Του Μιχάλη Σιάχου
Φαντάζει πλέον περιττό να υπογραμμίζει κανείς τη μνημονιακή μετάλλαξη της κυβέρνησης. Το αποδεικνύει και το κραυγάζει πλέον η ίδια και τα στελέχη της που, παρελαύνοντας στα κανάλια, επιχειρούν με τις πιο απίθανες ακροβασίες να πείσουν ότι δεν υλοποιούν αυτό που υλοποιούν. Που με προκλητικό τρόπο θυμίζουν το γνωστό «αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις», προκαλώντας (πριν την εύλογη οργή) θλίψη για την κατάντια ανθρώπων και συνειδήσεων.
Ωστόσο, πρέπει να τους αναγνωριστεί ότι έχουν αναπτύξει πραγματικές δεξιότητες στο δούλεμα, σε όλα τα επίπεδα. Ανάλογα με το ακροατήριο, την περίσταση, τη συνάντηση, λένε με απίστευτη ευκολία ό,τι και όπως βολεύει κάθε φορά, διαψεύδοντας τον εαυτό τους με μεγάλη άνεση. Τόση, μάλιστα, που τα κυρίαρχα ΜΜΕ, σχεδόν αρνούνται να δουν και να καυτηριάσουν το προκλητικό δούλεμα.
Προσέξτε απλές ακολουθίες λόγων και έργων. Την Τετάρτη ο Αλέξης Τσίπρας πραγματοποιώντας επίσημη επίσκεψη στο Ισραήλ και μετά τη συνάντησή του με τον Ισραηλινό ομόλογό του, Μπένζαμιν Νετανιάχου, δήλωσε πως «είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια έχει υπάρξει μια ουσιαστική ενίσχυση των σχέσεων των δύο χωρών. Βρισκόμαστε σε μια ουσιαστική τροχιά στρατηγικής συνεργασίας», τόνισε με νόημα.
Την επόμενη μέρα, ο Έλληνας πρωθυπουργός συναντήθηκε με τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούτ Αμπάς, και αντίστοιχα δήλωσε: «Η Ελλάδα στήριξε και ενεργά στηρίζει, στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και σε άλλα διεθνή φόρα τη λύση των δύο κρατών, όσον αφορά στο παλαιστινιακό ζήτημα, με ένα βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, με τα σύνορα του 1967 και την Ανατολική Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του».
Σε πρώτη ανάγνωση είναι προφανής η αντίφαση (το δούλεμα που λέγαμε), αφού δεν γίνεται να πηγαίνουν χέρι-χέρι η στρατηγική συνεργασία με το Ισραήλ και η υποστήριξη του Παλαιστινιακού λαού. Βέβαια, μπορεί εύκολα αυτό να… δικαιολογηθεί αρμοδίως ως ένας ακόμα (υψηλής ποιότητας) διπλωματικός χειρισμός, στο πλαίσιο της «πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής» – τρομάρα της.
Αλλά έχουμε και συνέχεια ή -σωστότερα- προηγούμενο…
Θυμάστε στις 10 Σεπτεμβρίου, όταν η Ελλάδα απείχε από δυο κρίσιμες ψηφοφορίες του ΟΗΕ; Η πρώτη αφορούσε τη θέσπιση «9 βασικών αρχών στις διαδικασίες αναδιάρθρωσης των κρατικών χρεών». Η δεύτερη, που ήταν ιδιαίτερης συμβολικής αξίας για τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού, αφορούσε την απόφαση για να αναρτηθεί η σημαία της Παλαιστίνης, στην οποία έχει ήδη αποδοθεί καθεστώς κράτους-παρατηρητή στον ΟΗΕ, στα κτίρια του Oργανισμού δίπλα στις σημαίες των 193 κρατών-μελών. Μια απόφαση, έστω και συμβολικής στήριξης στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος, χωρίς ισραηλινή κατοχή.
Και για την κατάπτυστη αυτή στάση μπορεί να κρύφτηκαν τότε πίσω από το γεγονός ότι είχαμε υπηρεσιακή κυβέρνηση, ωστόσο -παρά τις μεγαλοστομίες τότε του Ν. Κοτζιά- όλοι οι γνωρίζοντες είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι η ελληνική αντιπροσωπεία λειτούργησε υπό τις οδηγίες του.
Πιρουέτες υψηλής τεχνικής, οι οποίες θα πολλαπλασιάζονται καθημερινά, αφού αυτή είναι η (δυστυχισμένη) μοίρα όποιου επιλέγει να υπηρετεί πολλούς αφεντάδες.
