του Μάριου Διονέλλη
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να τρέχει με 300 χιλιόμετρα στους δρόμους αυτής της χώρας. Το ανώτατο όριο είναι 130 και όποιος είναι πάνω από αυτό παρανομεί.
Το έγκλημα της προηγούμενης Κυριακής έχει όντως (και) ταξικά χαρακτηριστικά.
Ένας πλούσιος πιτσιρικάς, γιος του μπαμπά του, που μπορούσε να του παράσχει την πανάκριβη πόρσε, τρέχει σαν τρελός στην εθνική. Η δική του στραβοτιμονιά σκοτώνει τον ίδιο αλλά και την οικογένεια ενός υπαλλήλου της ΕΥΔΑΠ, με το υποδεκαπλάσιο εισόδημα από τον δράστη.
Όμως κι εκείνος, όταν μιλάει στα κανάλια δείχνει πόσο θα ήθελε και ο ίδιος να είχε μια πόρσε. Και αν την αποκτούσε, πιθανώς να έτρεχε κι αυτός με 300 στην εθνική και να έπαιρνε κάποιον άλλον στον λαιμό του.
Στο συγκεκριμένο έγκλημα το σχήμα δουλεύει τέλεια. Η πάνω τάξη που εξουσιάζει και δεν λογαριάζει τις ζωές των πιο αδύναμων (ούτε και τη δική της εν τέλει) και η κάτω τάξη που θα ήθελε κάποια στιγμή να πάρει τη θέση της πάνω τάξης και να κάνει ίσως ακριβώς τα ίδια.
Μα οι γενικεύσεις ποτέ δεν βοήθησαν νομίζω. Ούτε όλοι όσοι έχουν πόρσε τρέχουν με 300, ούτε όλοι όσοι έχουμε σκόντα, όπως εγώ, θέλουμε να πάρουμε πόρσε κάποτε.
Συνεπώς ας μείνουμε στα βασικά. Κανένας και για κανέναν λόγο δεν έχει το δικαίωμα να τρέχει με 300. Προφανώς όσοι έχουν πόρσε έχουν στα χέρια τους την ευκαιρία να παρανομήσουν. Μα για τους 800 νεκρούς το χρόνο από τροχαία στην Ελλάδα δεν φταίνε οι πόρσε. Μια χαρά τα καταφέρνουμε και με τα σκόντα…
