Τα έλεγε ο Μαρξ πως η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα, αλλά δεν τον πιστεύαμε και να πού τώρα τα λουζόμαστε.
Ο πρόσφατος ανασχηματισμός, μια ακόμα μεγάλη επιτυχία της σημερινής κυβέρνησης, έγινε ανέκδοτο, σκίτσο, περίγελως αλλά και δράμα ταυτόχρονα· εξαρτάται από ποια μεριά το βλέπεις.
Εάν η κατάστασή μας δεν ήταν σε τόσο τραγική σε όλα τα επίπεδα, εάν δεν είχαμε ελπίσει σε κάτι καλύτερο, εάν δεν είχαμε επενδύσει στους ανθρώπους της διπλανής πόρτας – τους παλιούς συντρόφους μας, ίσως όλο αυτό το τσίρκο να ήταν μια ιστορία καθημερινής τρέλας. Όμως αποδεικνύεται, εκ του αποτελέσματος, πως ο ξεπεσμός δεν έχει πάτο.
Οι κυρίες Παπακώστα, Ξενογιαννακοπούλου και Ζορμπά είναι πλέον συνοδοιπόροι σ’ αυτό το υβριδικό σύστημα που μας κυβερνά, είναι γνωστές και μη εξαιρετέες, μια που ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση είχε πατήσει επάνω τους πολλές φορές και για ευνόητους λόγους.
Ίσως να είναι η μοναδική φορά στα πολιτικά χρονικά αυτής της χώρας που έχει χαθεί κάθε όριο ηθικής και αιδούς. Υπουργοί, παράγοντες που έχουν συντελέσει στο να βυθιστεί η χώρα στην παρακμή, αντί να διώκονται ή να μένουν στο περιθώριο, βρίσκονται ξανά σε θέσεις-κλειδιά και μάλιστα από μια κυβέρνηση-παρωδία της Αριστεράς. Όχι πως, τελικά, υπάρχει διαφορά ιδεολογίας, σκέψης και συμπεριφοράς ανάμεσα στον κ. Σταθάκη και τον κ. Σπίρτζη ή ανάμεσα στον κ. Πολάκη και την κ. Παπακώστα. Ο παλαιοκομματικός κρατικός μηχανισμός που κατήγγελλε για χρόνια η Αριστερά, έγινε ανακυκλώσιμος και επέστρεψε στην εξουσία με νέο προσωπείο, για να αποτελειώσει ό,τι έχει διασωθεί – κι αυτό τυχαία και μόνο από την ανικανότητα των ΣΥΡΙΖαίων.
Ευτυχώς που πρόλαβε η κ. Αυλωνίτου και δήλωσε πως στις επόμενες εκλογές, δεν θα κατέβει ο ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά. Ευτυχώς, γιατί δεν το είχαμε καταλάβει…
