστεί η φωνή του κόσμου, που συμπιέζεται αφόρητα μέχρι εξόντωσης και ταυτόχρονα γίνεται έρμαιο απίστευτων χειρισμών εξαπάτησης, τρομοκράτησης, εκβιασμού και φρονηματισμού. Είναι τερατώδους ισχύος οι μηχανισμοί που έχουν επιστρατευθεί, από την πρώτη στιγμή. Πάσης φύσεως επιτελεία, διεθνή και ντόπια, με στόχο τη χειραγώγηση, τη διαστρέβλωση, την ενοχοποίηση και ταυτόχρονα την ωμή καταστολή και βία, ώστε να επιβληθεί μία παγερή σιγή νεκροταφείου. Πρέπει να επιβληθεί αυτή η σιγή ακόμη κι αν για τίμημά της έχει την τελική καταβαράθρωση της κοινωνίας και τον τυφλό διχασμό.
Όμως έχουν αποτύχει. Η κοινωνία, με ελάχιστα εφόδια τροφοδοσίας από μία Αριστερά αμυντική, αμήχανη κι εγκλωβισμένη σε στερεότυπα στην πρώτη περίοδο, αναζήτησε δρόμους, αμφισβήτησε, έχτισε την αλληλεγγύη στην πράξη και συγκρούστηκε δίνοντας μεγάλες μάχες ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο Μνημόνιο. Οι στιγμές των λαϊκών ξεσπασμάτων ήταν τέτοιου μεγέθους και ποιότητας, που τελικά γονιμοποίησαν την προοπτική της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σωτηρίας για τη χώρα.
Η ραγδαία αποσάθρωση της συγκυβέρνησης οφείλεται, εν πολλοίς, στα κεκτημένα της κοινωνικής δυναμικής. Αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως δεν μπορούν, ανεμπόδιστα, να επιταχύνουν τον οδοστρωτήρα του νέου Μνημονίου, ούτε να παραδώσουν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας στους απεσταλμένους της Μέρκελ. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί το ότι επί τέσσερις μήνες κωλυσιεργούν μέσω του βασανιστικού θεάτρου τής -τάχα- διαπραγμάτευσης με την τρόικα, μέχρι να καταλήξουν στα προαποφασισμένα μέτρα. Έτσι μόνο μπορεί να εξηγηθεί το ότι η κυβερνητική «πλειοψηφία» αποτυπώνεται ήδη σε καθοριστικές ψηφοφορίες, όπως η τελευταία για τις ιδιωτικοποιήσεις, με αθροίσματα κάτω από το 151, το ελάχιστο όριο της νομιμοποίησης. Πρωτοφανή φαινόμενα για την πολιτική ζωή της χώρας, θυμίζουμε σε μία κυβέρνηση που συγκέντρωσε πριν από λίγους μήνες πάνω από 170 ψήφους εμπιστοσύνης.
Τώρα παίζουν το τελευταίο τους χαρτί. Να αδρανοποιήσουν το λαό, να τον περιορίσουν σε ρόλο αμήχανου παθητικού θεατή των μηχανορραφιών μεταξύ των συνένοχων κυβερνητικών εταίρων και των εκβιασμών των δανειστών. Όμως ήδη πυροδοτείται και απελευθερώνεται το φορτίο των λαϊκών αντιστάσεων. Ξεδιπλώνονται πρωτοβουλίες κινητοποιήσεων από ποικίλους χώρους, που μπορούν να καταλήξουν σε ένα ενωτικό λαϊκό ορμητικό ποτάμι ξεσηκωμού στο διήμερο της πανελλαδικής γενικής απεργίας.
Είναι ρεαλιστικό και εφικτό να τους διώξουμε μαζί με τα μέτρα τους. Ο φόβος τους μπορεί και πρέπει να γίνει η δική μας ελπίδα.
Σχόλια
